Dritëro Agolli

ËNDËRR E PRERË

Mos vdis, se pas shirave arën e mbushi bari,

Ka rënë në ullishtë mizë e ullirit.

Hardhia duhet spërkatur shpejt me gurkali

Dhe ende s’ka dalë nga plisi kërcelli i misrit

Ne ëndërronim të bënim një anije,

Kurkush s’e mendonte më ç’dru do ta ngrinim,

Kishim ndërmend ta ndërtonim me degë hardhie

Dhe vela t’i vinim.

Bodrumet e saj t’i mbushnim me poçe me verë

Dhe të lundronim në ishujt e Havajës;

Ta pinim verën me vajzat e ishujve në Belvedere,

Zezaku të bënte fresk me fletën e palmës.

Mos vdis se kalit i ra në vrapim një patkua

Dhe nisi ta ngrejë nga dhimbja këmbën e parë;

Kërkojmë patkonj e s’na jep njeri hua,

S’e gjejmë as nallbanin e marrë.

Ne ëndërronim të shkonim në hipodrome,

në vende të lumtura ku munden me kuaj,

Tani dhe kali çalon e s’na ha as barin e njomë;

me sy si gota na sheh si të huaj…

Mos vdis, se dielli në oborr e ka shtruar sofrën e madhe

Dhe presim të vijnë vajzat të gjitha,

Të gjitha ato që ti u thoshje “sorkadheve”,

Kur grisnin fustanet në driza.

Mos vdis në dhomën e heshtur i shtrirë

Është turp kaq shpejt të rrish e të vdesësh!

Ne ëndërronim një vdekje më të mirë:

Duke vdekur, fytyrat tona t’i shihnim në pikën e vesës.