Poezi: Jeff  Weddle

Ç’TË THEM

Në Universitetin e Misisipit 

shefi i departamentit të anglishtes

tundte kokën

derisa më thoshte

se nuk mund të besonte

që New York Times

kishte botuar një recension për antologjinë

që kishte nja dy poezi të mia,

ama ai këtë mosbesimin e vet

e shprehte në mënyrën më të keqe

të mundshme.

Ky ishte momenti

kur kuptova

se isha në vendin e gabuar

në kohën e gabuar

për arsye

krejt të gabuara.

Pyes veten se çfarë

do të kishte menduar ai halabak me tapi

mbi LA Times

po ta quante një nga poezitë

e mia në atë libër

margaritar klasik,

gjë që edhe e ka bërë

meqë ra fjala.

TË GJITHA RRUGËT

Ti m’je bashkudhëtare

e ëdrrave të mia

misteri im më intim

dhe ti i ke harruar

të gjitha gjërat që i dua fort

kjo jetë duhet të jetë e sjellshme

me disa

ose përndryshe ti nuk do të ishe

gjithë ato këngë të lumtura

ama kush janë ata

të lumturit

nuk është zbuluar

sall këto ëndrra

që më mbajnë

dhe jam i sigurt

se nuk do ta kuptoj

kurrë jetën time

e bukura ime

as ëndrrat

që më kullojnë gjak

dhe as pse je

kaq larg

NJË POEZI E PASHPIRT

Kush vendosi që arti i të gjitha llojeve

duhet të jetë i mërzitshëm? Ai farë personi – komisioni? –

ka nevojë për t’ia futur një shkelm të mirë bythëve.

E lexova librin që erdhi në postën e sotme

(nuk do të them se kush e ka shkruar dhe as si

më ka ndodhur të bëj blerjen)

i cili ka të bëjë me një jetë rurale të lustruar për merak

në metaforë të kargatisur dhe diksion të lartë,

ama e cofët si troftë e qëruar.

Kjo do të thotë se ajo lexohet si çdo poezi

që e gjeni e që mund të jetë e lakmuar

nga profesorët e anglishtes apo nga redaktorët

në The Georgia Review.

E di që i gjori që ka pasur qëllime të mira,

dhe botuesi ka bërë çmos që libri të ketë

dizajn të pakundshoq. Ama ta ofendon intelektin.

Nuk do të kërkoja nga poeti të jetë i gënjeshtërt

apo që botuesi të kërkojë ndonjë veprimtari tjetër.

Kështu që m’ duhet t’ia kujtoj vetes se më duhet të jem

më i kujdesshëm kur ia mësyj të blej libra me poezi.

Unë kam fëmijë, pasha Zotin,

të cilët lehtë mund të ndikohen dhe janë ende të paformuar.

Unë nuk mund t’i mbroj ata nga gjithçka,

ama, për besë, kjo farë vakie

nuk do të jetë ajo për të cilën ata do të vrasin

mendjen kur të mendojnë mbi poezinë.

KUR CHINASKI TAKOI SALLYN

Sally ishte në fund të barit

dhe dukej e shkalafendur,

ndonëse po t’i picërroje sytë drejt

do të mund të shihje se si fytyra e saj

dikur kishte qenë tërheqëse,

dhe po ashtu ende ishte

e hajthme. Pra, kjo ishte për merak.

Ajo i rraste pijet që i qelepiroste

me atë trukun rënkues

për të cilin ishte e famshme.

Ishte bindëse dhe disa thoshin

se ndoshta vërtet

kishte telashe

herë pas here.

Chinaski ishte atje shumicën e netëve

dhe kjo mund t’ju duket e habitshme

ama në pëgjithësi ai i këqyrte

punët e veta.

Në këtë natë të veçantë,

Sally po ia dilte goxha mirë dhe ishte e zëshme

Ndërsa pijet po i vinin vërtet.

Më në fund, Chinaski nuk mundi të duronte më.

Kjo ishte grua perfekte, e kuptoi ai,

kjo do ta bënte një burrë që të qetësohet

dhe të ketë një punë të rregulltë.

Ndoshta të ketë edhe fëmijë.

Pikërisht atëherë, ai vendosi

për të hequr dorë nga pirja

dhe të bëhet njeri më i mirë.

Ai donte të bisedonte me Sallyn,

ta largonte nga e gjithë kjo.

Ama pastaj Sally u rrëzua përpara,

dhe më pas anash,

dhe ra menjëherë nga stoli i saj.

Ndoshta ishte sulm në zemër. Ndoshta një goditje në tru.

Sido që të jetë, ajo ishte e vdekur.

Chinaski porositi edhe një turrë pije.

Ai i kishte shpëtuar një plumbi

dhe i tha banakierit

t’u jepte të gjithëve nga një pije.

“Për të gjithë miqtë e mi”, bërtiti ai.

“Qepe atë dreq gojë” tha plaku

që ishte ulur në anën e djathtë të tij. “Na lodhe

guxhën e karit me këtë vaki

që po e thua me bërtimë

e që po rrahesh

me banakierin

për çdo natë të hamamtë.”

Chinaski ngriti supet.

“Mos i jep pije këtij çorodi”, i tha banakierit.

Pjesa tjetër e natës ishte si gjithmonë.

Rrahje, gjak, birra.

Kaluan disa orë

para se dikush të kujtohej

të thirrte ndokënd për ta marrë Sallyn.

Chinaski mendonte ta merrte

e ta mbante atë

në banesën e tij për pak kohë,

por kjo i dukej si punë e tepërt.

Ai e dinte se do të shkruante për këtë.

Ky ishte një bar i përdreqtë

që ende herë pas here të befasonte.

Ai ishte i kënaqur.

Kjo ishte jeta dhe gjithçka

ia vlente.

PROVIM

për Xhevdet Bajrajn

Ja ky është një test

për të parë nëse je

ende gjallë:

A mund bukuria

të të bëj të qash?

Prano çfarëdo

që të jetë e vërtetë.

Mos pusho së menduari.

Përktheu: Fadil Bajraj