Poezi: FATMIR GJATA

PRIFTI I VJETËR

Këndon ca vargje t’shënjtëruar, 

dhe kryqin bën atje në kishë

E tund temjanin nëpër duar, 

dhe vargje zë këndon sërish.

Dhe nuk e di pse herë mendoj, 

sikur lexon vargjet e mia

Dhe Zot i madh nga lart besoj, 

është bërë ashtu nga dashuria.

Unë kryq nuk kam mbajtur në qafë, 

as lutjet sinqerisht nuk di

Me priftin kam shkëmbyer llaf, 

për bibël edhe për poezi.

Kur vajzë e bukur shkon në mes, 

ulet në gjunjë e lutet gjatë

Priftit i them; ohhh kjo krijesë

si mund të mos ta duash, o at.

Më sheh dhe kryqin bën shpejt, 

më qafë më paç zoti poet

Në ferr do shkosh por ke të drejtë, 

të gjithë se dimë se çka na pret.

Pastaj zëmë lutemi e bëjmë lëvdata, 

se ç’gjuhë përdor nuk ka rëndësi

Ai mban mënd çka shkruan dhjata

unë recitoj një poezi…

KOHË PLAZHI

Të shkoj njëherë në rërë, 

të ha një thelë sharqi

Pa le të thonë të tërë, 

ky sqënka zotëri

Të digjem si qirinjtë 

të bëhem kuq flakë

Të shkojnë zotërinjtë, 

të thonë; ky qënka plak.

Të loz me top në breg, 

të ngjirrem duke thirrur

Me mbathje blerë në treg, 

me trup e krahë të çirrur

Të hidhem mbi shkëmbinjtë, 

të bie ku të dua

T’më ndjekin çiliminjtë, 

të lozin pak me mua.

Të nxihem llërë e krahë, 

të dukem si arap

Që vajzat të bëjnë ahh, 

të ikin shpejt me vrap

Dhe tej matanë të thonë; 

po ky qënka çudi

U dukërka demon, 

po është për dashuri.

Të çaj valët në det, 

më tutje se të tjerë

Pastaj të kthehem vetë, 

të thaj flokët në erë

Përballë diellin e vrarë, 

tek pishat nënë hije

Të thonë: qënka i shkarë, 

s’ka pikë fisnikërie.

Në dreq shezlong mbi gurë, 

në dreq çadër me kashtë

Unë gjersa u bëra burrë, 

kam fjetur edhe jashtë

Në dreq ata që s’dinë, 

ç’është jetë e qef pa çmim

Do jem i shtrirë mbi shpinë, 

mbi rërë të bregut tim.

PENDESË

Të gjithë gabimet në këtë jetë, 

unë kurrë si kam shikuar

Se për gjithçka paguaj vetë, 

me zëmër të thërmuar.

Gabimet thjesht paguaj me lot, 

me shpirtin e shpërthyer

E di asgjë nuk ndreqet dot,  

nuk ngjitet çfarë është thyer.

Por jetë vazhdon ashtu siç ish, 

gjithmonë kështu është shkruar

Paçka se lutem në një kishë, 

dhe kurrë nuk jam penduar.

JASHTË

Në njëherë do më ndodhë, 

të më zërë gjumi jashtë

Me ca plagë të mbështjellë, 

herë me gjethe herë me kashtë

Do të fle në mes të fushës, 

vesë të më bjerë mbi ballë

E të zgjohem lemerisur 

në kam vdekur a i gjallë.

Po më zgjuan cicërimat 

e ca zogjve të braktisur

Do t’u bëj nga një folezë 

me këmishëzën e grisur

E do mbledhim kallëz gruri 

e në pus do pimë një pikë

Do këndoj këngën e fundit 

pa strument e pa muzikë.

