Poezi: Aziz MUSTAFA
AUTOPORTRET FUTURISTIK
Nëse unë Aziz Mustafa
e mashtroj vdekjen deri në vitin 2062 pas Krishtit
torta ime e ditëlindjes nuk do të mund t’i zë 95 qirinjtë
Në retrospektivë do të mendoj se
si nuk paskam pasur kohë të vdes
Kërrusur do të jem nga ecja vertikale
sytë 95% të dëmtuar
me ca syze sa fundi i shishes së “Coca-Cola”-s
Veshët me një aparat auditiv digjital
Do të urinoj nëpër një kateter silikoni Folley 20 mm
Nuk i paramendoj gjërat ireale a do të jenë ende të tilla
Do kem veshur blue jeans të shekullit njëzet
Do të lexoj poezi në orë letrare
nëse nuk do të ma kenë hequr laringun
e zemrën do ta mbajë gjallë me karditonikë
nëse nuk do të ketë më dashuri
Do të shkruaj ende poezi apo
një prototip të saj për lulet e akuariumeve dhe për fluturimin
Do të shkruaj për fëmijët që plaken në moshën 20 vjeçare
për delet kibernetike
klonimin në lagjen e poshtme
dhe armën gjenetike
në vend të fushave të minuara
në luftërat mes popujve të vegjël
në një qoshe të gadishullit që dikur quhej
me një emër të çuditshëm Ballkan
Dijarti im do t’i ketë atëherë 63 vjet i vdekur dhe
nuk do të plaket si unë dhe mëma e tij e mirë
Do të filloj të pi duhan sepse do gjendet bari
për kancerin mushkëror me qeliza të vogla
Do të kem kaluar një luftë
një meningjit viral dhe
kushedi sa labirinte sallash operacioni
Tërë arna do të jem pos shpirtit
Ende nuk do ta kem shkruar traktatin për amshimin
Deri atëherë nuk e di a do të më duhen testiset
Ndoshta do të jem klonuar për hatër të një gjeni të lashtë arian
Kohës do t’ia nxjerri gjuhën
Nuk e di a do ta kemi kapërcyer vetveten
Nuk di a do të kenë kuptim
gruaja gota dhe gjithçka që fillon me germën “g”
duke mos futur këtu gomarët
Ne do të vazhdojmë të bëjmë dashuri të zjarrtë në internet
me vetminë tonë të thellë
Fëmijët në kushedi çfarë valësh do të na thërrasin
Nga cili planet vallë do të eksplorojnë të kaluarën e botës
Nuk e di a do të jam ky që jam sot
Nuk do të jem ndoshta fare njeri
Do të jem poezi
TË DIELËN NË MËNGJES
Ngrihu ashtu e virgjër
Pi ujë dhe merr frymë
Përjeto mëngjesin
Ai le ta sjellë kafen te shtrati
Ti pije dhe ëndërro ngrohtësinë
e gjymtyrëve të mia
Mendo pastaj se në arabi
është ditë pune është si e martë
dhe vikendi është larg
Shiko majat e alpeve nga dritaret dhe
ndonjë fluture të vonuar hapja dritaren dhe e shpirtit
Shkruaj në tastaturë për ëndrrat e pacenzuruara
Le të kenë afshe kafshime dhe klithje le të kenë
Gaz jetë dhe dritë si mëngjesi i të dielës
Pastaj kur të të marrë malli për frymën time
Vëj duart para gojës dhe fryj fort
Ajo që të kthehet dhe t’i mbush mushkëritë
Është fryma ime dhe puthja dhe shija e jetës
Së të dielës në mëngjes
LETËR DARDANËS
Është tmerr
është më shumë se tmerr
se si gjërat e mira janë përherë të huaja
psikoanalitikët e trentë frojdi sidomos
përherë kanë të drejtë
e ti Dard-Ana nuk e don atë
Edhe unë kam filluar ta urrej shkaku yt
ti nuk i don këto vargje e edhe unë
kam filluar t’i urrej
Çuditërisht po më duken disi
si pula të nukta dhe vërtetë
nuk kam dashur kurrë t’i besoj epshit
së paku jo në rastin tënd
Dardana pasha sytë e mi të përgjakur
flutura ime
nuk është turp të puthësh hijet e natës
as të pështysh yjet nuk është turp besomë
është tmerr i thjeshtë se si në mua po fiton djalli
