Poezi: Xhevdet BAJRAJ
Frynte një erë plakë në vjeshtën që po lindtte
Është ditëlindja e Irfanit të vrarë para njëzet vjetëve
gjethet e pjergullës bien
mbi flokët e zbardhura të nënës
ajo nuk sheh mirë
nuk dëgjon mirë
jemi vetëm në mes të parajsës së djegur
derisa ajo në kujtimet e saja gatuante bukë për babain tim
për mua dhe për veten
në Tiranë në banesën e Martin Cukallës
unë pija raki Skrapari me Nexhat Dibrën
Piku një mollë dhe e theu heshtjen
Bir
pse disa viteve u mungojnë muajt
Rashë nga qielli i shtatë
në këmbë
si mace që i kishte mbetur vetëm një shpirt
Nga molla e rënë doli një krimb si derr i luftës
që e kishte majmur liria
Pije kafenë nënë
pije
janë vite të krimbura
KUR FËMIJËS I THINJEN FLOKËT
Një kali hingëllinë
brenda ëndrrës së një fëmije
vrapon nga një skaj në skajin tjetër
si i harbuar
dhe ndalet
vetëm kur fëmijës i thinjen flokët
Është natë
ca gjethe vallëzojnë pa pikë shpirti në ajër
një erë e lehtë
por e ftohtë
ia kreh flokët nënës së tij
FJALËT KANË SHPIRT
Fjalët kanë eshtra
mish
dhëmbë
shpirt
Kështu që
nuk e kuptoj poetin
që sillet si këngëtari
para një publiku të shurdhër
e që bile nuk e kafshon buzën
derisa ta përgjak
KOHË E PISTË
Në atdheun e shndërruar në shportë mbeturinash
njerëzit i hedhin ditët pa punë
netët pa gjumë
ëndrrat e vdekura
dashuritë e vyshkura
vitet e kalbura që u kanë mbetur
nga jeta e tyre e vetme
sikur të ishin mbeturina të darkës së fundit
Një burrë
si kafshë e detyruar të jetojë në errësirë
me dekada
me fytyrën si dikush që do të vdiste pas dy dite
gruan nga portreti i varur në murin e mykur
me zë të mbytur e pyet
se si quhet
Me dorën e shtrirë të lypësit
i kërkon pak emocion
ia premton një kështjellë prej zalli
Akrepat e orës në dorën e vajzës brenda portretit
filluan të lëvizin
Është e mahnitshme
se sa larg mund të arrijë
dashuria njerëzore
edhe në kohë të pista
DISA PËLLUMBA
Nuk jam duke u munduar
ta ndryshoj botën
me asnjë poezi timen
unë vetëm përpiqem si
ta zëmë
këtyre pëllumbave
të vizatuar në fletore fëmije
apo këtyre të tjerëve
që dikush i ka krijuar
prej balte të pjekur
apo prej plastike
t’u jap shpirt
t’i emëroj
dhe t’i lëshoj të fluturojnë
të lirë
nëpër hapësirën e vdekjes
ME NJË FËMIJË NË VALIXHE
Me një fëmijë dy vjeç në valixhe
një burrë e një grua e kapërcejnë kufirin
ilegalisht
Pas tetë dekadave
fëmija
tashmë i vdekur
do ta kalojë po atë kufi në arkivol
legalisht
apo
i vdekur do të ecëme këmbët e tij
deri te varri i vet
në dhé të huaj
dhe para Zotit do të paraqitet
me mallin për atdheun
që kurrë nuk e deshi
O NJERËZ TË MIRË
Kali i parë i Apokalipsit
kullot ëndrrat tona
shpresën
dashurinë tonë
dhe fëmijët e dashurisë
O njerëz të mirë
janë kohë të rënda
nëse ndokush ende beson në Zot
o sot o kurrë
le të lutet për të gjithë ne
(Marrë nga vëllimi “KAFE ME NËNËN” (CAFÉ CON MAMÁ) – Armagedoni, 2020, Prishtinë)
