Poezi: Arbër SELMANI

KUR VDIQ BABA

Kur vdiq baba,

vdiq një pjesë e imja

vdiq pak edhe nana e pak edhe motra me të

vdiqën këmishat e tij

vdiq rroga ime e fundit në xhepin e djathtë

vdiq ditë e bekuar

vdiqën kërkimfaljet, shuplakat e forta, dëshirat që i pata

andrrat që s’i pata

vdiq pazari i mëngjesit, edhe krejt mëngjesi vdiq atë ditë.

Kur vdiq baba,

ka vdekë edhe një lis diku në malin e shenjtë

ka vdekë një e mirë, një mirësi, një përrallë nuk u tregua më

ka vdekë trupi që jeta nuk i dha gjë prej gjëje

se nuk quhet jetë

kur çdo pesë vjet, fatkeqësia gjen paqen e saj mbi ty.

Kur vdiq baba,

vdiqa copë-copë në tepihun e banjos

u zvarrita deri te rubineti për ta larë fytyrën,

për ta parë vdekjen time,

për të harruar sa trupi po vdiste

po

të

njëjtën

ditë.

Kur vdiq baba,

kush nuk u kfill më në shtëpinë time

vdiq zënka e fundit, vdiq një bursë studimi për Amerikë

vdiq edhe diploma e shkollës, që sot s’është as leckë

vdiqën burrat e dobët të kësaj bote

vdiqën gratë të cilave natyra u dha shkelma shpesh e më shpesh

vdiq me babën edhe lumturia ime

vdiqën detet ku dikur futa trupin tim të pakohë

vdiqën fushat ku jam rritë i gëzuar

vdiq i dashuri im i harruar

vdiq gruaja ime që nuk do të ekzistojë kurrë.

Me vdekjen e babës ka vdekë një copë e imja e vjetër.

Me babën ka vdekur edhe e bukura

kompleti i librave të Asdrenit dhe Kapitali i Marksit.

Kur vdiq baba,

e ndjeva pickimin në shpirt dhe shtrëngimin e Zotit

i pashë para meje ata që nuk janë të bukur sa ai

se askush nuk është më i bukur se bukuria hyjnore e babës

se krejt patën jetën e mirë, po jo i imi babë

se shumica morrën përqafime kur ai derdhi lot

se fati ka shëtitur në qytet këmbëzbathur po babën tim nuk e takoi dot.

Kur vdiq baba, zanat e bardha më janë kthyer në gjarpër të zi e të gjatë.

Kur vdiq baba,

krejt orenditë e shtëpisë i kam rrotullu e nuk e kam gjetë

morra avion, e as në shtetin tjetër për të nuk kishte vend

i mblodha dromcat e mërzisë dhe i kapa bashkë, i përthekova.

Kur vdiq baba,

ka vdekur edhe një perëndi diku lart që u lodh së jetuari

ka vdekur një Eros që ditët e mira i pati të porositura

kanë vdekur shokët e tij, shoqet, kanë vdekur të afërmit që nuk janë kurrë të tillë.

Kur vdiq baba,

u ula buzë lumit të lotëve të mi

dhe qava.

TË DIELËN

Të dielën

nisi lutja e mëngjesit,

dola prej kishës, mespërmes qytetit që e urrej.

Të dielën, me të nisur këngët e Papës

dikush nisi të më dhunonte në cep të rrugës

e di që bërtita

e di që ju kërkova të vdekurve të zgjoheshin

e di që pashë një dritare të mbyllej

e di që një fëmijë më shikonte nga larg dhe qeshte.

Të dielën,

muzika e liturgjisë po vazhdonte ritmin

ky burrë pas meje po më vran

e di që semaforat bënin zhurmë, njerëzit nuk shkelnin në zebra

e di që prapa meje dy maca u copëtuan në kontenjer

po më dhunonte dikush dhe ndihma nuk ishte shoqja ime.

Të dielën,

priftërinjtë po godisnin këmbanat

ky burrë e paska gjakun e keq

e di që nuk ka arsye

është hebre, a shqiptar, a rom i lënë pas dore.

Më ra të fikët.

Të dielën,

shpirtrat e humbur kërkojnë ta gjejnë veten,

ky burrë po më godet, forca e tij po ma mund takatin

ma ka mbyllë ky gojën, Zoti m’i paska mbyllë dyert

e di se u bë terr, dritë,

e di se një homoseksual nga larg po i kënaqte sytë
perënditë më kanë gjuajtur poshtë malit.

