Charles Bukowski
URIA
kam qenë i uritur shumë herë
por kjo për të cilën e kam fjalën
tash
ka qenë në Nju-Jork Siti,
nata po ia fillonte
e unë qëndroja përpara
vitrinës me fletë xhami të
një restoranti.
e në atë vitrinë
ishte një derr i pjekur,
pa sy,
me një mollë në gojë.
derr i mallkuar e i shkretë.
unë i mallkuar e i shkretë.
përtej derrit
aty brenda
njerëzit
rrinin në tavolina
bisedonin, hanin, pinin.
unë nuk isha njëri prej atyre njerëzve.
ndjeva një ngjashmëri me derrin.
neve na kanë zënë në vend të
gabuar
e në kohë të
gabuar.
e paramendoja veten në vitrinë,
pa sy, të pjekur, me mollë në
gojë.
kjo do ta afronte turmën.
“hej, s’paska pasur vithe fare!”
“duart i paska tepër thatane!”
“mund t’ia shoh brinjët!”
u largova nga vitrina.
shkova në dhomën time.
ende kisha dhomë.
derisa shkoja te dhoma ime
fillova të hamendësoj:
do të mund të haja pak letër?
pak gazeta?
bumballa?
mbase do të mund ta zija ndonjë mi?
mi të gjallë.
t’ia rrjep lëkurën,
t’ia heq të përbrendshmet.
t’ia heq sytë.
të heq ngapak nga koka, bishti.
jo, ngase do të vdisja nga
ndonjë sëmundje e tmerrshme minjsh!
vazhdova të ecja.
isha aq shumë i uritur saqë çdo gjë
dukej e ngrënshme:
njerëzit, hidrantët, asfalti,
orët e dorës…
rripi im, këmisha ime.
u futa në ndërtesë dhe
ngjita shkallët për në dhomën
time.
u ula në karrige.
nuk e ndeza dritën.
u ula aty dhe pyesja veten se mos jam
i krisur
ngase nuk bëja gjë
që t’i dilja në ndihmë vetes.
atëherë më pushoi uria
e unë sall rrija aty.
e në atë çast e dëgjova:
dy njerëz në dhomën fqinje,
kopulonin,
mund t’i dëgjoja sustat e krevatit
dhe ofshamat.
u çova, dola nga
dhoma e u ktheva në
rrugë.
por kësaj radhe ecja në drejtim
tjetër,
ecja larg derrit
të vitrinës.
por mendoja në derr
dhe vendosa se më parë do të vdisja
se të haja atë
derr.
ia pat filluar të binte shi.
shikova lart.
e hapa gojën dhe i lashë do pika
shiu të futen… supë nga qielli…
“hej, shikoje atë dai!”
dëgjova dikë të thoshte.
bij bushtre të budallallosur, mendoja,
bij bushtre të buda-
llallosur!
e mbylla gojën dhe vazhdova të
ecja.
NJU-JORK, NJU-JORK
ai ishte në telefonin e korridorit
duke thënë, “e dashur, nëse nuk më
kthehesh, do të vras
veten!
po të betohem!”
e kalova rrugës për
në dhomën time, e cila gjendej
lart.
ai ishte poet fqinj.
mbante një shall mëndafshi, dhe
beretë,
mbante mjekërz cjapi dhe
bishtkali.
ishte 9 në mëngjes
ama veç isha
i lodhur.
u ngjita në dhomën time
dhe u shtriva në
shtrat.
aty ishte një njeri që donte
të vriste veten po qe se
femra e braktiste.
s’kisha pasur femër
se tri vjet dhe
isha
24 vjeç.
kujtoja, diçka nuk po më
përputhet këtu.
atëherë u çova nga shtrati,
shkova deri te komodina
dhe e çela një shishe
verë.
e mbusha një gotë
përplot.
e piva,
e lashë mënjanë shishen,
shkova deri te
dera, e kyça dhe dola
dhe
u lëshova teposhtë
shkallëve.
ai njeriu më s’ishte
aty.
