Poezi: Arif MOLLIQI

NË DETIN LAKURIQ

dita e parë

fluturoj me aeroplan

ulur jam skaj dritares

njërin sy i lëshoj tokës

tjetrin qiellit blu

pas meje një udhëtar vetëm lutet

kur vështroj jashtë

më bëhet se shoh zogjtë e bardhë

tuba-tuba

që kanë humbur rrugën

po

ata udhëtonin

kërkonin dashurinë e humbur

n´atë dimrin e zi përplot borë

tri orë më vonë zbres që ta prek detin lakuriq

edhe gratë e veshura me diell

pardon

me krem për mbrojtje nga dielli

pa pritur një grua

zhvesh lëkuren para syve të mi

s’pata guxim të flas me të

as ta prek me dorë

dita e dytë

e vara këmishën

në degët e qiellit blu

zinxhirin e spirancës në sukën që fle

peshqit me sy qershie

më shikojnë plot butësi

rri përballë kofshëve të skuqura

dhe gjoksit të ndezur të një gruaje

që më ngjante në pjeprin e djegur n’diell

jam në luftë me peizazhin

më pulëbardhat që më buzëqeshin

e dija se do të më zinte gjumi shpejt

deti lakuriq qepallat m’i mbylli

dita e tretë

shtëpia ime është në fund të katundit

e katundi është larg nga këtu

aty i kam fshehur kujtimet

të shpëtojnë nga sëmundjet

kam fshehur aty

një mollë dhe një ftua të kafshuar

me trastën në shpinë e kërkoj rrugën e katundit

në detin lakuriq asnjë shenjë s’e gjej

të gjitha rrugët tashti i shoh

si tufë zogjsh në fluturim

kam mbetur duke i shkundur kokrrat e kripës

që e kanë terur lotin e syrit

dita e katërt

një i moshuar vdiq

në detin lakuriq

u mblodhën njerëzit

ta shikojnë si instilacion arti

kritikët që erdhën me vonesë

thanë e paska pi detin

një fëmijë i pasherr

e pshurri instilacionin

nuk e kuptonte idenë e autorit

në St. Petersburg e lajmëruan popin

të bëhej gati për ekspozitën e radhës

se një qytetar i tij kishte vdekur

nga vezët e peshkut

dita e pestë

në detin lakuriq shoh një bahçe

e shumë molla sherbete

shoh peshqit që bëhen gati t’i kafshojnë

nga meraku që s’mund t’i arrijnë

dridhen si gjethi në zjarr

kur e panë pjatën që i priste

vdiqën brenda vetes

eh a ja vlen të vdiset

për dy kokrra mollë

dita e shtatë

në ishullin idiot

në rërën e nxehtë

një virgjëreshë sapo bëhet gati

ditët e zeza t’i mbytë në det

t’ia prishë kodin lakuriqësisë njerëzore

pasi u la lakuriq gjithë natën në det

virgjëresha u pastrua

nga mëkatet që ia kishte shkaktuar

një qen rrugaç

dita e dhjetë

është fillim shtatori

në relievin e rërës

njerëzit po ua prishin qetësinë peshqve

duke u përpjekur ta mësojnë gjuhën e tyre

në syrin e qelqtë të peshkut

asnjëherë nuk do të dimë

cila është ëndrra më e bukur e tyre

çdo ëndërr

është vetëm një herë e njëjtë