Të dielën,

burrat dhe gratë mbajnë në dorë librat e shenjtë

me partiturat për paqen dhe zogun e bardhë

ky burrë ka hy brenda meje, ka prekur e ka rrekur

janë të mbyllura të gjitha barnatoret

janë të mbyllura dyqanet e pastrimit kimik

ky burrë sapo më ndoti

më s’pastroi.

Të dielën

karantinës i shpëtoi veç kjo kishë

me kokë e godita kalldrëmin afër Muzeut të qytetit

e di që vetura e Policisë u bë se nuk po shihte

e di që me dy policë u pashë pingul në sy.

Të dielën,

brenda kishës po hahet sheqeri katror

ky burrë nuk po ndalon, nuk ka orientim

po e dhunon brishtësinë time

më ka kapur keq për barku, aty ky nëna ime më kapte butësisht

janë të mbyllura sallonet e ondulimit

kanë marrë fund sonatat e simfonitë

objekti i Operës së qytetit është nën dry

është mbyllë fyti prej kah do të shpëtoja

i është vënë dryni shkollës prej kah do të mësoja

e di që një sirenë e përgëzoi burrin që po më dhunonte.

Të dielën

në kishë u këndohet të fortëve.

Pantallonat i kam mbi patike, këmisha më është copëtu

vjella pak, trupi më është thy e laku.

Të dielën

brenda kishës, po hidhet vallja për të më shpëtu.

TË PAPREKSHMET E MIA

Betohem në Diell.

Kurrë nuk do ta prekni fundin e qetësisë time shpirtërore

nuk do t’ju flas asnjëherë për mbretin që ma shkundë kështjellën

do t’gënjeheni se i dini fantazitë e mia

do t’ju mashtroj, po, se isha i vetëm me verime në Capri

nuk do t’ua shpalos kurrë koleksionin e shallave fine

më shihni tek i hekurosi rrobat të cilat nuk do t’i veshni kurrë, kurrën e kurrës

fshihem prej jush si brenda guaskës, çka shihni është fasadë

nuk do t`ju ftoj në gostitë e mia, nuk do të më përçmoni në disfatë

as fëmijëve të mi nëpër botë nuk do t’ju dilni përballë

kufinjtë e mi janë porta të mbyllura, të padhunueshme

po prekni veç një partiturë të këngës që e bërtas paturpësisht

turpin tim nuk do ta njihni, nuk ua jap, nuk e meritoni ta defiloj

po marroseni, po dergjeni t`i lexoni tregimet që dot nuk i tregoj

jetoj në shpërthime vulgare emocionesh, delikat, mendjen tuaj dredhoj.

Vetminë e shpeshtë nuk e jap për dhuratë

më mendoni të mjerë e, unë puthem me Carlon natë për natë

do të jem aty për dramat tuaja, kot, sa për sy e faqe

do të gatuaj, e ju nuk do të shijoni asgjë, absolutisht, as një kafshatë

këmbët do të m’i ledhatoni, e vetëm pas vdekjes ndoshta edhe lëkurën e butë

nuk do të qaj para jush, nuk do të qaj para jush, para jush nuk do të qaj

nuk do të më bleni ditën, e të më shisni mbrëmjeve

gufimin për poezinë, rrymën që ma përshkon aurën, lakmojeni

nuk e keni lejen të më dëgjoni tek këndoj himnin e vjeljes së rrushit

përsëri bisedave tona do t`u bëj rrotullime siç unë e ndjej

nuk do ta kuptoni ku është pishina ku lumturinë e gjej.

Betohem edhe në armikun e Diellit,

edhe në Diellin vetë

i kam larë mëkatet e mia, para se të vinit ju në këtë rrugëtim

nuk do të arrini t`i vidhni frutat e oborrit tim

timin shpirt të flaktë, mendjen time hyjnore me trauma plot

as dje, as nesër, as sot…

… Edhe nëse njerëzimi vdes dhe nëna natyrë mbetet shtatzënë së dyti

e ndaloj me forcë t`më bashkëndjeni e t`më merrni të paprekshmet nga vetja

e fundit zhurmë qe do të jehojë prej meje mbetet

Heshtja.

