Poezi: Dhimitris Angelis

DJE

Dje u gjenda në një hënë dhe fillova

ta ha unë dhe macet e mia.

Dje kërkoja shtëpinë brenda fëmijës, por ishte fshehur

në dollapin e kujtimeve.

Dje vura në frigorifer i hutuar elektrikun e dorës,

nuk kishte më shteg të ndriçoja

as laps numër 11 të shkruaja.

Dje lexoja buzët e tua teksa më bëje kafe

në një qytet të largët

dhe kalendari në mur tregonte 13 mars,

ndërsa këtu është tashmë dhjetor.

Për fat të mirë dje nuk vdiqa, dje

dashuroja.

II.

ATË PASDITE

Kjo poezi përmban:

një plazh dimri me pulëbardhë

një pemë që fotografova para se të vije

dritat e krishtlindjeve në shtëpinë tënde

dy njerëz që ecin shkujdesur në rrugë

(këndej nuk dallohen plagët e çdokujt, moshat,

emrat, hiri)

Tani poezia është ngarkuar:

këpucët tona janë mbushur me rërë (ose pluhur hëne)

shohim në det vende ku nuk do të na shohin bashkë

ndoshta dëgjohen të qeshura – nuk kam vdekur ende

ndoshta dëgjohen zëra – shumë lehtë do të më harrosh

Më thua se nuk bleve sivjet pemë për Krishtlindje,

në vend të pemës zbukurove dy drurë deti

në perëndim dielli djeg një qytetërim,

peizazhi turbullohet përsëri

vjen çasti kur futemi në makina

përshëndetemi formalisht dhe humbemi

Fjalët në të cilat ecëm atë pasdite

ishin peizazhe, dete, shkretëtira

ishin premtime që nuk gdhimë

prandaj askush nuk kujtohet të na ketë parë

atë pasdite

bashkë

III.

NJERIU ME VALIXHE

Mendo edhe mua, tha, në këto peizazhe të verdha

në këto kantiere të ndryshkura, në fabrikat e shkreta

që u bënë fole lejlekësh dhe makinash të vjetra

Mendo edhe mua pranë dordolecëve me zile,

të njëjtat fantazma – lebrozësh – sa mund të duroj

mendo dhe atë kalë që erdhi në ballkonin tonë dje në mëngjes

dhe na trokiti në derë, njeriun

me pizhamet lejla që priste na stacion dhe na fali një bukë,

mendo koshere

Mendo edhe mua, tha, pas çarçafëve të bardhë që vari dikush

në një litar të kapur në trarët e një porte futbolli të sajuar në kopsht,

mendo edhe mua

përballë kësaj buke të mjaftueshme

përse lutem

IV.

Shkruaj, vesë mëngjesi, duke u larguar,

ata që do të vdesin sot

dhe mes tyre shto edhe këtë tym sakrifice që hidhet përpjetë para meje

është nga vargjet që nuk shkrova dhe u mbyt para kohe në kafenë time

është nga vargjet që nuk deshe as sot të lexoje me mua, Maria.

Shkruaj, vesë mëngjesi, dhe shqetësimin e Maries teksa pret autobusin në shi

dhe autobusi rënduar me frymë njerëzore vonon,

bën ftohtë dhe ka dy fatura në çantë për të paguar

një makinë e kuqe kalon pranë, dikush e thërret brenda

dhe ajo zhduket për njëzet vitet e ardhshme.

Shkruaj edhe për atë frikën time të përditshme mos humbet përgjithmonë Maria

në një vend pa shi, një mëngjes pa vargje.

V.

Premtimet e vetme të demokracisë janë bankat.

Vendimet e vetme të qeverisë janë për armët.

Dhe ti vjen një të shtunë të gabuar të më takosh

duke mbajtur rubla për të paguar pijet tona

dhe duke recituar vargje nga Majakovski.

Sonte, nata e Vitit të Ri me ty

nuk është festë në shesh. Janë bankat

që na mbytin dhe një trup – barrikadë.

Është buka e mykur e Akhmatovës.

Është ai dre i bardhë që përlotet

në shtratin tim.

(Përktheu Alma BRAJA)

Dhimitris Angelis u lind në Athinë (1973). Poet dhe eseist, ai është redaktor i revistës Frear. Ka botuar tetë përmbledhje me poezi, ese, studime dhe tregime. Është nderuar me çmimin Lambros Porfiras të Akademisë së Athinës për përmbledhjen e tij poetike “Përvjetor”, me çmimin e përkthimit të Fondacionit Corda, me një çmim shtetëror për poezinë për përmbledhjen e tij poetike “Një dre përlotet në shtratin tim” dhe me çmimin Makis Lahanas, për veprën e tij të përgjithshme. Librat e tij “Aniversario” (“Përvjetor”), “Siempre llueveen la cabeza del perro”(“Gjithnjë bie shi mbi kokën e qenit”) dhe antologjia e tij me poezi “Si fuera tu noche” (“Nëse do t’isha nata jote”), janë botuar në spanjisht. Ka shërbyer si kryetar i Rrethit të Poetëve dhe drejtor i Festivalit Ndërkombëtar të Poezisë në Athinë.