Poezi: Saranda Mehmedi

PËRKUNDJE

I

Nina-nana-n’djep-të-drunit

Nina-nana-n’djep-të-përrallës

Nina-nana-n’djep-të-fjalës.

II

Lëkundem…

Një dorë e zgjatur s’di nga ku

më përkund në djepin e heshtjes.

Në djepin e bindjes rri shtrirë…

dhe dëgjoj zërin që më përshpërit

e që më duket sikur është zëri im:

Flini sytë e mi, flini.

Flenë yjet në djepin e mjegullës së ngjeshur…

(dhe teksa në njërën lëkundje varet

një sy i verbër për gjithçka

e në tjetrën

errësira me rrënjët e vjetra

nëpër pëlhurën e përhimtë të mjegullnajës

shuhet drita.)

Flini veshët e mi, flini.

Flenë dallgët në djepin e erërave…

(dhe teksa në njërën lëkundje varet

një vesh i shurdhër për gjithçka

e në tjetrën kënga e sirenave

nëpër gjëmimet e stuhive

shuhen zërat.)

Flini mendimet e mia, flini.

Flenë dhimbjet në djepin

e fjalëve që duam të dëgjojmë…

dhe teksa në njërën lëkundje varet

përralla e qëndisur që magjeps

(gjithmonë e njëjta përrallë)

e në tjetrën frika

(gjithmonë e njëjta frikë)

nëpër cijatjen e këmbëve të drurit

varroset zgjimi.

Dhe unë fle si një foshnjë

teksa dëgjon murmurimën e ninullës që do,

anipse zëri që e këndon e këndon keq,

anipse fjalët nuk i kuptoj

unë megjithatë fle

ti megjithatë fle…

dhe ciatja e djepit

herë frikë, herë përqafim i ftohtë

bëhet hije

hije e rëndë që më përndjek…

Përkunden njerëz nëpër djepa fjalësh.

Nëpër djepa fjalësh përkunden njerëz.

Njerëz përkunden nëpër djepa fjalësh.

Më përkundin. Më përkundin. Më përkundin.

Por unë jam zgjuar…

dhe gjithçka që zgjohet

nuk është më njësoj.

KUR JETA MËSOHET PËRMENDËSH

Jetojmë tash

kur jeta mësohet përmendësh

si një vjershë

e shkruar keq

si një vjershë që duhet ta mësojmë

me zor

e ta recitojmë symbyllurazi

përpara klasës,  me zë të lartë,

(paçka se dridhemi e s’dimë pse)

nëpër pluhurin e shkumësit në ajër,

afër koftorit plot thirr

duke shqiptuar nxitimthi

(nëpër rrokjet që na mbesin në fyt

bashkë me frikën se mos gabojmë)

fjalë të panjohura, fjalë që duhet

thjesht t’i shqiptojmë

fjalë që s’na lënë të mbushemi me frymë.

Përmendësh jeta është mësuar pothuajse

përherë

nëpër zërin e egër dhe kërcënues

të predikuesve e perandorëve…

Por tash

në djepin e përditëshmërisëkonsumeriste

plot lëkundje të vjetra e të reja

ai zë i egër është zbutur…

Toni i vrazhdë është shndërruar

në ninullë të zhurmshme por të ëmbël

plot fjalë të mëdha, premtime dhe papritshmëri,

plot nxitim, plot uri veç për t’u dukur

dhe revoltën

e

ka

mbytur

në

gjumë

të

thellë.

Dhe rritemi, rritemi dhe rritemi

zvarritemi,  zvarritemi dhe zvarritemi…

Këpucët e jetës që na mësojnë

përmendësh

vrasin

shputat e mendjes, zemrës dhe kohës…

Thellë brenda vetes

mbesim fëmijë të trembur…

NË EMËR TË SHTËPISË, FËMIJËVE DHE BURRIT TË SHENJTË

“Shpija kërkon…

Fmija kërkon…

Burri kërkon…”

…dhe nëpër kallmin e kësaj formule

(më të shenjtë se çdo dogmë kishe a xhamie),

e tëhollon ditën ende gruaja e kohës sime…

Dhe duke mbrujtur brumin e durimit

duke ngjeshur vështrimet dhe përgojimet e egra

(që bota jashtë pragut të shtëpisë gatuan prore),

nëpër një refren vetëflijimi të panevojshëm

gruaja gjithë druajtje, përtyp një lutje …

Seç nëpërdhëmb kush e di?

Ndoshta u drejtohet mureve të shtëpisë që ofshamat ia njohin mirë,

(ku si rrjetë merimange

natën ka thurur ëndrrat e ditën vetë i ka fshirë?!)

Ndoshta u drejtohet fëmijëve ku ka varur shpresën për ditët me dritë…

Ndoshta i drejtohet burrit që mbi shpatulla bart barrën e vjetër të nderit dhe lavdisë!

Ndoshta i drejtohet Zotit që nëpër terr duart zgjat si mallkim,

(thellë brenda vetes ajo e di:

Zoti është një tiran

njësoj si një kler, si një mbret, si një patriark pa dallim)

Dhe qëndron e rrëzuar përdhe:

themel i robërisë së vete.

Dramë e gjallë, plagë e hapur, dhimbje e heshtur…

Gruaja, kjo statujë e copëzuar qëmoti

mbi të cilën tradita

hedh vallen e hapave të rëndë,

të gjembshëm.

… dhe gëlltit zërin e vet nëpër formulën

e saj të shenjtë…

“Shpija do…

Fmija do…

Burri do…”

Grua,

deri kur

kështu deri kur grua, fol?!

MALL

Më mori malli

më bëri flakë

që djeg gjithçka

përveç teje.

Më mori malli

m’i verboi sytë

nuk shohin gjë tjetër

veç ty.

Malli si majë mali

shpon shpirtin tim

më përvëlon zemrën

kujtimi yt.

DESTINACION

Dhe rrugë dhe rritje

dhe vetëm vjeshtë midis

nxitim

nëpër shtratin e një lumi

të tharë.

HISTORI

Një ditë

i mbylla veshët

vështrova

vështrova gjatë

pastaj i mbylla edhe sytë

dhe pashë përtej

flamujve.