Andi Bejtja

TË DUA

Sa herë dora ime prek trupin tënd të zhveshur

dhe shtrati i djersitur ngjan me një re,

me duart që të dridhen me sytë e një fëmije

papritur më pyet, “a ka të tjerë si ne”?

Pastaj ora ndalet dhe toka s’rrotullohet

hëna plasaritet, nuk fryn më as erë

me muskuj të tendosur në pritje të një britme

sërish pëshpërit, “do vdesim edhe ne”?!

Të dua, të dua, të dua – unë kaq di

të tjerat nuk i gjejmë nuk i gjejmë dot as unë, as ti.

Loti yt rrokulliset edhe zbret në gjoksin tim

ne botën nuk e njohim, parajsën e dimë

akrepat po lëvizin, toka rrotullohet

hëna e plotë – asgjë nuk pipëtin…

Të dua, të dua, të dua dhe ti e di

sa herë s’ta kam thënë, ta kam fshehur, por je vetëm ti.

Dhe ndiej dorën tënde mbi trupin tim të zhveshur

shtrati i djersitur, kjo dritë kaq e zbehtë

me gjunjët e këputur, me sytë e përhumbur

tani unë të pyes: “a ka të tjerë si ne?!”

Dhe prapë ora ndalet dhe toka s’rrotullohet

hëna plasaritet, nuk fryn më as erë

me muskuj të tendosur, në pritje të një britme

sërish pëshpërit, “do vdesim edhe ne”?