Bob Dylan

USTALLARËT E LUFTËS

Ju ustallarë të luftës,

që i prodhoni të gjitha armët

ndërtoni aeroplanët vdekjeprurës

prodhoni bombat e mëdha,

fshiheni aty pas mureve

e sorollateni rreth tryezave;

ta dini se mund t’ju shoh

fare mirë përtej maskave tuaja!

Ju nuk keni bërë kurrë gjë tjetër

veçse keni ndërtuar për të shkatërruar,

ju merrni në duar botën time

e lozni me të sikur me ndonjë marionetë,

ju, ustallarë lufte, më ofroni sall armë

dhe ikni nga vështrimi im,

mandej kur plumbat fluturojnë rrotull

ia mbathni e strukeni shpejt.

Si Juda Iskarioti gënjeni e sfrutoni

llomotitni se bota fitohet me luftë

rrekeni t’ma mbushni mendjen me çdo mjet,

por unë fare mirë mund t’ju dalloj

dhe t’jua zhbiriloj mendjet tuaja,

njëlloj siç shoh ujin që rrjedh nga tubi im.

Ju jeni ata që këmbëzat i tërhiqni

ndërsa të tjerët mes vete batërdisen,

më pas bëni sehir për shtatë palë qejfe

dhe kur vdekjet shtohen ndjeshëm,

përdridheni në vilat tuaja

teksa gjaku i të rinjve përskuq tokën

e më pas shuhet i varrosur në baltë.

Ju keni përhapur frikën më të llahtarshme

që mund të ndihet ndonjëherë,

lindjen e fëmijëve në këtë botë mizore!

Ju e kërcënoni foshnjën time

ende të pa lindur, të pa emër,

sepse keni gjak të mallkuar

që ju pluskon nëpër vena!

Jam ende i ri dhe flas pa kërkuar leje

e ju mund të thoni se jam riosh i marrë

që s’di se ç’flet – por unë e di mirë,

megjithëse shumë më i ri se ju,

se edhe Jezusi vetë s’do t’i falte të bëmat tuaja!

Pa më thoni, ju lutem,

lumi i parave tuaja, a mund ta blejë faljen?

Mendoni se mund të bleni çdo gjë?

Vetëm kur vdekja do t’ju troket në portë

do ta kuptoni se gjithë lekët e grumbulluara

shpirtrat s’do t’jua pastrojnë!

Dhe kur t’ju trokas vdekja vërtet

arkivolin tuaj do ta përcjell

në ndonjë pasdite me peizazh të zbehtë,

do të shoh si ju shpënë në shtratin e vdekjes

duke qëndruar aty sipër varrit

gjersa të sigurohem se s’mbeti gjë nga ju.

1963

Shqipëroi: Bujar Meholli)