Poezi

Adem GASHI

VONË

po troket po troket

natëvones moj e mira

s’kam zemër portën mos të ta hap

në fakt

portën po e hap mëshira

DUKET SI NJË GRAFIKË NË KORNIZË

në djep ninullash po më përkund lashtësia

me harmoni kundërshtish

dritëhijesh hijedritash

“pak dritë, pak dritë, pak dritë”

u deshën shekuj të shndërrohet në urti:

E ZEZA NË TË BARDHË

ardhur nga mistere, hone e thellësi

mbarsur me intrigë

lë lojën e figurave për një uratë:

mbi mendime mos na rëntë krahnezë

mos qoftë e thënë të biem në marrëzi

ta kthejmë Të Bardhën në Të Zezë

PARA NJË LUFTE

do ta lodh gjumin në ngasjen e tij

që të mos më marrë përdore

me një ëndërr të lodhur

të më shpjerë te porta jote e mbyllur

megjithëse s’e kam të lehtë

t’i bëhem shok zogut të neveritshëm të natës

që cicërimën e bën klithmë

po ia dola kësaj lufte përmbytëse

mund të shpall me krenari

ngadhënjimin përballë dytësit

kujtime të mira janë plagët e labirintit

pastaj

kur vijnë në ditët me diell

s’të duhet gjë krenaria me hejbe

derisa fituesi je ti

KUR TË DESHA… KUR TË DUA TY…

Bëj të të harroj e s’e bëj dot.

Ç’janë këto krahasime demode:

Natë me pjalm hëne,

Fjolla me trajta magjike bore?

Kur të desha… kur të dua ty…

së brendshmi ndjej e ndiej drithërimë

në çdo fije floku,

në çdo qelizë e në çdo pore.

…dhe harrova, dhe harroj ku qeshë e ku jam

në ujërat përreth Shkodre,

blusë së valëve të Sarandës

a kalldrëmit të vjetër të Gjakovës,

në qe dje, sot a ditëve të paardhura?

Bregoreve të mallit përplasen korrente

e fryn shumë erë.

Vdekja, po,

ajo edhe mund të harrohet.

GJAH

mërzitur nga armiqtë e brendshëm e të jashtëm

bezdisur nga marrëzitë

kësaj nate me borë mora çiften e qëllimit

e iu futa pyllit të fantazisë

m’i mori sytë magjia e Hënës prej reflektimit

e më dehën farfuri mirazhesh

kur pashë një drenushe si para tytës së Leninit

po ku vritet bre Ifigjenia në Aulidë

midis Ifigjenisë së virgjër e sutës së pafajësisë

po e qëlloj pa dhimbje bufin plak

mjaftohem të them se vrava orët e kotësisë

mjaftohem të them: ja preja, s’është pak

NJI TJETËR ANDËRR

dimën asht e ftohti ka ra bashkë me natën

lodh gjymtyrësh e hutue mendjet

dhe gjumi ka ardhun

mos m’thoni se nuk keni pa andërr

tue pa andërr

ma s’paku nji herë palue vitet n’palë t’jorganit

e kur n’ferkun e mjesit gjumi ka firue

i keni thanë vedit:

ardh kenka koha m’u zgjue

bashk me borën dimni ka ra

e n’mashtrim na ka xanun të tanëve

pa e diktue se po hyjmë në nji tjetër andërr

DOLLIA E NJË PUTHJEJE

sot në një qiell të bruztë

deri në trullosje era po i vërtit retë

e bora hamendet: të bjerë a mos të bjerë

pikërisht sot sesi m’u tek

sesi m’u pik

të ngre një dolli me mike e me miq

së pari, t’ju them se ç’përmban kupa:

ca flluska etjeje e grimca urie

ca lëmshe mërzie

mbështjellë me mjegullat futa

ama, këtë amalgamë çmendurie

e shëron veç mrekulli – PUTHJA

gëzuar, festën e çastit

që bëhet çast përjetësie

IKËN E IKËN

kam hipur në një urë

s’di sesi e s’di se kur

sot a dje a dikur

në është mbi Danub a Rajnë a Dri

në është prej hekuri a guri a druri

nuk e di

hipur kam të shoh valët e lumit

sesi vijnë

sesi shkojnë tutje moskthimit

e pafundit

krejt ndryshe nga ç’i shihja në letërsi

në vargje poezie a në prozë

me trille ritme e bujë

thonë se përposh saj

kurrë nuk rrjedh i njëjti ujë