Xhevat Latifi

KAFENË QË NUK E PIMË

Ca fije argjendi ranë kresë në vjeshtën e kuqe si buzët tua

E nuk i humbet shkëlqimi i bardhë stinës që po vjen

Strukem nën një batanije ne ballkonin që shikon kah lindja

Zogjtë vijnë, qëndrojnë pak. Ikin, kanë frikë macen.

Silueta tymi, mjegulle e hukame ngrihen me avujt e Prishtinës,

rrugica pa drita, të qullura në pluhurin e termoelektranës.

Nuk bëhesh se je diku, nuk bëhesh se ke kuptuar stinët

Është matematikë e thjeshtë në orën pa akrepa 11:11.

A i lutemi njëjtë gjethes së fundit që hamendet

Të bjerë e të shënojë një epokë

E duam njëjtë atë lis, ahtet hedhur të humbur e të vegjël

Në shumëkatëshe ku mbahen leksione për psikologjinë

E njerëzit paguajnë me para që të jenë të lumtur- thua ti se

Lumturia është mall i dalë në tezgë nga llumpa e kafesë.

Pse bëhesh se këndej nuk pati Covid-19

A nuk e pamë se si vdes frika, më pas vjen vdekja?

Po pra, vdekjes pa frikë i humbet kuptimi

Është si të ndërrosh dhomën e gjumit

Si të ndërrosh çarçafët ose të bësh të recertifikatën e kurorëzimit.

Mos harro: ne do të kuptosh mirëfilli vdekjen, mbyte frikën nga ajo!

(Heronjtë në bronz e thonë këtë)

Tash mos mi mbaj më duart në gji

As mos i shtrij si Eva, të mbash bregun e Venerës

Gënjejmë se vuajmëpër dashuri tëpështjellur me cipë të hollë plastike

Sall njëpërqafim jeshil është, asgjë më shumë

Behar në tullat me myshk panelesh neoni

Ku reklamohen veshje që nuk lëshojnë të ftohtit

Që nuk lejojnë trupit t’i shkojnë mornica

Kafenë që nuk e pimë, pikë strehe ra në kurriz

Unazë pas unaze lëshohetnjëvijëz si ashensor deri ne bodrumin e braktisur

mbushur me zarfe të hedhura nga një postier që nuk diti se çkaështë pritja…

(telefonifluron dritë që shtrihet murit; lowbatery; fiket e s’mund tëkthejë përgjigjen)

UDHËZIME PËR TË KALUAR MBRËMJEN I VETMUAR

Merr me vete birra mbështjelli me gazeta të zverdhura

Se kush e di ndoshta i lexon më vonë

Mos i numëro shishet e zbrazëta numëroji të mbushurat

Dhe ki kujdes me frymëmarrjen dhe gjoksin që të gulçon

Jepi duq duhanit dhe mos shiko tavanin

Mund të shohësh diçka atje lart….

Telefonin përkëdhel por kësaj here telin e shkyçurhidhe në kënd

Numri i vjetër kurrë nuk cingëron në vetmi

Nuk ke nevojë ta dyfishosh vetminë tënde 

Me një JO të madhe ik vagabond gënjeshtar…

Mos ke dert nëse nuk ka rrymë dhe ujë

Ke dhomën tënde me muret që këtë herë do ti gëlltitje

Numëro të rrahurat e orës nëse nuk ke harruar si bëhet kjo gjë

Kthehu sërish te masturbimi i parë

Kur qaje dhe nuk guxoje ta pyesje kënd

Çka nuk është në rregull ….

E tash duart prapa dhe ktheju gazetave

Shiko kush ka vdekur e kush i vdekur ecë

Mos lexo politikë dhe mos beso se tash do të vijë vdekja

Ajo për fat sonte të ka harruar

Ik edhe nga kjo temë  mund ta bësh këtë

Hape dritaren dhe hidhi shishet e zbrazura

Mos ke frikë nga numrat numëro yjet që i ke parë tek bien

Dhe dëshirat që ke menduar se do të plotësohen

Kujto puthjen e parë në buzë dhe të parën herë ….

Zhvishu lakuriq po të duash dhe shëtit nëpër dhomë

Nuk ka gjë nëse ke qime ujkonje në lëkurë

Hap dritaren dhe ulëri si egërsirë lagjja të uturijë

Mos kërko ndjesë nuk ke nevojë të të kuptojnë

U mbetët vetëm ta njohin mbretërinë tënde

Kjo është dhoma jote dhe ke shumë për të thënë

Por tashmë veç të zuri gjumi

Për një ditë te re të ecjes vertikale

ROBËRI ARTISTIKE

Dashurisë i vjen era epsh

qenosesh edhe vetë në kohë qensh

poetët bëjnë punë mbi letra t ‘zverdhura

këndojnë këngë të qivitosura i falen parave të pista

automobilat luksoz vrasin lejdi Dajanën

shtohen lutjet për krakëllime qindarkash

Me mjete të sofistikuara të shekullit atomik

Vërtetohet se Liria nuk ekziston

u postua dhe u bart në Marsin e mistershëm

civilizimi e shpuri duke u zgërdhirë

Për të mbetur bursa e numrave ku njeriu është malli më i  lirë

në ekspozitë kolektive

ARRESTI

anemia e qiririt shihet qartë

nga sytë e ajturdalur duq

shpirti i gjorë kapet në rrjetë

pa shpresë përpëlitet

buzë e kuqërremtë vyshket në lutje

klyshi i qenit kolorizon shikimin

njeriu vizaton bardh e zi llahtarinë

bulëzon koka e qepës në kokë

mbushet si stacion lakuriqësh

në mesnatë barku të të pëlcasë

të vjen të vjellur nga gjurmët

që i lanë

o Zot

njerëzit…

LYPSARË TË DASHURISË

S’përtojmë me shtri dorën si me prek diçka të butë,

që dhemb!

Djersijmë ca kokrra të kuqe që biejnë si shegë,

në pikla faqesh.

Eh, marrim frymë thellë…

na ther diçka e kërkume n’vazhdim.

Gjumi harliset si hergele i’a jep malit,

rrufe e pafund vranë n’kthjelltë!

Tuj pritë në stacion të braktisur me ardhë treni i andrrave!

Shtrihemi në shtrat që nuk bëzan;

Çarçafët e pështjellur keq,

ndiej frymëmarrjen tënde, që ikën në shllunga pluhuri n’tavan.

Bahesh me fole vetë me vete!

Lypsar i një rruge të shkelur, ndjehesh i vetmuar,

lypsar i një meteliku të argjendtë,

që don me shtrëngue në dorë…

Me e hudhë përpjetë, me e kthye përsëri,

përsëri e përsëri,

e pret me t’u kthye kangë e vjetër,

si me pas dëgjue për herë të parë,

simfoni përpëlitjesh,

bëhesh tuj këndue një herë vetë me vete,

më pas me zë,

si petk që rrahet në vig nga era e thahet me luhatje bari,

me e vesh si flutura lavrën për njëzetë e katër orë…

Del, pret, një takim ku shikon akrepat tuj hangër me njëri-tjetrin

…deri më dymbëdhjetë!

Euu lypës i përjetshëm i azilit n’shpirtin tënd!

Deri në frymë të fundit do dikë, më të dashtë e me dashtë, me pa në sy

e tokëzohesh!

Në zemër mbetesh lypsar i përjetshëm!