Poezi: Xhemaludin Llatiq

HIMNET E NJË MIKU TË PASTËR

Kur përjetë i mbyllin sytë e vet

poetët ua hapin të tjerëve

                                        Saadiu

Zot, pse më dhe fuqi ta shoh të ardhmen time të afërt?

T’i dorëzohem prajshëm dorës Tënde që më ndjek?

Në lum endacaku, me syrin e shpirtit të vet, sheh

çka fsheh mburoja e gjoksit tim – siç e sheh shqiponja e etur

Burimin e kthjellët nën  koren e tokës.

Ime motër me fustanin e gjatë plotë lule

Të cilën dikur e mbanin veshur Babilonaset përgjatë lutjeve dhe shëtitjeve

Para pushtetit të Mordukut!

Më kërkoi me shikim dhe m’u afrua qetë.

Sapo nga ajo fytyrë hoqi perçen e hollë

Në sytë e saj lexova se ia kanë burgosur djalin!

(Atë që e heshtim, zbulohet vetë.)

E përmendi emrin Tënd dhe, sakaq, iku e frikësuar.

A ngeli ndonjë në Babiloni që nuk të dëboi nga kujtesa e vet

që nuk u mbështet në Ty?!

Kërkoi një dirhem – t’i blejë

Ushtarët e Mardukut

Në zemrat e të cilëve nuk prek dhembja e huaj.

Në dorë ia lëshova dhjetë dirhemë, të gjitha që i pata –

Veshur me një fustan të gjatë plotë lule

Psherëtinte për nënën e vet!

Netëve, derisa e ndjejë dorën Tënde të ngrohtë mbi kokën time,

Atë dorë që rri para heshtave të tyre,

E dija që po ma kthen dashurinë që ta pata falur

atëherë në rrugë derisa ia lëshova në dorë dirhemët një motre

të dëshpëruar

që ushqente kujtimin për Ty

derisa fëmija i saj kalbej nën pranga.

***

Sara ngrihet herët me një trup të freskët dhe të shenjtë dhe

Sërish shtrihet duke pëshpëritur

Sara përshëndet diellin, dielli përshëndet Sarën

Sara e lëshon kopenë zhurmojnë barinjtë

Sara i puthë në flokë barinjtë

Sara në mëngjes i lau flokët dhe ua fali aromën e vet

Sara mbledh thupra lishash i shkund gjethet e thata

Sara gjithnjë qanë sa herë që braktiset nga dielli, ndjenë tek fundoset

Bashkë me mallin në humnerë

Sara e pluhurosur nga bagëtia, ulur në një gurë,

Me një llambë të ndezur,

Takon bariun të cilit në mëngjes ia puthi flokun

Sërish e puthë

Sara ulë sytë para secilit

Sara i sheh të gjithë përveç atë i cili i shkon prapa

I thurur në mendimet e saj

O, ajo nuk e sheh atë që i fali edhe zemrën edhe mendjen,

Kopshtet shtëpinë hapësirën… gjithçka –

Përveç eshtrave, boshtit kurrizor, unazat që nuk mundi t’ia japë

E që ajo i pret çdo mëngjes derisa e përshëndet diellin dhe

Derisa ia puth flokët bariut!

***

Në atë kodër, në spitalin e tuberkulozit, në dhomën ku depërtojnë degët e mollës

Duke dëshmuar për të vërtetën mbi jetën, varur mbi dritare

duke murmuritur drithërueshëm, mbi fytyrën tënde, mbi sytë e ëmbël,

mbi ballin tënd të ftohtë, mbi duart që kanë mikluar… ike, vetë,

me petalet gjysëm të mbyllur u zhyte drejt humnerës

me fytyrë të qeshur mban arkivolin ku më kanë futur mbështjellë me qefin,

dhe nisemi për në banesën ku nuk ka dhembje… dhe unë

për herë të parë u gjenda para Përjetësisë, i zgjuar, para Zotit,

me damarët blu, akull… Dhe isha unë ai që e parandalova…,

një pemë molle që vazhdimisht ndryshon, shkëputet  nga toka, përdridhet,

shtrin krahët – do të ikë nga këtu

me ty të marë rrugë… drejt atyre krahëve

që kanë përqafuar

që të futura në këmishë mbahen mbi kokë

            shtatë herë –

patën frikë nga lëmosha, nga ai zog i artë,

ata përhapin frikë mbi bamirësinë që vjen nga prekja jote

përhapin frikë mbi festat e së nesërmes…

… drejt krahëve që kanë përqafuar, drejt duarve të palosur

Në namazin e përjetshëm,

Në paqen e pafundme… u nisa, për herë të fundit,

I përulur,

Poshtë shportës së madhe sa qielli –

Ku pranvera për herë të fundit e dorëzoi petkun e vet të bardhë

Si qefini yt,

Kur për herë të fundit çeli molla,

Dhoma u mbush aromë, fantazmat gjykuan jaseminin…

… drejt krahëve që përqafuan, që me dashuri dëbuan

Detin që përmbyste, që shtypte gjoksin, që shtrydhte supet

Drejt arkivolit që notonte mbi duar e ku isha unë

Si varkë

Në detin e hapur, larg portit që nuk shihet…

(Shkëputur nga përmbledhja me poezi “Nëse vdes unë, e dashur”. Nga boshnjakishtja përktheu Avni Halimi)