e engjëlli po më rri strukur në një varg
që kurrë nuk do të botohet
Të kam paralajmëruar
ruaju nga gjenitë dhe budallenjtë
ruaju më shumë vetes
dhe mos u fut në vorbull
Marramendja është një sëmundje e keqe
më e keqe se AIDS dhe se ethet e minjve
të merr mendtë e humb drejtimin
rrëzohesh dhe keqas përgjakesh
të çmend
e ti Dardana nuk ke nevojë për çmenduri
Më mirë çmendu në letër shkruaj poezi të çmendur
gënje veten dhe të tjerët
më lehtë e ke
në këtë botë më së miri kalojnë
rrencat hajnat dhe të pafytyrët
Këndoje përditë „Yesterday“ përherë do të ketë një dje
për një nesër nuk jam i sigurt këndoje pra
e të të sjellë në një pikë dhe në një vend të caktuar
ku ne nuk kemi qenë kurrë
kanë qenë shpirtrat tanë
kanë qenë fëmijët tanë
shpirtrat e prindërve tanë kanë qenë
djalli e marrtë
vetëm hijet tona kanë qenë
Të betohem për sytë e mi
nuk do të ketë kurrë më sot
ekzistojnë vetëm nesër dhe dje
e dje do të jetë dymijë vjet më parë nën një dardhë të Dardhanisë
e ngulfatur nga terri
e unë e ti Dardana do të jemi të zhbërë në një hiç eterik
do të jemi tmerrësisht të lirë nga njëri-tjetri
padurueshëm të lirë
KREJT ÇKA TË DUHET ËSHTË DASHURIA*
( për J.L.)
Dje ishte e diel me shi qershori
dhe pos dashurisë që ishte
një“lojë aq e lehtë për tu luajtur”*
nuk kishte asgjë për të qenë
as verë as gra as det
rëra e shkretëtirës nuk llogaritet
Për zotin asgjë pos tingujve dhe puthjeve tua
Ishte si duket 14 qershor 1967 e unë isha
një fetus i çuditshëm shtatëmuajsh
shkelmak i parehatshëm thotë Shifa
aso kohe doja të isha binjak me ty
Ishte po ajo e diel pasdite me ajër
qind për qind lagështi
e unë dëgjoja po këta tinguj
Dhe derisa sillesha rreth sistemit tënd diellor
ëndërroja parajsën
pastroja shpirtin dhe sytë
nga ndyrësirat dhe gjaku
Dhe vargjet mesatare
Nga dritarja me grila kërkoja atë pamje
të atij këndi të lënë të Dardanisë
ku asgjë nuk na duhej
pos ajrit dhe dashurisë
që ishin bërë një
si unë dhe ti
*vargje të këngëve të bendit “Beatles”
PO VDESIM NGAPAK EDHE PAS VDEKJES
ndihmë po kërkoj nga ti imzot
që në shpinë më ke hedhur gurin e sizifit
pesë mijë vjet kaluan e në të njëjtën tavernë
pihet verë e lirë këndohet e njëjta këngë e
lavirja tregon këmbët dhëmbët e prishur dhe
brekët ngjyrë rozë para se të bjerë mjegulla
ndihmë imzot po kërkoj derisa po vdes nga vjellja
i helmatisur duke pritur alter egon
që vjen me një fletë të grisur në xhep
art postmodern për ecjen vertikale
po vdesim nga pak edhe pas vdekjes
pa para pa verë pa gra
kanceri po na i lodron nënat kur po don ai
virusin e AIDS-it po e importojmë me dashuri të blerë
ndihmë po kërkoj se nuk e di çka po flas
është ky zëri im apo i kipcit që më rri në pasqyrë
në cilin teatër po luajmë kufomat tona
të çmendur nuk po dijmë a po ejakulojmë apo po vdesim
krishti ende nuk ka zbritur nga kryqi
e vetëm edhe një muaj para dymijëshit
ka pesëmijë vjet që dëgjohet i njëjti ritëm tam-tamesh
mbi kafka robërish të dënuar
për të qenë viktima në këtë dhe në botën tjetër
po më pëlcet truri imzot a më kupton
nuk është nga birra leximi i gazetave e as nga gripi
është nga diçka pa formë pa trajtë e pa shpirt
si frymëzënia ime që nuk gjen derman te mjeku e te dreqi
është diç që fluturon në ajër me miza dhe duhmën
e të palarave pas koitusit të fëlliqur
