Charles Aznavour

LAMTUMIRË NËNË

Tashmë të gjithë janë këtu,

dashuria e nënës i bëri bashkë,

ajo po u lë shëndenë…

Më në fund ia behën të gjithë

nga secili vend,

nga më i vjetri te më i riu

të gjithë tok rreth nënës.

Çiliminjtë lozin

aty në fund të dhomës,

“Shtttt, mos bëni zhurmë”,

vëmendja e fundit i kushtohet nënës…

Të gjithë kujdesen për të

duke iu afruar me rend

duart duke ia marrë dhe përqafuar,

tani kur ajo po ua lë shëndenë…

E Shenjta Mari, nëna e Zotit,

O Zonjë që kupton dhimbjet,

luten ata me zjarr

duke kënduar: AveMaria, AveMaria!

Sa shumë kujtime, sa shumë dashuri

rreth nënës,

sa shumë psherëtima,

sa shumë dhimbje therëse

rreth nënës.

Takimi i fundit me nënën

kështu mori formë,

nëna po u lë shëndenë,

një kavanoz me aromë peshku

e nxorën dhe si rit tok pinë.

Çuditërisht s’ka trishtim,

të gjithë janë dorëzuar,

vëllai i madh lutet

tjetri ia thotë një kënge për nënën.

Rreth motrës së madhe

të gjitha gratë janë mbledhur,

tani kur nëna po jep shpirt.

Aty pranë qiriut që digjet

të gjithë përsërisin lutjen:

Tungjatjeta Mari!

Sa shumë kujtime, sa shumë dashuri

rreth nënës,

sa shumë psherëtima

dhe dhimbje therëse

rreth nënës.

Ajo, kurrë, kurrë, kurrë…

Nuk do të largohet nga ne…

(Shqipëroi: Bujar Meholli)