POEZI:Marsela NENI

TI QË MË DO, VRITMË I PARI

Ti i shtove ngjyra tokësore

qiellit tim

që atëherë penelatë e pezullt mbeta

as dhé – as re

pupël e nderur në bebe të syve

çastndalur.

Si vallë të jem ajo që s’jam

e të mos jem ajo që jam?

Ti, ti që më do

merre pyetjen e Çehovit dhe si heshtë

ngulma në brinjë:

“Mos vallë po e mashtron lexuesin…?”

Ti, ti që më do

duhet të më vrasësh i pari,

para se të të vras.

NË MUNDSH TË MË KRIJOJE EDHE NJË HERË

I.
Eshtërpërvjedhur,

pëlhurëmishtë,
Sytë- pasqyrë të përtejme

bota të kish,
Gji nazemëndafsh,

gushë cipëfildish,
Flokë limanprehje

si mes resh të ish.

Këmbësorkadhe praruar

pyjesh të trishtë,
Ku dehet parajsa

me alkimi magjish.

Arsye e gjykim,

mprehtësi më dhe,
një zemër të madhe

që dhe botën e nxé

Ndjenja të bardha

lotë, mall, zjarr,
gjuhë magjiplotë

që  dhembjen ndal.
vullnet të lirë,

hare e dhunti
brishtësi fizike

forcë e butësi

Engjëll i rrëzuar

në ligësi.

II.

Kur gruan krijove, o Zot,

ç’mister, ç‘mrekulli,
si vallë s’mendove

për një palë sy,
mashkullit t’ia jepje, …

të më shihte si TY?!

III.

Në mundsh, o Zot, të më krijoje
për së dyti dhe një herë
do mundje vallë të më ribëje
Të bukur, por kaq të mjerë?!

BURRAT S’E KËRKOJNË DASHURINË

Burrat s’e kërkojnë dashurinë

ata duan të posedojnë

janë kaq lakmitarë

harxhojnë paranë

por kursejnë zemrën.

Burrat, pasi eksplorojnë,

ngulin shkopat me flamujt vetjakë

dhe deklarojnë “tokë e zënë”

kjo s’ i ndal, nëse do mundeshin

çdo natë do ta zinin një tokë të re.

Ata janë fëmijë marrokë të rritur

dhe një grua e bukur është për ta

pasqyra e Narcizit ku shihen

dhe u pëlqen vetja.

Burrat s’e kërkojnë dashurinë

por kur ajo i gjen, vdes burri brenda tyre

dhe lind Njeriu.

PRITJA

Të kishe sy për të më parë,
nën lëkurën e fildishtë
nuk më rrjedh gjak në damarë,
por një hare e trishtë.

Vdekjet e bukura të çdo çasti
si nëpër gjethe bien në vjeshtë,
përhumbur në pyje krijimtarie,
të pres të vish, si qindra herë!

Marroset vargu nga vetmia,
vallëzim me ujqërit nis e hedh.
me hënën fjalë numërojmë tespia:
-Shko të flesh!-më thotë -Nuk vjen!

Ah! Të kishe sy për t’më parë,
nën lëkurën e pranvertë…
pritjet si gurë palë-palë,
ngrihen rreth meje kështjellë.

SI BATICË DO VIJ NË BUZË

Detin e lotëve mbledh në një shishe

në të një varkë nis në lundrim

dëgjohen këngët e sirenave

unë jam vela kredhur si floknajë në erë

deti im nuk është i qetë

si poezia

një albatros s’më lë vetëm

për njëfarë kohe

në mëngjes të vdekur e paskam gjetur

në prehrin tim

stuhia nis, dikush pranë vetes më mbledh

në cilin breg do ta gjej të nesërmen

ti lexomë në harta zvogëluar disavargëshe

zhytur në lëngun e shishes sime

si baticë do të  vij në buzë

çdo valë e imja, çdo dallgë deti

asosacione të reja do të të sjellë

dhe ti s’do dish puthjen e kujt përpive

varkës, velës, stuhisë a albatrosit të vdekur

nga lakmia jote

një ditë do të zgjohesh me ethe deti në zemër.

RUHU DJALË NGA VASHAT SY BLU

Ti mahnitesh
me sytë e mi të qelqtë,
kur një buzëqeshje
retë e trishta krejt i heq.
S’di me çfarë të përngjasin,
ca pak mendueshëm rri
Vallë janë cifla qielli
përhumbur në pluhur gri,
apo yjz të humbur
qiejve, në pafundësi?!

Ti vështromë i pafrymë,
por veten mos e humb krejt,
për gjëra që s’janë tokësore,
nuk ka etiketë.

Sytë – portë e shpirtit janë
që vjen nga të tjera botë.
Në ke frikë të duash

mos trokit kot!
***
Ruhu djalë, nga vashat syblu!
Ato shohin yjet, jo ty!

UDHËTAR I PASOSUR

Veten braktisur në mëshirë të fatit
mbi varkë oqeanit të pafund,
lopatat në thellësi i kam lëshuar
vala heshturazi më përkund.

Mall i pakuptuar këmishë e trishtë
veshur shpirtit kur mbi sy yjet më flenë,
veç me flokë mbuluar trupin tim të brishtë
ndër zhuritje buzësh etja ngre folenë.

Hijen time kam mikeshë të paçmuar
sa kam atë hënë e diell ka,
dhe kur netët qiejt i kanë turbulluar
një këngë në zemër vigjëlon si flaka.

Shkujdesur me agun zgjohem ndër supe
e lakuriqtë me veten në sinqeritet,
befas kuptoj që unë jam veç varka
ti je udhëtari i pasosur që frymëzimin pret.

GJERBË MALL

Qëmton shi
Mbi floknajë
       Mbi ndjesi
               Mbi varg

Shqep kujtimet e qepura

visoreve të zemrës

Gjerbon shi
n’atë oazë brenda meje
ku të strehova ty

Gjerbon mall
fërkoj dy eshtra prej tij

ndez zjarr me fjalë

Malli im i bardhë, perlë e rrallë

mes dy heshtjeve, ishullohet.

ÇEL-TI-NË

Ja! Atje tej! Kur yjet shuhen

Atje-jam e shoh një çeltin’

Ku hedhin valle shtojzavallet

Shtoi-o-Zot-vallet e shpirtit tim!

Aty, në atë shteg rrethuar driza,

Në gjuhë, o mik, e kam shtëpinë

Në do të shoh, në do përfare

Më harro! Kalo! Ti ik!…Ti prit!…

Kur zërat shthuren me mëngjesin,

kulloshtër e qenies ar-t-pikon.

Kullo një vesë-puthje ndër petale,

nga shteg i vetes që më harron!

Ja! Atje tej! Kur ndizen yjet…

Atje-jam e afër të ndiej çeltinë!

Ku hedhur lozin shtojzavallet,

përshfaqe o Zë, gjithë bukurinë!

(Nga përmbledhja poetike “Nantë herë grue”)