Poezi: Dan Fante

MIKU

Ne jemi miq

ne flasim në telefon disa herë në javë

për gra dhe vëllain e tij narkoman

e shoh atë në takimet e AA

dhe ngandonjëherë ai vjen te unë

dhe ulet në tryezën time në kuzhinë dhe pi kafen time

dhe rregullisht ma bën me dije se sa keq po i bëj vetes me pirjen e purove

dhe ngrihet dhe e hap dritaren time të hamamtë pa më pyetur – aspak

dhe

një ditë zuri  të më pyes rreth shkrimit tim

      rreth romaneve të mia dhe rreth

      kësaj drame apo asaj drame

dhe

      sa herë më është dashur të rishkruaj librin tim të parë

      dhe sa botuesve ua kam dërguar

      dhe sa paguajnë ata

dhe

një

ditë

ai ma dha një tregim – pesëdhjetë faqesh –hapësirë njëshe

kërkonte t’ia lexoj dhe t’ia them mendimin tim

sepse ai gjithmonë donte të bëhej shkrimtar

kështu që e lexova dhe i thashë –  dëgjo

– Don, ta zëmë prej njëshit deri në dhjetë ky tregim

meriton notën gjashtë, por ti mos u ndal – sall vazhdo

Hustler Magazine nuk u ndërtua për një ditë

dhe

Doni shkoi në shtëpi dhe më thirri pas një ore

i tërbuar

për të thënë se çfarë karuci i pandjeshëm jam

dhe

pasi e përfunduam bisedën pashë macen time laramane të trashë

e cila është e përkushtuar njëqind për qind ndaj meje

deri sa e përkëdhel kur ajo kërkon një gjë të tillë dhe e ushqej

bash në kohën e duhur

dhe e falënderoj Jezu Krishtin

se si ndjehem vjen nga unë – një qendër e qartë –

nga zjarri që e kam ndezur vetë – përmes dhimbjes sime

NUK KISHA ASGJË PËR TË HUMBUR

Kur në moshën 44 vjeçare

fillova të shkruaj seriozisht

nuk pata pirë alkool nja tri vjet

dhe më në fund mund të rrija i vetëm në dhomë pa tentuar vetëvrasje

I dhashë vetes një qëllim – një faqe në ditë

kthehesha në strofullin tim në shtëpinë e nënës sime

nga takimet e AA të mesditës

dhe shkruaja atë faqen time

të mirë, të keqe apo indiferente

njashtu filloi e gjitha

një faqe në ditë

krejt çfarë bartte emri im ishte tërbimi

dhe makina e shkrimit e vjetër portative tekanjoze Smith-Corona

e babait tim

asgjë tjetër – nuk kisha asgjë për të humbur

nuk kisha banesë

nuk kisha perspektivë për të gjetur punë

një automobil të mutsihantë të përdorur që ndizej në shtatë cilindra

pesëdhjetë dollarë në javë që m’i jepte Nëna si lëmoshë

dhe

imagjinatën time

dhe

një dëshirë – të bëhesha shkrimtar i mirë

tash – njëmbëdhjetë vjet më vonë – 

askush nuk mund të ma mbyllë gojën

Përktheu: Fadil Bajraj