Ilirian Zhupa

PËRGATITJE PËR NJË UDHËTIM TË LARGËT

Mora sytë e mi të lodhur dhe i futa në xhep,
Veshët i mbylla në një kuti hermetike të veshur nga brenda,
Do i nxjerr të shikojnë e dëgjojnë, vetëm po mbërrita në ndonjë ishull të shkretë
Ku luajnë natyrshëm dritat, ngjyrat dhe zërat.

Flegrat e hundës i mbusha me lecka e dyll,
Që të mos tundohen nga aromat e rrugëve dhe avujt,
Po kam një problem me gjuhën dhe me lukthin tim të mpirë,
Që duan fshehur në një qoshe të thellë e të lagësht.

Buzët e djegura nga puthje pasioni, mashtrimi,
Do i fus midis teshave, në fund të çantës së shpinës,
Të veçuara nga dhëmbët kafshues dhe nga qiellza e lartë e shijimit,
Nga frika e mëkateve që mund të na shfaqen tinëz.

Në mollëzat e gishtave vura gishtëzat që përdorte kur qepte nëna,
Kështu mund t’u ruhem tundimeve të prekjeve intime në një çast ligështie,
U vesha trashë jo nga të ftohtit, por që të mos dëgjohet si përpëlitet zemra,
Në këtë prag arratie.

Urdhërova këmbët të nisen për udhë, pa adresë, kuturu,
Po këmbët nuk binden, sikur kanë hedhur rrënjë në këtë vend origjine…

Koka gjëmon, duhet marrë nën sqetull dhe ajo gjithashtu,
Pastaj të vazhdoj rrugën time.