Poezi: Delmore Schwartz

POETI

Pasuria e poetit është e barabartë me poezinë e tij

Fuqia e tij është dora e tij e majtë

Ajo është përtace e ngadaltë dhe e vyer

Skamja e tij është pasuria e tij, pasuri që mund ta shkatërrojë atë

      si Mida

Sepse ajo përtaci është njëfarë forme e padurimit

Dhe nga kjo ai mund të mund të shkatërrohet nga ari i dritës

      që nuk ka qenë kurrë

Në tokë apo në det.

Ai mund të jetë i dehur për vdekje, duke shterur fuçitë e teprisë

Atë formë ekstreme të suksesit.

Ai mund të pësojë fatin e Narcisit

I paaftë për të jetuar përveçse me imazhin që është dalldi

Dashuri, e verbër, e adhuruar, e tejmbushur

I paaftë për t’iu përgjigjur çdo gjëje që nuk sjell dashuri

      shpejt ose menjëherë.

…Poeti duhet të jetë i pafajshëm dhe injorant

Por ai nuk mund të jetë i pafajshëm pasi budallallëku nuk është

      pika e tij e fortë

Prandaj Cocteau ka thënë: “Çfarë nuk do të jepja

Të tërhiqen nga ekzistenca poezitë e rinisë sime?

Unë do t’i jepja Satanit shpirtin tim të pavdekshëm.”

Kjo metaforë është e gabuar, sepse ishte shpirti i pavdekshëm

      që ai dëshironte të shëlbonte,

Duke e ngritur dhe duke e shoshitur atë, të lirë dhe të bardhë,

nga aktualiteti i banalitetit, vulgaritetit të rinisë,

pompoziteti dhe shtirja e veprave të tij

të hershme poetike.

Po ashtu në të njëjtën mënyrë një Poet i Famshëm amerikan

Kur fama i kishte ardhur më në fund, i kërkonte pesëdhjetë kopjet

e librit të tij të parë me poezi, të cilin e kishte shtypur privatisht

me shpenzimet e veta.

Ai arriti të sigurojë 48 nga 50 kopjet, i dogji

Dhe pastaj kishte kuptuar se si ekzistuakan kopjet e fundit,

Siç e kërkonte ligji i vendit, të fshehura në kryeqytet,

në Bibliotekën e Kongresit.

Kësht që, ai shkoi në Uashington, dhe aty i mori dy kopjet e fundit

I futi në xhepin e tij, planifikoi të largohej

Ama e ndaluan dhe e arrrestuan. Meqenëse ai ishte autori,

Dhe meqë ato ishin librat e tij dhe pronë e tij, e qortuan

Por e falën. Ama dy kopjet ia morën

Duke krijuar kështu një precedent kombëtar.

Sepse as amnisti, as falje nuk u jepet poetëve, poezisë dhe vjershave,

Ngase William James, gjeniu i dashur i Harvadit

tha të vërtetën tmerruese: “Miqtë e tu mund të harrojnë, Zoti

mund të të falë, por qelizat e trurit regjistrojnë

veprimet e tua deri në fund të përjetësisë.”

Çfarë gjëje e tmershme për të thënë!

Kjo është gremisje e pafund, pa kurrfarë ilaçi, e poezisë.

Ky është po ashtu edhe gëzimi i përjetshëm i poezisë.

Përktheu: Fadil Bajraj