Poezi: Raymond CARVER

VDEKJA IME

Po qe se kam fat, do të jem i lidhur nga të gjitha anët

në krevatin e spitalit. Gypat do t’m’i fusin

në hundë. Por përpiquni të mos keni frikë nga unë, miq!

Po ua them bash tash se kjo është në rregull.

Tekembramja nuk po ju kërkoj edhe aq shumë.

Dikush, shpresoj, se do t’ju telefonojë të gjithëve

për t’ju thënë: “Ejani shpejt, ai po jep shpirt!”

Dhe të gjithë do të vijnë. Do të kem kohë

të hallallohem me të gjithë të dashurit e mi.

Po qe se kam fat, ata do të më afrohen

dhe unë do të jem në gjendje t’i shoh për herë të fundit

dhe ta marr me vete atë kujtim.

Sigurisht, do të më shikojnë dhe do të dëshirojnë të largohen me vrap

e të ulërijnë. Por pasi që më duan,

do të ma ngrenë dorën dhe do të thonë: “Mbahu trimërisht”

ose “Çdo gjë do të bëhet mirë.”

Dhe mirë e kanë. Çdo gjë është në rregull.

Bash mirë është. Sall po ta dinit se sa të lumtur më keni bërë!

Po shpresoj se fati s’do të më braktisë, dhe do të mund t’i bëj

do shenja të njohjes.

T’i hap dhe mbyll sytë sikur të thoja:

“Po, po ju dëgjoj. Po ju kuptoj.”

Bile do t’më shkoj ndoresh t’ju them diçka të këtillë:

“Edhe unë ju dua. Jini të lumtur”

Po shpresoj për një gjë të tillë! Ama nuk dua të kërkoj tepër shumë.

E po qe se nuk kam fat, njashtu siç e meritoj, animirë, vetë do të

bie, ashtu, pa kurrfarë gjase

për t’u përshëndetur ose për t’ia shtrënguar dorën ndokujt.

Ose të them se sa shumë ua kam mbajtur gajlen dhe jam kënaqur

në shoqërinë tuaj gjatë gjithë këtyre viteve. Sidoqoftë.

përpiquni të mos vajtoni shumë për mua. Dua që ta dini

se kam qenë i lumtur derisa isha me ju.

Dhe mbajeni mend, se këtë ua kam thënë para do kohe – në prill 1984.

Por jini të lumtur po qe se jap shpirt në praninë

e miqve dhe familjes. Nëse ndodhë kjo, besomëni,

Ia kam dal mbanë. Kësaj radhe nuk kam humbur.

PËR SEMRËN, ME VRULL LUFTARAK

Sa fitojnë shkrimtarët? pyeti ajo

pikë së pari

ajo kurrë më parë s’kishte takuar

ndonjë shkrimtar

Jo edhe aq shumë thashë

ata merren edhe me gjëra të tjera

Për shembull? tha

Të punuarit në mullinj thashë

fshijnë dysheme japin mësim nëpër shkolla

mbledhin frute

e ku e di unë se çfarë

të gjitha llojet e punëve thashë

Në vendin tim tha ajo

dikush që ka ndjekur kolegj

kurrë nuk do të fshinte dysheme

Epo kështu ia nisin thashë  e mbasandej

të gjithë shkrimtarët fitojnë goxha para

Shkruama një poezi tha

një poezi dashurie

Të gjitha poezitë janë poezi dashurie thashë

S’po të kuptoj tha

Është zor të shpjegohet thashë

Shkruaje një për mua tash tha

Dakord thashë

një dorake prej letre/një laps

për Semrën e shkrova

Jo tash o hajvan tha

duke ma cimbidhur supin

sall desha të shoh

Më vonë? Thashë

duke vënë dorën time në kofshën e saj

Më vonë tha

O Semra Semra

Pas Parisit tha

Stambolli është qyteti më i bukur

Ke lexuar Omar Khayyamin? tha

Po po thashë

një rriskë buke një faqore verë

E di Omarin para

e pas

Kahlil Gibranit?tha

Kush? thashë

Gibran tha

Jo bash thashë

Ç’mendim ke mbi ushtrinë? tha

ke shërbyer në ushtri?

Jo thashë

Nuk e lodh kokën fort mbi ushtrinë

Pse jo? Tha

allahile a s’ta merrë mendja se burrat

do të duhej të shërbenin në ushtri?

Paj natyrisht thashë

do të duhej

Kam jetuar me një mashkull dikur tha

has burrë kapiten

ushtrie

ama qe vrarë

Epo bash keq thashë

i bërë bërryl

kërkoja shpatë

n’djall sytë e tyre strehë ferri

sapo mbërriva

çajniku fluturonte mbi tavolinë

Më fal i thashë

çajnikut

Semra desha të them

Në dreq të mallkuar vafshë tha

Nuk e di se ç’dreqin

Të lashë të më marrësh

Përktheu: Fadil Bajraj