më fal imzot për këto fjalë të rënda që nuk i bart as letra
më fal unë duhet të ikë se dashuria po pret të blejë këpucë
në dyqanet e mbyllura e në mitër bart gjenet e mia
do t’mi sjellë në jetë bashkë me mimozat e verdha
e atëherë nuk do të ketë mjegull
që del prej meskëmbëve të lavires
në tavernën pesëmijë vjet të vjetër
KUR TË KAM
të kam në dhomë Liri
të puthë ethshëm me epsh
buzët mi përgjak me zjarr trëndafilash
të kam përpara të zhveshur të freskët lirike
unë jam posesiv deri në absurd dhe vetëm i yti
e ti je e të gjithëve bile edhe e atyre që nuk të meritojnë
të pështyjnë të përgjakin dhe të përdhunojnë
të kam në dhomë Liri
përjashta është mjegulla dhe ora policore
qentë kanë dalë nga metaforat
bile edhe qeni im i metaltë
nuk më duhet më kur të kam ty
e ti je e imja me trup e shpirt
prandaj as poezia nuk është si më parë
as dashuria as atdheu
tmerrësisht është ndryshe të shkruhet alfabeti i dhembjes
kur ty të vjen aromë analgjetiku dhe sedativi
mehlem magjik me fletë kanabisi
të kam në dhomë Liri
ti je aq e bukur dhe aq hyjnore
unë jam posesiv i dehur dhe i yti me dymijë vjet vonesë
dhe e ndjej se është tmerrësisht ndryshe
të shkruhet edhe kjo poezi
kur ty të kam Liri
AJO ËSHTË E IMJA
Ajo është e imja vetëm e imja
Ashtu e vogël e zbehtë dhe e brishtë
Është e imja kur i dridhet flegra e majtë e hundës
E askush nuk e vëren këtë as nëna që e ka lind
Kurdoherë është e imja edhe kur nuk e kam
Kur lëmon nënbarkun edhe kur aborton e përgjakur
Njerëz të verbër si nuk shihni nënshkrimin e saj
Në ballin tim të rrudhur dhe shkëlqimin e syve të saj
Dhe dhembjen e përbashkët aq të ëmbël
Ajo është e imja dhe është hyjnore si dashuria e saj
Vetë perëndia ma dërgoi dhuratë
Në ditëlindjen-ditëvdekjen e hazreti Isës
Isha i ri dhe i pamësuar
Desha ta hudhja si një margaritar
Të mbështjellë me një gazetë të vjetër
Prandaj jam sëmurë nga moralitisi
Nga çmenduria jam agraisur
Në çmendinën time të fildishtë
Dhe më dëgjoni si qirrem me tërë gurmazin:
Ajo është e imja ajo është e imja
Edhe kur duhet me Gabimin e saj të parë dhe të vetëm
Edhe kur ledhaton frytet e z.Gabimit
Është e imja kur të fshehtën tonë e mban në gji
mbështjell dhembjen dhe të vërtetën me të qeshurën e saj
O ajo është Virgjëresha o të verbër
Që do të lind një fëmijë të quajtur Dashuri
Pa racë pa komb pa moshë ligj moral gjini
Do të lind një Gjeni që të shpëtojë botën
Nga urrejtja
Ajo është e imja
Një gjeni
AKUZOHESHA
Në seancën time të alkimisë
Thirra të gjitha vetat e unit tim
Thirra të gjithë shpirtrat e mi
Lugetër të mirë të pafajshëm
Dhe ujërat e bilurta
Që buronin brenda meje
i thirra…
(qepallën time të përgjumur askujt nuk mund t’ia huazoj
së paku jo deri në fund të udhëtimit)
Dhe pastaj doli se nuk ishte seancë alkimie
Por seancë gjyqi ku unë akuzohesha
Se kisha mbjellë lule dhe bredha
Akuzohesha se kisha dashuruar si i marrë
Duke harruar emra dhe ngjyra
Akuzohesha se kisha ndjerë shije buzësh
Dhe aroma grash të bukura epshore…
(edhe pas larjes së syve
ndjenja e ujit që buron nga unë mbetet)
Akuzohesha se kisha puthur ylberin
Dhe detin e pafund të pikëllimit
Se kisha vajtuar fshehtas me kokë nën jastëk
Akuzohesha në atë farë seance
që sot e asaj dite nuk e di çfarë ishte
Akuzohesha sall se provova të mbetem Njeri…
(seanca ende vazhdon )
