KOPSHTI
Është kopshti ku kënga ime ka një statujë.
Luanët e thyer të fëminisë
Pinë ujë te pusi i vjetër,
Mbi zjarret e trëndafilave ngroh duart Saadiu
Shpesh nga mitet dalin satirët
Dhe hapin dyert e mbyllura të hijeve
Vështron shtigjet e natës jasemini
Dhe drita e bardhë i rrjedh nga gishtërinjtë.
Narçizi nxjerr supet nga gonxhet,
I pikëlluar nga magjia e vet
Hëna dhe zanat fshihen
Dhe vështrojnë pas gjethesh.
Është kopshti ku kam një statujë
Bërë prej ngjyrash e gjethesh,
Ndiej në ballë daltat e pranverës
Që, nga bari, sytë e mi gdhend.
