Xhevdet Bajraj

DIKUR DHE TANI

Fle e lodhur duke ëndërruar ditët kur hanim bukë e shpresë

e mbi qiell përditë kacavarej dielli i verbuar nga drita e vet

Aromë e trëndafilave hynte nëpër dritaren e hapur të bibliotekës së shtëpisë

derisa shkruaja poezi për ditët që kurrë nuk erdhën

Të prisja me shishe vere mbi tavolinë

dhe qiri të ndezur

po

bota ishte shumëngjyrëshe

Kur dielli binte si mollë e kalbur

dhe yjet ndizeshin përreth nënës hënë

bënim dashuri ndërsa gjinkallat këndonin

një këngë më të vjetër se mosha e njerëzimit

Pastaj lufta na vodhi jetën që e patëm

zbuluam sa bukur është të humbasësh punën

të mbetesh në shtëpi o të dalësh nga ajo

pa e ditur se për ku je nisur dhe çdo të bësh

Zbuluam se të thyhet këmba a dora

do të thotë se je gjallë

se jeta është e bukur

e hidhur dhe e bukur përderisa jetohet në liri

Tashti e kemi një bibliotekë pothuaj me të njëjtat libra

por në një gjuhë tjetër

në një gjuhë tjetër shkruaj vargje për ditët që kurrë nuk do të kthehen

në një gjuhë tjetër e kërkoj bukën në shitore

në tjetër gjuhë e dashur

tani

dhemb jeta