Poezi

BOB DYLAN

I KAPËRTHYER NË PIKËLLIM

Herët në agimin rrezeartë,

Rrija i shtrirë në shtrat

Pyesja veten a ka ndryshuar ajo ndopak

A i kishte flokët ende të kuqërremta

Prindërit e saj thoshin se po të jetonim bashkë

Përnjëmend do të ishte maskarallëk

Ndërsa e ëma kurrë s’i kishte qepur fustan shtëpiak

Libreza e kursimit e të et s’qe ku ta di se çfarë.

E qëndroja buzë rruge

Shiu këpucët m’i qullte

Ia pata mësyer Bregut Lindor

Zoti e di sa e kam paguar çmimin tim,

Duke u kurthëruar në pikëllim.

Ajo qe martuar kur u takuam

Së shpejti u shkurorëzua

I ndihmova të dalë nga ferri, kujtoj,

Por përdora pakëz tepër forcë,

Vozitnim veturën me shpejtësi maksimale

Duke ia mësyer Perëndimit

U ndamë natën e pistë e të pikëlluar

Të dytë u pajtuam se kjo qe gjëja më e mirë.

Ajo u kthye të më shikojë

Derisa largohesha

Dëgjova të më fliste sipër shpatullave të mia,

“Do të takohemi sërish një ditë në aveny”,

Ende jam i kapërthyer në pikëllim për ty.

Kam pasur punë në pyjet e mëdha në very

Punoja si gjellëbërës

Por kurrë s’ia kam dalë aq shumë sa t’më pëlqente

Dhe një ditë sëpata m’u thye.

Ashtu që shkova poshtë në Nju Orlinz

Ku rastisa që të punësohem

për një kohë të shkurtër në një barkë peshkimi

Bash m’u jashtë Delakrosë.

Por tërë kohën isha i vetmuar

E kaluara më pat pushtuar,

Kam parë shumë gra

Por ajo kurrë s’m’u hoq nga mendja,

dhe sall po kurthërohesha

Edhe më tepër në pikëllim.

Ajo punonte në një vend të njohur

E unë u ndala për një birrë,

Vazhdoja ta shikoja në fytyrë

Në dritë aq të qartë.

E më vonë kur turma zvogëlohej

Edhe unë isha gati të veproja njësoj,

Ajo mbështetej në shpinë të karriges sime

Më tha: “A ta di emrin?”

Murmurova diç nën frymëmarrjen time,

M’i kundronte vijat në fytyrë

Më duhet ta pranoj se ndihesha pak i trembur

Kur u përkul t’m’i lidhë këpucët,

U kurthërova në pikëllim.

E ndezi sobën dhe ma ofroi llullën

“Kujtova se kurrë s’do t’më përshëndesësh”  tha

“Dukesh tip i heshtur”,

Pastaj hapi një libër poezie

Dhe ma dorëzoi

Të shkruar nga një poet Italian

Nga shekulli i trembëdhjetë.

Dhe çdo fjalë e tij kumbonte e vërtetë

E të afshonte sikur thëngill që digjet

Duke u derdhur faqe për faqe

Si ta kish skalitur për ty në shpirtin tim

Jam i kapërthyer në pikëllim.

Kam jetuar me ata në Montag Strit

Në një bodrum përposh shkallëve,

Natën nëpër kafiteri muzika dëgjohej

E revolucioni në ajër hetohej.

Pastaj ia filloi të tregtonte me skllevër

Dhe diç në brendësinë e tij vdiq,

Ajo duhej t’i shiste të gjitha që i kishte

Dhe i ngriu diç përbrenda.

Dhe kur e gjithë kjo mori fund

Unë tashmë isha tërhequr,

E vetmja gjë që mund ta bëja më së miri

Qe të vazhdoja të sillem si shpend në fluturim,

Megjithëkëtë jam i kapërthyer në pikëllim.

E tash po kthehem përsëri,

Dhe më duhet ta gjej disi.

Të gjithë njerëzit që i njihnim

Për mua tash janë sall iluzion,

Disa janë matematicienë

Disa janë gra zdrukthtarësh.

S’më kujtohet si ia pat filluar e gjithë kjo,

As nuk e di si po veprojnë me jetat e tyre.

Unë megjithatë jam ende në rrugë

Duke kërkuar edhe një herë bashkim

Ne gjithnjë kishim të njëjtin përjetim,

Sado që dallonim në pikëvështrim,

Ende jemi të kurthëruar në pikëllim.

ME ZOTIN NË ANËN TONË

Oh emri im është i parëndësishëm

Mosha edhe më e pavlerë

Jam nga vendi

I quajtur Miduest

Aty më kanë mësuar

Se ligjin duhet respektuar

Dhe se Zoti është në anën

e vendit ku jetoj

E thonë për bukuri

Kalorësia vërsulej

Indianët binin

Kalorësia sulmonte

Indianët shfaroseshin

Oh vendi ishte i ri

Zoti ishte në anën e tij.

Oh lufta spanjolle-amerikane

Megjithatë kaloi

Poashtu edhe Lufta Qytetare

Shpejtë qe mbaruar

Heronjët krijohen

Për t`u kujtuar

Me armë në duar

Dhe Zotin në anën e tyre.

Oh Lufta e Parë Botërore, djema

E mori hakun e vet

Dhe kurrë s`e kam kuptuar

Arsyen përse patën luftuar

Thoshin se me të duhej krenuar

Kurrë mos i numëroni të vdekurit

Derisa Zoti është në anën tuaj.

Kur Lufta e Dytë Botërore

Më në fund përfundoj

Ua falëm gjermanëve

Dhe u miqësuam

Sadoqë vranë gjashtë milionë njerëz

Edhe nëpër furra poqën

Tash edhe gjermanët

Kanë Zotin në anën e tyre.

Më kanë mësuar t`i urrej rusët

Njëherë e përgjithmonë

Nëse edhe një luftë tjetër fillon

Bash ata duhet t`i luftojmë

T`i urrejmë e t`u frikësohemi

Të ikim e të fshehemi prej tyre

E luftën trimërisht ta pranojmë

Me bekimin e Zotit.

Tash jemi armatosur me armë

Prej pluhuri kimik

Nëse jemi të detyruar

Atëherë patjetër duhet t`i luftojmë

Sall me një shtypje butoni

Botën mund ta shkatërrojmë

E ju kurrë mos shtroni pyetje

Derisa Zoti është në anën tuaj

Në çastet e mia të zymta

Mendoja për këtë çështje

Sesi Jezu Krishti

Qe tradhëtuar me puthje

Por s`mund t`mendoj edhe për ju

Vetë duhet të vendosni

Se a e kishte Juda Iskarioti

Zotin në anën e vet

Dhe derisa jam në ikje

Jam i zorshëm posi Ferri

Bezdinë që po e ndiej

Me asnjë gjuhë s`shpjegohet

Fjalët ma rëndojnë kokën

Dhe shkapërderdhen

Nëse Zoti është në anën tonë

Ai do ta ndalojë luftën e ardhshme.

Përktheu: Fadil Bajraj