POEZI: Olimbi Velaj

SA SHPEJT

Sa shpejt u tret veli i kaltër

në kohën që na shtang

në skelete numrash matës

që s’i lexon dot një fëmijë

Dinim aq pak për më vonë…

Më kujtohet si lëkundeshe

në siluetën tënde buzë rrugës

pastaj gishtat si dhimbje mbi xham

dhe një pafundësi e mjegullt

që ende më rrëshqet në tru si plazmë…

Oh, ç’nuk do të jepja

për atë mall që pikonte

në pasditen e vakët mbi peron

MBËRRITI PËRSËRI VERA

Mbërriti përsëri vera

me diellin e lartë si një kolonë therëse

U fundos edhe më

imazhi yt përftuar ngutshëm

në vende të humbura

Atëherë ranë në prehje gjymtyrët

të nxehtë nga lëvizja

gjer në mesnatën e brigjeve

dhe të bulkthave

U ftohën ngadalë

nën gjethet e ngrira kujtese…

Kështu të kam humbur

si një zbehje

e frutave të panjohura

që ranë në tokë

pa i parë një sy

Tani ndiej edhe një herë verën

me rërën e pafund në trup

KOHA VAZHDON TË SHKOJË

Pamjet zbehen

nëpër kohën që shkon mbi gjithçka

dhe s’mund të kujtoj më

fytyrën tënde, gjymtyrët, të qeshurën

Vetëm jehona janë zërat

dhe imazhe për të ringjallur

gjithë ç’qe e shkuar….

Është një betejë

midis gjithçkaje që kam

dhe bindjes se mrekullia kaloi

Pa praninë e askujt

koha vazhdon të shkojë

dhe pa nëntekste

Nëpër terrin tim të arsyeshëm

baresin kujtime të kristalta

me trajta iluzore e zëra

që vetëm dikur i pata

Prania mërgon pafundësisht

nëpër territore të reja

ku shirat shtypin ditët

dhe mesazhet deshifrohen

pa dritë natyrale, nëpër dhoma të ftohta

Ajri mbush vendet bosh të mungesave

dhe stinët shkojnë mbi qenie

pa rëndësinë e moshës

dhe zbehjen e trupave

humbur pafundësisht në të shkuarën

KUSHTIMI

Për ty gjithmonë do të qaj

përbrenda

me togfjalësha të gjymtë vajtojcash

që endin në ajër thirrje fëmijësh

që kurrë s’do të jenë bashkë

ashtu si ti dhe vetvetja

kurrë s’ishit

dhe katastrofat

s’kanë për të qenë më klithma

por çati të brejtura

ku mjegulla kullon

për në sytë e tu pendestarë

Ditët do të shurdhohen

në atë prag të vjetruar

nga një palë hapa të vdekshëm

Kurrë më s’do të të shohim

dhe funerali yt

do të jetë vetëm një lajm

si kjo histori

nisur befas

mes mungesës dhe hijes së fajit

ILUZIONI

Si një ushtar i gjymtuar

po kthehem, në këto vise të heshtura

ku fluturimthi qeshë nisur

Skeleti im tani fundoset

i paqartë, nëpër delire heronjsh

që kurrë s’patën rrojtur

Dhe e di

shumë vise kanë humbur

nëpër trokun e flashkët të kandrrave

ndërsa njerëzit binin

duke mos dyshuar për ngjitjen

E tmerrshme ish

stuhia e verbër e fatit

Si një dorë e lodhur ata ranë

në rërën e verdhë të hiçit

dhe u prehën

pa pranuar asgjë nga rrethanat

Në këtë stinë qeshë zgjuar

mes mizërisë së tyre

kur s’kishte më kohë

për paqen e mbrame