BABAI IM NË SHI

Një burrë i kthehet botës nga nëntoka 
i stepur, syhaptë, në rrebeshin e papritmësisë
pa ombrellë, me një pallto që e bën më klasike pamjen
duke shkelë mbi lulet që puthen me polen
sheh qiellin, i vjen era gjeth hibiskusi, dhe i vranët pendohet
për gabimet, për të pathënat, me faqet e zhytura në ujë
që nuk ka kush t`ia shtrydhë, se ai nuk sheh kah dritarja ime

Ky është babai im në shi.

Të lagura janë rrudhat e tij të gjeografishme
një tis i shpejtë i vetëtimës e lëkundë prej vendit statik
nëse nuk largohet, shtylla e rrymës do të goditet në të
i bën dritë fytyra, i mbyllen kapilarët e syve të gjelbër
i ftohti ia dridhë këmbët, një bletë e qulltë pin prej flokëve të tij
poshtë një druri, i kërrusur, babai im dembel ka ikë prej varrezave
i peshon përmbi një kovë me jetë të zbehtë, se jeta është një rrugë e vërshuar rrëke.

Ky është babai im në shi.

Një poezi e tija, më e ndjerë se kjo, në xhepin e brendshëm të setrës
ia rëndon gjoksin, më shumë se dy stentat e vjetëruara
pikëlon Zoti i vuajtur, e babai qëndron i heshtur, i humbur
unë urrej filmat që planifikuam, po nuk i pamë kurrë bashkë
tre fëmijë i ka të gjallë, dy të vdekur, një grua që ka humbur shpresën
mund të mendojë se e kanë harruar, veç shiu s’e lan harresën
unë s’e hap dot këtë xham, ta thërras, t`i them se ka kohë që e presim.

Ky është babai im në shi.

A durohet kjo dhimbje? A është ky fati ynë, baballarët e mbetur pezull?
policët, zjarrëfikësit, vetura e emergjencës, dikush duhet të ndërhyjë
unë nuk mundem, se kjo banesë e mallkuar nuk reagon ndaj jashtësisë
mund ta sillni te unë, ose kthejeni në shtratin e tij të fundit
një frymë e shkulë me rrënjë kalldrëmin, babai qan për mua, unë qaj për të
mraz furie
ky është njeriu im i paprekshëm, në një shi të madh vetmie.

TË PRES NË XHAMINË E QYTETIT

Të pres në xhaminë e qytetit,

mes lutjeve e mëkateve

eja thuaji Zotit se je më i vogël se ai

je turpi i jetës sime,

eja lutu

jepi me gojë frazat që t’i mësoi Libri i Shenjtë

në hyrje, zhvishi këpucët

trosha buke jepi asaj gruas rome te dera

ec në turmën e burrave

dhe afrohu

ku të më gjesh.

Të pres në xhaminë e qytetit,

eja falju Tokës, falju Diellit, falju kafshëve

çdo shpirti që shtrëngon

jam në rendin e pare,

eja dhe bashkë flasim

eja përmendja të madhërishmit, sa i pafuqishëm je ti

ti, plaga e madhe e dashurisë.

Të pres në xhaminë e qytetit,

eja në tempull, ti krimb i keq

eja dylufto me kohën kur ishe burrë i mirë

kur ishe insan

i kam hapur dritaret, hoxha po e pret shiun

unë po të pres ty

qyteti po e pret këngën e shpëtimit.

Të pres në xhaminë e qytetit,

të vish

të kuptohemi për herë të parë

vishe këmishën e gjelbër, bëhu mbret i fesë islame

shikojmë kupolat, sherefet, minaret,

ti qan për veten

unë qaj pse nuk qava kurrë.

Të pres në xhaminë e qytetit,

eja, edhe nëse nuk më do

eja se ke heshtur boll

mendja jote ka agjëruar gjatë,

eja e thuaji të madhit dhe shokëve të tij

që njerëzit e mirë sot nuk janë në këtë xhami.

Të pres në xhaminë e qytetit,

eja, të lutem, sepse as unë nuk të dua

përkulemi në tepihun e pastër kadife

te dera, gjuaji përtoke pallavrat që të mbajnë gjallë

ulu afër meje, mos e shaj krijuesin.

më gjej në qetësi, jam aty ku ulet njeriu i mjerë.

Afrohu, mos ma kap dorën,

mbylle gojën, lutu për mua a për veten,

jam duke të pritur

në xhaminë e fundit të dy jetëve tona.