Arif MOLLIQI

PËRRALLË E VERDHË

në planetin e rrumbullakët

rruga që kam humbur

është e rrafshët

tash e kuptova ç’domethënë nata

pa asnjë yll në qiell

lehtë mund të zë pritë

e liga e fshehur brenda njeriut

duke i nuhatur erërat e parfumit

shkel mbi shiringa të zbrazëta

mbi të kuqtë e buzëve

qosheve të ndyra të sheshit

në një shtëpi të vjetër

matem me të panjohurën

në aktin e pazakonshëm

mbesin vetëm njollat

një përrallë e verdhë

një mijë vjet përsëritet

nën yllin rreth kokës

një tatuazh nga telat me gjemba nëpër kufij

pak gjak nga kofshët e gërvishtura

e mbartin sëmundjen shekullore

(duke kërkuar rrugën e rrafshët

në shitoren e katundit e lashë emrin

të shënuar në fletoren e borxhlinjve

e lashë blinin që për herë të parë

nën hijen e tij thithnim ajër të tymosur

i shikonim kryqëzimet e insekteve

si e kafshonin njëra-tjetrën

e çiftoheshin në duart tona

MOTIV TJETËR

në ditëlindjen e gjashtëdhjetë

më dolën dhëmbët e rinj

që m’i mbolli doktori

desha ta bëj provën e kafshimit

veç bardhë e zi

pa ngjyra

mbetën gjurmët e reja

kur nuk dolën dhëmbët e rinj

bërtita aq shumë

sa në ballë

dolën rrudhat e reja

nëpër planetin e rrumbullakët

grabitqarët u shtuan mbi kokën time

duke i mprehur dhëmbët

për ta ngrënë kohën e rreme

DITËLINDJA E NJË MOSHE

unë dhe kalendari i varur në mur

kemi një dhomë bashkë

me një shënim

11 janar një mijë e nëntëqind e pesëdhjetë e tre

vendësit e mi

më mbajnë në mend si njëzetë e katër vjeç

duke i pështyrë mitet e rrejshme

nëpër kokat e kolonëve

në dashurinë e rinisë time

veç krisma armësh kujtoj

jetesën me vrasës masivë përreth

instinkte sadiste

ritual i çuditshëm kur grindesh me të djeshmen

përmbi hijen time

i ngre sytë nga qielli

i lutem moshës të mos bjerë në kurth

barrë e rëndë janë vitet

që s’mund t’i mbaj as për një natë

askujt asgjë s’do t’i lë amanet

fundi i këtij fundi le të jetë publik

edhe kur e bardha bëhet si e zezë

e zeza bëhet si e bardhë

KUR E VARROSËM BABËN

kur e varrosëm babën

ka qenë pranverë

binte shi

zogjtë këndonin himn funerali

thonë kur shiu ta lagë meitin

parajsën e ke më afër

më kujtohet ajo ditë

kur nëna ime na mblodhi afër vetes

të shtatë fëmijët

sikur dëshironte të na numëronte

a ishim të gjithë

mos na kishte marrë baba në arë

atë ditë mbeta jetim

edhe pse e kisha nënën

katër vëllezërit

dhe dy motrat

nga ajo ditë me shi

babai im na mungon

nga numërimi i parë

na mungojnë edhe tre të tjerë

më mungon edhe nëna

tani edhe shtëpia ka mbetur jetime

tmerr ta shohësh

nga vetmia të merren mendtë

LIRIKË PËR ATA TRETË

(Dervish Shaqes, Demush Nezirit dhe Adem Ramës,

që me një shokë bore e kapërcyen malin)

në dimrin e ftohtë të harresës

udhëtimi i mbramë ndodhi me një shokë bore

ora ishte e prishur kur u nisët udhëve të panisura

e shtigjeve të pashkelura

atë ditë loti ishte i ngrirë

pa ditur se akulli po ju ngjitej në buzë

se gjithkund ishte dimër i njëjtë

n´atë sene të mbrapshtë që i zutë besë fatit

mbi vdekje ishin hedh zaret

me fërkemet e bardha ecët mbi borën e zezë

për ta gjetur lirinë e shterur

ku çdo gjë ishte mplakë më shpejt se stina

fatet e reja ishin fate të vjetra

se ishte thinjur malli më shpejt se rrita

kur në vend të diellit frynte suferina

ERA E ARËS SË BABËS

po i vjen era arës së babës

aty janë pjekur pemët

janë pjekur mollët

aty po vilet rrushi i varur në pjergulla

a nuk po e ndieni edhe ju

erën e arës së babës

hullinë ku gumëzhijnë zogjtë

duke kërkuar krimba

pas rrotullimit të dheut

me përmendën e kovaçit

atje lart është hapë qielli i kaltëruar

(kaltërsi e çuditshme në pranverën tonë)

oh tani kam në mendje atë pamje

ditën nuk e shoh asnjë ëndërr

natën s’ më zë gjumi

pa i marrë erë arës së babës

kur kthehem ta ndiejmë erën e arës

e di i madhi Zot

por kur do të kthehem

ti do të lëshosh një psherëtimë

kur të me shikosh si e nuhas dheun

që digjet nga malli për ne