ËSHTË HERËT PËR TË VDEKUR
Më mbaj fort për dore kur këmbët s’ më mbajnë
Më fal një buzëqeshje fëmije kur të shfaqen rrudhat në ballin tim
Më jep një të puthur të zjarrtë kur buzët të më jenë mavijosur
më mbështill me ngrohtësinë e trupit tënd
kur të ftohtit të më shndërrojë në kallkan
më streho në ëmbëlsinë e zemrës kur të kem humbur besimin në dashuri
Më mbajë të gjallë në cepat më të skajshëm të kujtesës
kur nga skleroza do kem harruar emrin tim
më jep frymë më ringjallë ti Odiseu im
atëherë kur vdekja të më përqafojë si nëna fëmijën
Ti
mos me lër të vdes kaq herët
S ‘dua të mbetem vetëm hije e kujtimit
Penelopë në ishullin nga bota harruar.
