Tregime

NEVIANA SHEHI

KAPITENI I ANIJES

Anije e sapo kthyer nga një udhëtim i gjatë duket se ka gjurmë stuhish nëpër trup dhe vela të shqyera. Marinarët kanë zbritur në port për të pirë ndonjë birrë me arragosta ose për të zënë ndonjë të dashur momenti. I ka lodhur rruga e gjatë dhe tashmë është koha për t’u argëtuar.

Është një port i shëmtuar, por ka shumë femra të bukura dhe ata duan të harrohen disi. Vetëm kapiteni s’ka zbritur. E shoh fytyrën e tij të ashpër përkulur mbi një hartë të vjetër detesh. Mjekra e bardhe dhe sytë e picërruar i dallohen menjëherë.

Kërcasin valët nën bashin e lartë dhe zogj kureshtarë i qëndrojnë mbi supe. Ai sheh diku mes ajrit për të dalluar ndonjë të njohur, por në breg s’duket kush. E njohura e tij e fundit në këtë port ishte një brune e gjatë me flokë të lëshuar që vetëm qeshte dhe tymoste cigare të lira.

– Vetëm ky më ka mbetur besnik, thoshte teksa priste prej tij përqafimet. – Burrat që kam njohur në jetë ju kanë ngjarë valëve. Vijnë vetëm njëherë për t’u ledhatuar me ty pastaj zhduken. Pas tyre vijnë valë të tjera, ndërsa ti duhet vetëm të presësh ardhjet e tyre.

Sa bukur fliste dhe qeshte shejtania.

Befas ndjeu dëshirën për t’u takuar dhe bërë dashuri sërish me të. Por, u kujtua se ajo s’jetonte më dhe se kish vdekur nga një sulmi i papritur në zemër, duke marrë me vete në atë botë edhe një pjesë te imazhit të tij të ashpër. Kapiteni psherëtiu dhe nisi të tymos thellë.

-Ne takohemi vetëm një herë në jetë me dikë për t’i dhënë njeri tjetrit copa të tëra jete. Përtej kujtimeve ekziston vetëm toka e askujt.

Duke zbritur shkallën e fundit dëgjoi zërin e butë të një gruaje që e thërriste. Ai mbylli kujtimet dhe u nis drejt saj…

MAGJITË E PËRKUNDJES SË ANIJEVE

Drita që lëviz nëpër damarët e ujërave, i zgjon varkëtarët nga gjumi i mesditës, kurse varkave të bregut ju qep mbi kyç nga një vel të artë në formë gjethi. Kjo ndodh pikërisht në momentin kur pasqyrat e ujërave thyhen dhe një mërmërimë e thellë qenie misterioze bëhet mbizotëruese e bregut.

-Nga cilat tablo impresioniste duhet të ketë dalë kjo mbrëmje, nga Salvador Dali apo Pikaso? – më pëshpërit një zë i brendshëm.

S’ përgjigjem, sepse unë mund t’i besoj vetvetes vetëm një metaforë perëndimi, ndërsa të tjerat ia besoj këtij peizazhi enigmatik.

Tërë pasditen ujërat dhe bregu grinden keq, kurse në mbrëmje ju ngjajnë të dashuruarve që vetëm këmbejnë puthje njëri me tjetrin.

-Shëëësh, – mos i trembni magjitë e përkundjes së anijeve, as pikturën e shkëmbinjve të bregut në pritje të zbaticës, – sërish e dëgjoj atë zë të brendshëm, i cili më duket se vjen nga thellësitë e detit.

Dhe, pastaj ia beh perëndimi. Dhe bëhet mirë, mbase akoma më magjike, sepse yjet me siguri do të fyheshin nga mospasja mundësi të shndrisin qiellit të errësuar dhe të futen në ëndrrat e të rinjve, të cilët presin të marrin rrugën e të arrijnë në ujdhesën e të dashuruarve. Anija është gati dhe varkëtarët ngrenë spirancën e lëshojnë velat.

Dikush valëvit shaminë e përshëndetjeve…

VARKAT ME DHIMBJE

Pasditja s’mund të vinte pa e ftuar që të zgjohet nga gjumi i thellë që e kishte kapluar pas një nate të rëndë dhe pritjes që hëna të çlirohet nga retë e zeza, të cilat e kishin futur në kurth nga të gjitha anët. S’mund të vinin as jehonat që kishin ngelur shkëmbinjve të thepisur, e as zërat e gjinkallave që dinë ta prishin monotoninë e pasdites.

Në ajër kishte ende fonema të mbetura nga zëri yt i bukur. Të kisha porositur të mos luaje me cicërimat e zogjve te mesditës, as me hapat e ndrojtur të peshkatarëve, sepse ata gjithmonë i besojnë joshjeve të hapësirave…(të pata thënë se kam një hapësirë në shpirtin tim, në të cilën lëviz vetëm ngrohtësia jote), ndërsa unë përtypja diçka nga buzëqeshjet e tua të mbetura gjithandej nga kishim ecur bashkë me hije tona, nga të martat që ishin pa diell, por me zagushi, nga të mërkurat pa hije dhe të shtunat pa shitës ambulant.

Derisa qëndroj duke pritur që dita t’ia lëshojë vendin natës, ndjej se valët sikur dorëzohen para këmbëve të mia dhe bindem se detit tim i mungojnë varkat e mbushura me dhimbje, që bartin dashuri të plagosura…

UDHËTIMI

Në rrugën drejt viseve të mia të përtej detit, njerëzit që takova mbanin në duar nga një erashkë verore dhe nga një algë të tharë nga vapa. Shumica kishin dalë nga hijet e tyre dhe shenjat e dritës vetëm sa ju shkaktonin alergji në lëkurë.

