Marisa ASHIKU

KËSHTU TË NDIEJ…

Ke ndierë ndonjëherë

qytetin e zhurmshëm,

të mos pipëtij askund

në ty,

koha të t’mbesë peng

nën tingujt e zërit,

të t’mbesë

brenda dritës në sy…?

Ke ndierë ndonjëherë

erën e shpejtë,

të t’ngatërrohet

mbi hapa

kur nisur je

për tek unë!?

të të shtyjë, dorë e mallit

në mijëra rrugë të panjohura,

që kryqëzohen me mua gjithkund…?

e të zgjatësh duart në asgjë

e të prekësh gjithçka jam…

të thërrasësh, duke mbyt zë

të duash të heshtësh,

të qeshësh,

të qash,

si ndodh në një lutje për shpëtim

kur në altar je gjunjëzuar,

për pak pranverë në gishtërinj,

për frymën time, mbajtur në duar,

e të veshësh me të, rrugët e qytetit…

Ja, kështu të ndiej…

THELLËSI

Trishtim i bardhë

noton në ujëra sysh,

dhe prek thellësinë

e frymës sime…

arrij të dëgjoj veten…

KISHA DASHT

Kisha dasht

me u myt n’ty

si diell i agut

n’ujna t’Paqësorit,

të grishja shpirtin tem

n’thellësitë e syve t’tu,

pa patun frigë

me ta tregue

lotin e njelmët,

qi vagëllon mendimet,

njajt si puthja e peshkut…

kisha dasht

me ja drejtu trupin

dëshirave tona,

qi derdhen

si shelgje n’trisht,

njashtu,

si ai qiri i ndezun,

ndër durë që luten,

e l’mon trupin e vet

tue lëpi avujt e frymës

n’zjerm…

A ban me andrrue

lëkurën teme

t’mbulume

prej puthjeve tuja,

tu u m’mbështjell

me fjalën T’du,

ndër buzë,

si qefin rreth trupit..

se

nëse deka asht kshu,

du me u myt çdo ditë n’ty..

TINGULL

Zot,

lejomë të shfaqem,

thellësisht,

në mendjen e tij…,

e të bie,

si gur,

humnerës

së ndërgjegjes,

pa pendesë,

pa kthim…,

si tingull i fundit

i ekzistencës…

STATUJË

Rreth e qark zemrës

ngrihet një ciklon ndjenjash

dhe argëton mendjen,

e një statuje të ftohtë

që prej lindjes…

… nga pluhuri në pluhur…

statuja gri,

merr e nxjerr

frymë të akullt,

dhe ngre peshë

zemrën e ngrohtë…

Kryeplak, stinësh të rrëmujshme,

një dimër i bardhë i pa fjalë…

DORËZOHU

O anije mbi gjinjtë e ujërave

që s’të panë sytë akull mbi valë,

o kumbim mistik i detit tim

që në tinguj dallgësh, violinë,

lundron,

o velë e ëndrrave plot ngjyrë,

që zbret e puth një yll

të rënë në kërthizë…

fati do të risjell prapë tek unë,

të zhytesh edhe një herë

në ajrin e butë

të përqafimit tim,

si një Fata Morganë do të ndriçojë

shkretëtirën që të rrethon,

mbi supin tim të vendosesh kokën,

ku derdhe shi puthjesh

në natën e vonë…

… sërish…

dorëzohu…

në ardhjen që të pret,

kështu të mbush zemrën

me një kupë plot diell e

e të zbraz këtë brengë..

UNË KOHA…

Çuditem

kur shoh njeriun

tek m’i “shpon brinjët”

për të kuptuar

nëse derdhet gjak a vrerë,

prej plagës që m’hap…

Habitem…

se si njerëzit më “ndajnë në dysh”

si një gardh me dy pronarë,

kohë e mirë,

kohë e keqe…

Nënqesh me ju,

me zë të lartë, mendoj…

-Jeni ju që më pagëzoni:

“kohë luftrash, kohë paqeje”

kohë hienash hipokrite,

që ma shqyejnë trupin

edhe pasi “vdes”

Kohë e lumtur…

E kam lënë veten në duart tuaja

t’më vrisni, t’më bekoni,

zgjidhni ju,

si doni të më ndërtoni…

Vij vetëm një herë,

(e paracaktuar)

nëse iki nuk kthehem më…

Nëse më shkëpusni prej trupit një moment

dhe e bëni mish tuajin,

do buzëqesh..

sepse unë jam fëmijë që bëhem burrë

në krahët tuaj,

qesh e trishtohem…

jam dhe grua

tek ushqej të pakohën

që më lëkundet

në thelb t’zemrës,

bëhem e panjohura ndaj vetes,

(preferoj të ec pa folur)

s’di si do t’vij rrotull frymës së njeriut

në një të nesërme,

të pakufizuar…

Leave a Reply

Your email address will not be published.