Poezi: Kaltrinë E. UKA

MË THUAJ, DALLËNDYSHE

Më thuaj, dallëndyshe, ku të ngre fole

që terr i zi të mos hyjë ndër kashtë

që mos të çelin pikëllime të reja

as të riçel një mërzitje e lashtë?

Më thuaj dallëndyshe si ta bëj gjumin?

Kur ëndrrat bien llahtarshëm nga sytë

dhe fjalët e thëna në makth kthehen

e një britmë e çjerrë mbetet në grykë.

Në cilën majë mali të ngjitem harlisur?

Kur një zog krahëthyer në mua zbret.

Cili krua freskon një zemër të grisur?

Kur një etje të shuhet ka kohë që pret.

Si ta fikë një zjarr që përskaj më djeg?

Si ta ndalë një ikje që lë mërzitje t’urryera?

Më thuaj dallëndyshe vetëm një herë

Si fluturohet me krahë të thyera?!

Përgjatë kohës gjegjen në heshtje

gërryerjet në palcë e sjellin brengë.

Më thuaj dallëndyshe si të ik nga netët

që kala mallesh në mua ngrenë?…

KTHEHU PËR HATËR T’HANËS

Me netë t’tana nuk po flen rahat hana pa neve rojtarët e saj,

s’po bjen n’herezi ma e m’sheft mas reve

tinëz t’lumtun me na pa

veç hajde e shihe prej ktu se si asht ba, asht dremit…

Mu malli po m’rigon si shi e po rri mas grilave,

n’andrrat syqel t’mesnatës n’apogjeun e rremë po luhatna

po s’po asht boll,

durt mikluese me përvinu kadal ftyrën tane

nuk po munen me durue duerkryq.

Natë orgjie po baj n’nimfen teme

sarhosh n’theqafjet drejt mirazhit tan po eci

tafti-bafti! edhe t’koft zgrip i jetës,

imazhi yt joshes po m’babëzit teslim po bahna

se m’asht sekrecion i trupit,

menzi hana po m’nal vikamen harbute kur po shuhesh si meteor

pa mujt me t’nanurisë si du unë.

Kallamishte jam ba pa ty, kurm

suvalë kujtimesh që po m’marrin…

tangjent që m’prek n’pikēn tem t’dobt, n’ty.

E vetmja hana po kuis kit eremit naiv e as nuk po kotet,

po m’ep stërkalë shpresash që kem me ken bashkë

tymtajë po ma ban menen

shtërzime pa dobi, për mu t’pashpresë!

S’di edhe sa do mahet stoik ky shpirti jem maraz

pa ba naj hata prej mungesës tane napalm…

Mos e shti n’mëkat hanën me ba alibi t’rreme për mu

kthehu për hatër t’saj.

S’MUNDENA ME T’URU MIRËSEARDHJE NATË

S’mundena me t’uru mirëseardhje natë,

qiell i veshun me t’zeza

se ti vret me t’kast

tremb me pamjen tande pa fluturime zogjsh.

Je shtiake,

me yje ban veç f’tyrë t’rreme..

Mashtrueshëm

i bjen n’menje kujtimet eremitit

copë-copë si pasqyrë e thyeme.

Mirazh t’nji dashnie t’trisht i bjen,

e shushat,

i jep tallaz shtërzimeve t’tij kot,

e marron..

Dashnia te ti s’peshon as nji okë

shkëput yjet pa u puth’,

ia kujton dhimbjet

plagos andrrat

se ai ia din mirë

vujtjen – buzëve t’paputhuna,

angështinë – fjalëve t’pathana,

Natë, s’mundena me t’uru mirëseardhje

je llahtari,

vikamën, sëmbimin, ngërçin e shfaq n’shpirtin e vetmuem…

Kot thuren lutjet me fill prej teje

i humb rrugëve tua t’errta papërfillshëm

i braktisë.

Ti mat veç dhimbjen

shtrihesh mi zemrën eremit si tragjedi

muzgut – n’aktin e fundit

e çon deri n’zgrip t’jetës orgjive…

S’mundena me t’uru mirëseardhje, natë,

qiell i veshun me t’zeza,

veç lutena: ardhsh e bardhë najherë..!

VEÇ NJI HERË

Bahu veç nji herë emni jem

dhe shih cila baladë mesnate ndanë hanën në dysh

kush ma vodhi qetësinë e mbramjeve, që e kisha kaherë

shih sa dashuni kanë lutjet që gatuhen për ty

sa t’çmenduna janë andrrat dhe si i ruj,

shih si pranvera e nalë kangën kur nin’ zanin tand t’ambël,

si e nalë lulimin kur sheh tandin nur!

