Poezi: Drita Popaj
MURE
Sa shumë kisha për të të thënë
sikur të mos m’i frikësonin fjalët
ata…
Më duhet t’i mbaj në duar
muret e plasaritura të jetës sime
Vonë është si duket
për mua
mbeta peng i kësaj bote
e sa shumë kisha për të thënë
Kjo stinë seç më kujton
pamundësinë
për të jetuar të bukurën
Jam si zogjtë që nuk arritën
të rrisnin krahët
e që me grimca të vogla ushqimi
përpiqeshin të ngriheshin lart
Në pranverën e përgjakur të 99-tës
Veshur me rrobat e dhimbjes
Po ikja bashkë me njerëz të tjerë
E përhumbur
kërkoja një fytyrë
Koka më mbeti kthyer kah veriu
-O njerëz
ku na shpije kjo rrugë
A do të kemi rast t’i gjejmë ato kufoma
që lamë
Po ty kush do të të thërret
në emër
butësisht
për të të zgjuar nga gjumi
Fli e qetë
ndiqe erën e luleve në ëndërr
alarmi i telefonit është çelësi
që të kthen në zhgjëndërr
Të ndjej si kurrë më parë
Përmes qetësisë së varrit që dominon
Sonte në shtëpi
Vdekja jote athua kujt i dedikohet
A ka peshore ndjenjash diku
A ka peshore të jetës
Ç’më duhet liria
Sonte
Mua
Më lejo sonte të dehem
Me kujtimin për ty
Përtej të pamundurës të arrij
Më lejo sonte një rrugë
Të pa arritshmes t’ia ndërtoj një urë
Më ndihmo
Kështu e pa krehur siç jam
Në këtë mesnatë
Të të takoj në parajsë
Do të bëhet mirë thonë
Ani pse ti ke humbur
Më të dashurin
(Dhimbjen tënde
Ata nuk e ndiejnë)
Befas të humba
Se Kosovës dikur
I duhej ta paguante lirinë
Me civilë të vrarë
Eh po ja që tani
Na harruan të gjallët
Mua për së gjalli
E Ty për së vdekuri
Si duket
Kurrë nuk iu ramë tamam
Mesnatë
Në dritën e llambës së vajgurit
Mundohem t’i mbyll me gjilpërë
Vrimat në dantellë
Ah
Sikur të kisha mundësi
T’i mbyll me gjilpërë
Edhe plagët e shpirtit tim
Kërcëllima e zjarrit brenda stufës
Dhe kujtimet më mbajnë zgjuar
Këtë natë të mërzitur
Ernesti, Begu dhe Taulanti
flenë
Aty këtu dëgjohet
Ndonjë lehje qensh
Hijet e orendive lëvizin
Nëse shpirti yt gjendet këtu sonte
Dije që ende të dua shumë
E nëse mendon se e harrova
Dymbëdhjetë janarin tonë
Gabon
Kohën e llambës së vajgurit mund ta kthej
Por kohën tonë kurrsesi
Kjo natë feste
Më shtyri të ngopem
Me vaj e shpresë
Të shoqëruar dhe me ca kokrra hidhërimi
Si mëlmesë
Qielli i kuq nga zjarri i fishekzjarreve
Një humnerë ndriçoi brenda gjoksit tim
Gota nuk e mbaj mend
Se si u aksidentua
Vitet vinë e shkojnë
Unë mbeta në po të njejtin stacion
Të dhimbjes
Sonte natën nuk do ta shikoj në sy
Do të bredhi nëpër kohë
Nëpër luginat e dashurisë sime
Do të ulem në karrigën e thyer
Nga pesha e vetmisë
Me sa zë që kam do të klith me mall
Emrin tënd
Për t’ia përkujtuar vetes që jam gjallë
Bëje një gjest të mirë
Eja në ëndërr
Të ta ledhatoj ballin
Ta mbaj dorën vetëm pak
Të çmallem me ty
Dikur
Kur dielli ishte i yni
Bota na dukej e vogël
E kur i vinte radha hënës
Ajo na vështronte e shqetësuar
Frikësohej se mos dikush
Do të na prishte magjinë
Dhe magjia u zhduk
Lumturinë e vranë me plumba
Ti ike në qiell
Tash
Kur dielli nuk është më i yni
Dhe ngroh si në ferr
Bota më duket e madhe
E shkretë
Ndërsa unë jetoj në terr
Ti sigurisht shëtit ende i lirë
Mespërmes mbeturinave të jetës sate
Kah parajsa e rrejshme që ta kanë premtuar
Sepse dogje shtëpi
E vrave shumë njerëz të pafajshëm
Njëri nga të vrarët ishte dashuria ime
Babai i fëmijëve të mi
I cili përveç cigareve dhe një shkrepëseje
Nuk kishte gjë me vete
Atë ditë
As figurën e vockël të fatit nuk e kishte
Mbase e kishte harruar
Ose i kishte rënë në prag të shtëpisë
Sa për të më mbetur mua peng
Ndoshta i kishte rënë
Derisa po ngutej
Për t’i liruar papagajtë nga kafazi
Nuk e di
Por një gjë është e sigurt
Se ai dallonte shumë nga ti
Nuk po ngutej për të marrë jetë njerëzish
