Poezi: Shkurtë Kadriu Çitaku

VERDH’SI

Si hynen’konakun e shpirtit tem

n’ofshamë

n’kaçubat’shpirtit si mrrive

shpalue sall’ n’dite zie

per me nifjalen

t’kputun si fije bari

t’mytun si za i larg’t

si hynen’konakuntem

kodrave t’shpirtit, si mrrive

me e pa anrren e fikun

e driten e shkimun

si hynen’konakun tem

n ‘konakun tem si mrrive

me nizanin

skutave t’shpirtit

si hyne

me i ngjarrajve t’lisit

verdh’si.

EMNI

M ‘thuej,
dera jem
a asht’ der’ebab’s,
a asht’ der’ e yte?!
M ‘ thuej,
loja jote, loja jem a asht’?!
M’ thuej,
syt’ e mi, a jane syt’e mi,
a jane
te tut’ sy?!
M’ thuej,
qeshja jem, a asht’ qeshja jote?!
M ‘thuej,
dhimta jem
vec e jemja asht’
M’ thuej,
emni, e emni
a asht’ veç i jemi, em’n’?!

LISI

Tash në k’te mjes t’mujtun
as veten s’pe marr’ vesh 
e gjevaps’deshta me idhan’ rrenave
naltësivet’papamem’sy u’ kam 
sall me pa veten ku ngjitet trup‘jemi
shum’ do degë i theva
tuj m’shtërngu do t’huj
paj mos me pa ditën
veç mbrri kom diqysh,

kah nis me prarudielli.

ME DASHT’

t’ut pam ty kam nis me dasht dhe dekën
e mu ngi në lumnin iherë e përgjithmonë
me krijuan rren si asht me shpërthy
me pas ni temel tonë
me marre hovin si hava dikur 
që mekatnoin’ambëlsi 
me u mbyt n’robni me lëshue lirshëm vetën 
sa me pa idhnin n’ambels irinore
e me dasht krejt mnershëm
në fronin e nji grueje qe veç ajo di.

TRANZI(T)CION

deshta me i fol vetmi se si shoqja – shoqes
me i shtrydh langshem kujtimet  tona
me i thane sa gat’ eca dej sa erdhan’logun tan
se pa dashtun me percillshin do hiena 
e hapin ma ngatrrojshin
po dridhshëm me tradhtoi e shkreta
se dy u bam’ pej motit.

BAB’E BIJ’

si me diftue per vedi

e mledhun e krrusun sihariq per ta

sa e sa here cakrrue shpyrtin

e kqyren te’tan jeten

me bisht e pa bisht o bab’

e unetuj’ shpalue ‘anrrat e miat’mdha

trasue ngati

rruaza rruaza udha jem e madhe

e qe

per dashnin e tokes, toke u bana

shkelm’kane te’tane bab’

n’ket boten tane, n’ket’ mjedis t’mujtun

…tash le’ jam per s’dytsh

e nisa me ec bab’, pasha buken’

kam me ec o bab’…

MALL PËR VJETIN E RI

me plot dhimt e vnerë
dashni e harresë
kercnime e sharje n’ t kapercyem
po i mshel syte ky vjet 
veç hareshem po m’pushton ma t’mramen dit’ t’tijen
sa me’mlan marak për t ‘shkuemën
mem than’ se ktu jam 
drithnueshme pom shkun 
mnershem e cn’vijen q’njekas po zhduket 
e mallshem po m’kap flokun si borë e bardhë
hetueshem po ngjitet n’maje
kurr i babagjyshi plak me drenushat 
…e dini? 
ai babadimni q’ andrrojshim dikur.

SH’PIA

ika krejt kthjellu menimi

në pikën e shpirtit të çoroditun

kur erdh mërzia tekanjoze

plotë elegancë e përdredhun

si prostitutë bordeleje

befas ta ban ftyrën për i ‘pare

bash qysh duen bubrrecat

aty n’zgavrën e derës s’hymjes

e unë

as n’tokë

as n’qiell

me shpirtin e futur në një trup

sharrue deri n’fyt

me anrrat e përmbysuna udhëve t’gata

Ika krejt fikalli vet

larg shpisë teme

me botën para meje.