Migjeni

FRYMËZIM I PAFAT

Frymzim’ i em i pafat,

që vjen e më djeg mu në gji,

për kë po më flet? për kë të shkruej?

përse po më ban që kaq të vuej?

pse vjen e më djeg mu në gji,

frymzim’ i em i pafat?

Për të gjorët? për ata që nuk kanë dritë?

0 frymzim’ i em i ngratë,

mjaft me plagë që s’kan shërim,

leni të dergjen në mjerim,

Njerzit s’duen ma trishtim,

botës s’ia kande atë kangë të thatë,

thot se mjell një farë të idhtë.

Far’ e idhtë… far’ e idhë…

– o njerz të bimë nga far’ e ambël!

Frigë të mos keni, pse një kangë

mund t’ju theri në ndjesi,

t’ju kujtojnë zemrën në gji

në ndërgjegje dhe një dangë…

porju t’ju bajë edhe ma zi.

Frymzim’ i em i pafat!

Shporru ktej! Nuk të due!

S’i due hovet tueja të nalta,

as fluturimet… Nëpër balta…

të ditve tona të shklas un due

rrokë me njerzit që rrok nata.