-Mirë se erdhe në vendin e hijeve, – më pati thënë kapiteni i anijes, me të cilin po udhëtonim.

Në atë vend distanca mes tokës dhe diellit ishte më e largët se kudo tjetër, e megjithatë bënte nxehtë, shumë nxehtë.

– Kjo gjë na ndihmon t’i avullojmë mendimet, – pati folur sërish kapiteni.

Herë – herë frynte një erë e butë. Pulëbardhat në çast ngriheshin nga vetmia e tyre për t’i zgjuar varkëtarët që kishin mbetur, sepse, siç thoshte kapiteni, varkëtarët këtu i hanë dallgët ose i ha bregu matanë.

Atje dukej se të gjithë diejt qëndronin me një këmbë mbi tokë, e me këmbën tjetër andej përtej dallgëve, përtej sirenave dhe këngëve të tyre joshëse.

Çdo mbrëmje binin ca shira të çuditshme dhe fill pas tyre njerëzit merrnin trajta liliputë. Pikërisht këta mbanin erashka verore dhe alga të thara.

Udhëtimi akoma nuk ka përfunduar…

MËNGJESI NË PORT

Mëngjeset e mia janë dy krahë të bukur drejtuar nga deti dhe një pafundësi petalesh të bardha, si ftesë për përqafim në çastin kur dielli zgjohet nga përgjumja dhe i vendos atij mbi ballë një kravatë të artë. Ky është çasti kur edhe valët nisin para meje vallëzimin e tyre ekzotik.

Një muzikë e çuditshme zgjohet nga thellësitë që më bën edhe mua të lëviz.

Mëngjeset vijnë gjer në lartësinë e krahëve të mi, duke më prekur butësisht fustanin të gjithë të artë me nuanca të kaltër rreth trupave dhe me një shije molusqesh të veçantë.

Trupi im drithërohet nga prania e tyre. Dikush ka ardhur nga larg, nga brigjet përballë, sepse ka dëgjuar për kujtimet e mia të dikurshme. Një përqafim me to është më tepër se mall.

Edhe pse me sy të mbyllur nga drita e lindjes, i njoh ato. Janë shoqet e mia të kthyera në valë. Përlotemi dhe rrimë kaq kohë të përqafuara, ndërkohë që horizonti vijon të digjet dhe anijet që kalojnë pranë nesh ju bien sirenave me tinguj të butë. Ky është një moment që nis të mendoj për rilindjen e jetëve dhe hedh përmbi trup një pelerinë enigmatike.

Anijet largohen duke marrë me vete një pjesë të mëngjesit dhe krahëve të mi drejtuar nga to si peng detar.

NATA

Cipa e tejdukshme e ditës në perëndim, dalëngadalë po i falet mbrëmjes. Banorët e territ, lakuriqët e natës, zogjtë dhe pemët nëpër trotuare, i ndryshuan trajtat dhe emrat e përveçëm. Vetëm njerëzit lëvizin të humbur në vetminë e tyre.

Qyteti dhe deti tashmë janë nënshkrues të një pakti. Tërë natën deti do të bëjë muzikë dhe qyteti do të gërhasë dhe ëndërrojë nën ritmet e tij. Më pëlqen ky pakt. Pa frymëmarrjen e detit asnjë muzikë nuk mund të ketë kuptim. Apo më saktë, nuk mund të shpjegohet.

Në mbrëmje, peshkatarët e deteve të largët më dhuruan një peshkaqen të vogël. Ishte një vogëlush deti që iu kish ikur prindërve dhe kishte rënë në rrjete. Oh, më dhimbsej si përpëlitej. Ju thashë peshkatarëve: nuk e dua, kthejani detit dhe valëve, sepse toka dhe peshkaqenët kurrë nuk e kanë duruar njeri tjetrin. Janë dy materie të ndryshëm, skaje të të njëjtit segment, por në kahe të ndryshëm. Iki që andej, duke e lënë portin, i cili pret të kthehet edhe ndonjë anija e humbur.

Tani që po lëshohet nata, më pëlqen të jem shok me vetminë, më pëlqen t’i mbylli sytë dhe t’i ftoj ëndrrat…

PSHERËTIMË BREGU

Të gjitha historitë e mia me ty janë të tretura brenda tyre dhe kanë të njëjtin subjekt malli. Mëngjeseve kur ti del të më përcjellësh, buzëqeshja e përmalluar prej burri bëhet prolog. Vijimet e tjera janë të ngjashëm nga dita e parë deri në fundjavë.

Ndërsa unë largohem pak nga pak prej teje, ajo buzëqeshje do zhbëhet ngadalë për t’u shndërruar më pas në një psherëtimë të shqetësuar burri, e njëjtë me psherëtimën e bregut kur ndahet me varkën e tij të preferuar.

Ajo varkë do të udhëtojë nëpër dete të gjerë dhe nuk i dihet asnjëherë kthimi. Natyrisht, e kuptoj psherëtimën e tij, por nuk e kuptoj krahasimin. Kthimet e mia do të jenë të lumtura në çdo perëndim dielli dhe në çdo mbrëmje sërish do jemi bashkë, duke rrufitur çajin e mbrëmjes dhe duke folur për ditën e nesërme. Gjithmonë përtoj ta pi gjer në fund çajin…