Do të vijë një erëz fushe 

zërin tej të ma përcjellë

Nëpër plepat pranë Gjanicës 

ndër ugaret sapombjellë

Nëpër ujë tek shkon në det 

plotë me dallgë edhe shkumë

Po këndoj këngën e vjetër 

Myzeqe të desha shumë.

LUFTË

Kur bota gjithë ishte në luftë, 

unë bëja dashuri

Përreth shpërthenin mijëra krisma, 

e qielli ish i zi

Dhe komandantët ulërinin, 

në rresht.. në rresht ushtar

Gjersa në mes u përgjysmuan, 

plagosur e të vrarë.

Kur bota ish në paqe prapë, 

unë bëja dashuri

Përreth shpërthenin fishekzjarrë, 

këndonin për liri

Por prapë lirinë se gjetëm dot, 

ku shkuam nuk e dimë

Në luftë ish vdekje e pafund, 

tani është ngashërimë.

Tani shkojnë trena në stacione, 

e s’gjej stacionin tim

Ndaj flas me vete midis jush, 

siç flisja në fillim

Më quajtët friks e tradhëtar, 

nga lufta mbeta gjallë

Pse s’mora pushkë edhe granatë, 

pse s’vura yll në ballë.

Tani heronj jeni të tërë, 

me plagë e shënjë plot gjak

Unë mbes gjithmonë në botën time, 

më quani frikacak

Por unë gjithmonë pyes, 

kjo botë është më e mirë

Edhe askush nuk më përgjigjet, 

se qënka e vështirë.

Në ç’luftë do shkoni sot, të mjerë, 

është luftë përsëri!!???

Kanë lindur plot heronj të tjerë, 

e nëna që mbajnë zi

Do vij dhe unë me ju kësaj radhe, 

i mbushur pezm e vrerë

T’ju pyes aty në mes betejës, 

çfarë ndieni këtë herë….

DY HARABELA

Dy harabela cicërijnë, 

bëjnë rrathë në ajër për çudi

Ndoshta kërkojnë ca thërrime, 

ndoshta po bëjnë dashuri.

I rrahin krahët plot hare, 

e ulen poshtë rëndë rëndë

Kushdi çfarë thonë ëmbëlsisht, 

duke u prekur sqep e pëndë.

Kërcejnë me këmbëzat e vogla, 

(po hedhin valle sigurisht)

Vrapojnë mbi tokë lagur me shi, 

e zënë e fluturojnë sërish.

I ndjek me sy të mallëngjyer, 

ah sikur t’isha pak si ju

Të kisha krahë të fluturoja, 

me gaz e shënd mbi qiell blu.

Nga lart të shihja njërëzinë, 

të bëja bashkë njëmijë të tjerë

Të shkonim tok mbi Myzeqenë, 

të shihnim vëndin ku kam lerë.

Të shihnim arat plotë me grurë, 

dhe myzeqarkat me shami

Pastaj të fluturojmë pareshtur, 

në dheun tim, në Shqipëri.

KAM RËNË

Kam rënë me mijëra herë, me mijëra herë jam ngritur

Kështu na qënka jeta, herë qeshur dhe herë lot

S’do isha gjallë akoma, do vdisja i zhuritur

Nëse në këmbë s’do isha, nëse nuk ngrihem dot.

Kam rënë me mijëra herë por s’mbeta i rrëzuar

Nuk rashë fatit me grusht, nuk qava me dënesë

Por eca drejt gjithmonë, me këmbë edhe me duar

Një këngë duke kënduar për jetë edhe për shpresë.

Jam vrarë me mijëra herë sa shpirti vetë e di

Por qesha me të madhe dhe ndoqa hijë pa frikë

Nga plagët shtrydha qelb e nxora gjak të zi

Edhe me krahë të dridhur nga shpina hoqa thikë.

Nga pas shihja të tjerë që mbetën rrokullis

U çuan pak në gjunjë por prapë ranë në rrënim

U lutën ditë e natë për hir të perëndisë

Dhe mbetën të rrëzuar me dert e ngashërimë.