Poezi

Astrit BYTYÇI

KLITHJA E PROFETIT

Mos pritni nga unë shpëtimin

Perëndia gjendet në shpirtin tuaj

Parajsa gjendet në zemrën tuaj

Ferri gjendet në mendjen tuaj

Satana gjendet në fjalën tuaj

Mos kërkoni nga unë amshimin

Jam vetëm busulla juaj

NJË DITË DO TË RRITET BARI

Kujtimet janë fletë që shlyhen

Janë jehonë e largët e shiut

Janë gjethe që i luhatë era

kujtimet janë copa dheu

mbi të cilat rritet bari

edhe mbi mua

një ditë

PORTRET

Fytyra – vjeshtë

Flokët – gjethe që shushurijnë

Sytë – tallaz të shqetësuar

Katarakt që ndjell vërshimë

Klithja – këngë mjellme

Pritja – heshtje që vret

Fjala – zë heshtjeje

Heshtja – sinjal që thërret

Mendimet – sqota të tërbuara

Shikimi – rrymë që s’fal

Hija – sirenë e trishtuar

Gjurmët pështymë e tharë

Fytyra – vjeshtë

Flokët – gjethe që shushurijnë

Sytë – tallaz të shqetësuar

Dashuri – ëndërr e flijuar

Uragan që sjell vërshimë

DET I TRAZUAR

S’frikohen pulëbardhat nga tërbimi

Det i trazuar

As rimat e ëmbla Në vargjet e rrudhosura

S’kanë muzikalitet

Ikën fluturimthi në humbëtirë

Pulëbardhat

Krrokatjet shuan

Valë të vetmuara përpiqen në ty

Det i trazuar

‘92

MASHTRIMI

Frymon fillikat

në humbëtirat enigmatike

i mospërfillur

Imagjinon fundin

e fillit të shpresuar

i sfilitur

E në pelegrinin e vonuar

ecajakja e boshatisur peshon rëndë

Un-i

im i mashtruar

‘93

* * *

ëndërr e zezë jeta

në këtë qeli të lagësht pa numër

ku me sy të përjargët vdekja

për vrimë të çelësit kundron

Ç’të bëjmë

Me se të mas kohën

Ditët

Orët

Minutat

Me vizitat ndëshkuese të vizitorëve të paftuar

Me pikat e gjakut që i spërkat muret

Me frymën e mushkërive të sëmura

E këtu gjithçka është e huaj në mënyrën e vet

Ajri vizionet e dyert e rënda

Taku i këpucëve të lustruara

Pasqyrë e vuajtjes së njerëzve

Këtu gjithçka është e imponuar në mënyrën e vet

Hapësira lëvizja iluzioni

DO TË VIJË NJË NJERI

Një ditë

Do të vijë një njeri

Thonë do të jetë i mirë

Do ta heq terrin

Nga nata ime

Atëherë unë nuk do të jem

Vetëm mashtrim

MOS I BESO DIELLIT

Mos i beso diellit

Njeri

Ai topth i zjarrtë

Djersitet në zenit

Ti nga uji je

Gjurmo thellësitë e liqenit

Mbarëso kaltërsinë e detit

Blatoji vargjet e lumit

Njeri

Mos i beso diellit

SYTË QË SHIKOJNË NË MUA

Sytë që shikojnë në mua

Janë të blertë

Dhe plot dritë

Sytë që shikojnë në mua

Janë të thellë

Sa deti të thellë

Sytë që shikojnë në mua

Janë dy gurë para të cilëve përkulem

Dhe nuk e kuptoj pse dridhem

ASTRIT (GAFURR) BYTYÇI

(1975-1998)

U lind në Ferizaj në vitin 1975. Shkollën fillore dhe të mesme i kreu në vendlindje, ndërsa në vitin 1994-95 filloi studimet në Fakultetin Filologjik në Prishtinë, në degën e Letërsisë dhe Gjuhës Shqipe, ku diplomoi si student i dhjetësheve. Sa ishte student, Astriti u dallua edhe si veprimtar i çështjes së lirisë së Kosovës, për çka ishte në shënjestër të policisë armike. Qysh herët u mor me poezi dhe me shkrime eseistike dhe publicistike. Bashkëpunoi me shumë revista e gazeta shqipe të kohës, ku publikoi shkrimet e veta.

Ishte mbështetës i luftës së UÇK-së dhe me kohë iu bashkua radhëve të saj për të përmbushur edhe misionin e ushtarit të lirisë deri më 14 dhjetor 1998, kur ra heroikisht në kufirin shqiptaro-shqiptar.

Astriti hyri në historinë më të re kombëtare si dëshmor i kombit. Aktiviteti i Klubit letrar “De Rada” në Ferizaj, “Ora e Astritit” organizohet në shenjë nderimi ndaj veprimtarisë së tij letrare dhe patriotike.