Poezi: Nafije Zogaj
ME SYTË E MI E PATA PARË
kurrë nuk e harroj
kur për herë të parë e pata zbuluar
kur vetë
me sytë e mi e pata parë
që hëna
me të cilën mburresha
dilte edhe mbi oborrin e shoqes sime
pastaj si në faj ulte kokën
më shikonte me bisht të syrit
dhe më përcillte për në shtëpi
UNË ISHA ATJE
nuk dua të kthehem në të kaluarën
unë isha atje
dhe nuk munda ta shpëtoj
fëmijën që më rrëshqiste nga krahët
e mbytej në një pellg
të turbullt
të errët
të thellë
edhe pse ëndrra m’u përsërit
sa herë
NUK DO TË DUHEJ
Nuk do të duhej të më lëshoje nga krahët
e të më vije në gjumë.
Gjumi i rrit fëmijët.
Pikë së pari
nuk do të duhej fare të më mbaje në krahë.
Fëmijët i kanë flatrat e tyre.
SHENJAT NË MUR
dielli rrëshqet mbi majat e bardha të bjeshkëve
mbi qeleshen e bardhë të gjyshit
mbi mustaqet e tij
futet nëpër llullën e qelibartë
dhe ndalon
në murin prapa dritares
aty ku duhej të ishte shenja e radhës
e asaj dite
që nuk perëndoi
HËNA VEZULLONTE NË TË VERDHË TË VDEKJES
e hapi dritaren
ishte hera e dytë që
brenda së njëjtës natë
u zgjua nga i njëjti ankth
ku nëna
siç ishte nënë i bëhej fëmijë
dhe teksa i jepte gji
shndërrohej e tëra në qumësht
që i rridhte nga duart
nga gishtërinjtë
hëna vezullonte në të verdhë të vdekjes
toka bënte sikur po flinte
TOKA E ASKUJT
në fshatin tim
është një lëndinë e madhe
dhe një mal i madh
që nuk janë të askujt
në atë mal
lisat priten veç për dërrasa varri
dhe veç për varre hapen gropa
në lëndinë
NUK E DI SE SI IA DEL
rrotulloj çelësin e derës së oborrit
pastaj atë të derës së shtëpisë
para se të bie të fle
në dhomën ku flinte babai
nuk e di si ia del ai të na ruajë
edhe nga përtej derës
nëpër të cilën dilet
vetëm një herë
SHTEGUT PËR NË ITAKËN E VET
si çdo natë tjetër
Penelopa ishte duke shthurur
ëndrrat që kishte thurur ditën
kur padashur
preu
kërthizën e zemrës
hëna rrëshqiste nga një gropë në tjetrën
një aromë
që nuk e kishte ndjerë qyshkur ishte fëmijë
e bëri të ngrihej
e tërhoqi si drita fluturën
shtegut
për në Itakën e vet
NUK NA BËN ZEMRA
aty kah fundi i oborrit
afër derës së sokakut
kishim një mollë
frutat e së cilës ëmbëlsoheshin
vetëm në dimër
pasi i shtrinim në tavan
nën atë mollë
një ditë dimri
nga dritarja
pashë babain
duke ia prerë kokën Laroshit
të voglit të lopës Larë
që e kishte përkëdhelur
si mua
ai ishte
sa unë
tani që nuk është më
as molla e dimrit
as babai
kemi mbjellë mollë të vjeshtës
dimrit blejmë mollë nga vende që kanë shpikur
të tjerë diej
edhe mish blejmë
ose paguajmë të tjerë që t’i therin kafshët
ngaqë nuk na bën zemra
t’i therim vetë
TEKSA FLUTUROJE ME KRAHË ËNDRRASH
Në kujtim të vëllait Milazim Zogaj 22.11.1970-13.08.1982
Nga dyert e drunjta të larta deri në qiell
që për çudi nuk i mbyllte kush
si breshkë hyri një makinë e bardhë.
Kurrë nuk kisha parë
grumbull aq të madh njerëzish në oborr.
Qeni me ngjyrë deleje më mbështolli krejt
vetëm koka më mbeti jashtë.
Nuk e di sa gjatë dyert mbetën hapur
Nuk e di as kush i mbylli
E di vetëm që ti nuk ishe në shtëpi.
Me siguri ishe te dajat.
Nuk ishe te dajat.
I pyeta të gjithë me rend
dikush kthente kokën më një anë,
dikush më tregonte ndonjë përrallë
e dikush, dikush edhe qante.
Nuk ishe në shtëpi.
Fillova të të kërkoja vetëm
rrugëve, arave, lëndinave
e për çudi,
mua më kërkonin,
më vinin pas,
ty jo.
Askush nuk të përmendte.
Me siguri ishe në shtëpi.
Nuk ishe në shtëpi.
As te dajat
as në shtëpi
as te dajat as në shtëpi
as në shtëpi as te dajat
as te dajat as në shtëpi
as te dajat
as
derisa një ditë më zuri gjumi.
Kur u zgjova,
nëna më tha se tashmë isha
më e vjetër se ti.
Dhe sapo filloi të flasë për ty
më kapi një kollë
sa nuk u mbyta
në lumenjtë e diellit
që shpërthyen në fytyrën
e saj prej hëne.
Tash e di.
Teksa po fluturoje me krahë ëndrrash
papritmas
krahët të ishin kthyer në flatra engjëjsh
me të cilët mund të kthehesh
vetëm mbi degët e mollëve të verës,
që lulëzojnë edhe në dimër,
para shtëpisë së vjetër,
për t’i dridhur gjethet
si atëherë kur fshiheshe mes degëve
dhe kumboje me zë drite