Qëndroja dhe shikoja
telefonin.
dola prapë në
rrugë.
ishte përplot
derisa njerëzit shëtisnin
poshtë e
lart.
zgjodha një drejtim
dhe ecja në atë
drejtim.
u futa në barin e parë
që hasa,
u ula,
porosita birrë,
piva një gllënjkë
dhe befas më ra
ndër mend:
ai njeri nuk ka folur
me askë
në telefon.
nuk e di si e
dija këtë
ama e
dija.
qen bir qeni,
kujtoja, më duhet të
ikja nga Greenwich Village
para se të bëhem si
ai!
dhe ika.
FILL I VETËM NATËN E KËRSHËNDELLAVE
fill i vetëm, natën e kërshëndellave
në dhomë moteli
bri bregdetit
buzë pacifikut –
a e dëgjoni?
u përpoqën ta rregullojnë këtë vend
si spanjollët, këtu janë
tapiceritë dhe llambat, edhe
nevojtorja është e pastër, kanë edhe
toptha të vockël sapuni të
trëndafiltë.
këtu s’do të na
gjejnë:
barakudat a damat a
idhujtarët e
idhullit.
atje në qytet
janë të dehur dhe të frikësuar
ngarendin nëpër dritën e kuqe të semaforit
i thyejn kokat
në lavdi të ditëlindjes së
Krishtit. fort mirë.
së shpejti do ta thaj këtë shishe
rumi portorikan.
në mëngjes do të vjell dhe do
të bëj dush, do të kthehem
mbrapa, do të ha një sanduiç rreth orës 1 pasdite,
do të kthehem në dhomë deri në
2,
do të shtrihem në krevat
duke pritur që të cingërojë telefoni,
por s’do të lajmërohem,
festa më është
shmangie, arsyetim
jo.
TRAZIRAT
gjatë jetës sime dy herë e kam shikuar si
digjet ky qytet
dhe ngjarja më e rëndësishme
ishte reagimi i
politikanëve më
pas
derisa ata
proklamonin padrejtësinë e
sistemit
dhe kërkonin njëfarë marrëveshje
të re për të pafatët dhe të
varfrit.
asgjë s’qe përmirësuar herën e
fundit.
asgjë s’do të ndryshojë as kësaj
here.
të varfrit do të mbesin të varfër.
të papunësuarit do të mbesin ashtu siç
janë.
të pastrehët do të mbesin
të pastrehë.
ndërsa politikanët,
me gjithë të mirat e Zotit, do të jetojnë në
mirëqenie sa të jetë jeta.
NJERIU MËSON
njeriu mëson për të duruar ngase për të mos duruar
bota i kthehet kundër
dhe atëherë ai është më hiç se
hiçi.
për të duruar do të thotë të kesh koqe
dhe sa më pisk ta kesh punën
fitorja është më e
këndshme.
thonë se duhet të luftosh për
liri.
e di këtë.
vetëm se unë nuk i kam luftuar japonezët, italianët, gjermanët dhe as rusët
për lirinë time.
i kam luftuar amerikanët: prindërit, oborret e shkollës,
shefat, zonjat e rrugës, miqtë,
vetë
sistemin.
të luftuarit, natyrisht se, nuk ka fund.
vështirësitë e reja arrijnë posi treni në kohë.
mbase më nuk do të jetë mëngjesi i mahmurllëkut ose
reparti i montimit në fabrikë
por pabesia, hileja, dhe shpresa e rreme zënë vendin e
tyre.
besoj se testohemi bile edhe derisa
flemë, dhe shpeshherë e gjitha bëhet aq vdekjeprurëse
sa që sall me qeshje mund ta heqim qafe.
për të qëndruar të duhet goxha fat, goxha dijeni dhe një
kuptim i arsyeshëm i
humorit ngase mospërfillja bëhet edhe më mospërfillëse,
i forti bëhet më i fortë,
trimi i dikurshëm bëhet trimaç dhe
e gjitha që na mbetet është
që të marrim në konsideratë mënyrën se si
elefanti rrinë i qetë në pyll duke pritur të vdes,
mënyrën se si njerëzit dështojnë orë e çast,
mënyra se si prifti harron lutjet e tij,
mënyrën se si dashuria mund të shndërrohet në marrëzi,
ose mënyrën se si shiu i ftohtë qull varrin e
Mozartit. me gjithë këto vaki dhe
shumë gjëra tjera që njeriu
i mëson më në fund se si të
qëndrojë.