Bahu veç nji herë emni jem

shih me ç’shpresë rrojnë ndjenjat që s’përfillen,

si ngryset dita pritjesh për nji fjalë

me britma t’pafre t’dhembjes e t’heshtjes.

Si ravijëzohet mirazhi yt mendimeve mjegull

shihe patjetër,

si suvala përpin’ shpirtin

edhe pse asht i qetë deti.

Bahu, emni jem, veç nji herë

shih sa ‘shtirë e baj vet t’plotë hanën

kur i mungon pjesa tjetër.

I PANJOHUN

M’fal, i panjohun

s’kam menu që zemra s’ka me ditë m’u mbrojtë

e dashnia ka me fillu me pulsu

veç prej nji casti që t’pashë

I panjohun,

unë patjetër që duhet me majt’ n’krahë nji mëkat

ferri s’djeg ma shumë

se që po djeg kjo ndjenjë mrena trupit

je dashni e dëshirume

neps i madh që du me shujt

buzë për buzë

trup për trup

le t’më dënojnë e marrojnë Perënditë;

po nëse dashnia asht mëkat

atëherë njeriu vet asht mëkati ma i madh…

Menoj me vete:

kush s’dëshiron me kanë e vetmja dallëndyshe n’sytë e tu

që i ke si nji hark ylberi e qielli vet?!

M’fal, i panjohun

po fluturat që po çmenden n’bark

ma nalin frymën

dhe… edhe në u qujt mëkat kjo dashni, do mëkatoj patjetër

ndiej që s’kam frymë që m’ban t’plotë pa tanden

dhe as s’kam andërr me lan’ përgjys..

VJEN

Vjen,

dhe o Zot,

ç’hirësi verbuese mbanë

kudo

vërehet brishtësia

e një fryme të gjallë

Kaq i duhet qiellit

të shpërndajë

yjet vezullor

dhe emrit tim

të mbërthejë drithërimë

nepsi

Askush s’e heton

fshehtësinë

që ngjizet fundmeje

Zot, ç’është zjarri

që ndizet

fundshpirti?

TË KËRKOVA, TË KËRKOVA

Të kërkova, të kërkova

nëpër dimra, nëpër verëra

nëpër ditë, nëpër net

nëpër mjegull, nëpër erëra,

nëpër çelje trëndafilash

nëpër brigje valështrirë,

po s’të gjeta, hiç askund

të rritet malli, të rritet nis!

Në ç’vend fshehe hiret e tua?

Në cilën fushë blerimshtrirë?

Mos vallë në grykëderdhje lumi

mbulove diku hirësinë?

Të kërkova, të kërkova

nëpër zgjime të reja agujsh

nëpër muzgje tejet të vona

thellësi detesh, lartësi malesh.

Të kërkova, të kërkova

me krah fluture, e shpendmadhi

po s’të gjeta, hiç askund

nis e rritet, rritet malli!

VASHAT

Flokëzezë e flokëverdhë

që në buzë mbanë qershitë

shpirtin kthen në rrënoja

dhe përsëri atë ringritë.

Kush të pa e s’u harbua?

S’ju shua etja njëqind vjet.

Prush e zjarre thellë ndeze

rrëzove tempuj, pushtove mbret. 

Cila ëndërr nate s’u zgjua?

Kur dritë hëne të mbështolli.

Cila dëshirë s’u kokërrzua?

Kur erë e lehtë mornicat solli.

Për hapat e tu të lehtë puhizë

u bën’ tokë, e u bën’ baltë.

Për trupin tënd të bardhë borë

u bën’ shkumë e u bën’ valë.

Kaluan fusha, male, kroje

lanë freskinë e lumit në gurrë

për nishanin në kraharor

për nektarin në fundgushë.

DHEMBJE

Prarim i meteorit thahet në kalivare

vjeshta nuk lulon më krizantemë

farë e dashurisë harron mugullimin

qiell i zbrazët – lejlekët mbi re flenë

Mëngjesi nuk fekset diellit farfuritës

nata shtrydh yjet – puçrra irritimi

hëna shpërthen vajit të akneve

rrokjet e lotëve thajnë jaseminin

Dëshirat beftë shkumohen suvales

stërkalet e shpresës i tret kripa

deti merr trajtë dhembje

bregut vetëm merrë ngjyrë klithma

Sarhoshët enden dehur në theqafje

pinë helmin në gjinjtë e shisheve

lutet djalli për një kafshim

engjëjt para ju prijnë ikjeve

Penel i stinës nuk lyen më kohën

lutjet rruzare këputen në mes

hahet mollë nga dorë e Eves

ngjiz jeta – njeriu vdes