Poezi

Nehas SOPAJ

PA NANË

Nanë,

kur ti shkove me u ba tokë,

unë kafshë u bana,

nji ujk që po hante veten dalëngadalë.

Nanë,

kur ti nji dite shkove me u ba qiell,

unë lotë u bana,

nji pikëz uji që dielli e pinte ngadalë e nuk sosej.

O kur ti, Nana ime,

nji dite shkove me u ba muzikë,

muzikë e sferave,

për mue perënduen dielli, hana e gjithë yjet.

E unë kujtoj çka tha Hyji:

prej toke ju bamë

dhe në tokë do t’ju kthejmë nji ditë!

I lumi o i lumi ai që do të rilind!

VETMIA

Njëzet minuta para se ta jepte frymën e fundit,

Nana shikoi orën në mur

vetë Nana,

vetë.

Një jetë të tërë, vetë.

Vetë – vetmia,

vetë – zjarri i vatrës sonë.

Së pari e lëshoi një pikë loti,

pastaj shkoi e u bë fletë duhani.

Pastaj,

me sy të lëmekur,

u shndërrua në letër të bardhë

të cilën e nxijmë ne të tjerët. Përgjithmonë.

Tani unë në tërë pjesën time të jetës –

thahem, terem, zvogëlohem,

bëhem mi,

e Nana vetë,

vetë Nana,

shndërrohet në kuptimin

të cilit akoma s’ia kemi gjetur emrin e vërtetë.

NANA. ORA E NDALUR

Pak para se të vdiste, Nana shikoi orën në mur,

priti e priti

kur do të vdiste,

por të gjithë zogjtë e botës

ranë përtokë.

Toka u bë hí,

e era – Hera,

ose nusja pa duvak,

që desh t’ia mbathte përtej kohës,

méjti…

Unë, i përzura me duar të gjitha yjet nga qielli.

Nana shikoi orën në mur,

muri u lëkund:

“Mbahu Nano”!

KATËR VITE MË VONË

Katër vite pas vdekjes,

në kopshtin tim

prej parajse erdh Nana.

Vetë.

Këmbë.

Me flokë të lidhura gërshet.

Qe shndërruar në letër të bardhë.

E kishin nxirë të gjithë kalemxhinjtë tanë.

E unë,

në pjesën time të ëndrrës, që akoma

vazhdoj të thahem, të terem, të zvogëlohem,

të bëhem mi,

para hirit të saj, pa zë, zura të qaj, të shkrehem.

Por ata, vëllezërit e mij siamezë,

kufomat e gjalla,

pa shikoji si po trashen në çdo kohë.

Shih si po majmen, kolmen.

Kopshtit tim po i bie erë

kutërbimesh,

kalbjesh.

NANA KALON KOPSHTIT ME PEMË

Edhe pse ka vite që ka vdekur,

Nana kalon kopshtit me pemë, karshi meje,

unë e ndal frymën dhe s’pipëtij

duke ia kërkuar

fytyrën.

Ajo është rrufé me flokë të lidhura gërshet

dhe unë s’guxoj t’ia kërkoj sytë. S’guxoj sepse

sytë e të vdekurit mund ta ngrijnë në vend të gjallin.

Këta sy,

sy mamuthi që hedhin zjarr,

uranium nga rruazat e nëntokës,

kërpudhë atomike,

po pra, këta sy janë mu ajo vetë!

Ajo s’është më ndër të gjallët, por në vend të tyre,

do rruaza të vogla e të zeza, si rrush i hidhët,

ndanë një kaçubeje me sy gëlojnë

mëllagave prej zogjësh!

E unë, e unë,

në herbarium shoh një kanjushë si fluturon sipri

me zanat hemafrodite të Sambapatisë

së Santana-s,

hardhisë të cilës

i kanë rënë rrushtë përtoke

me fletat e gjelbërta e të skuqura flakë,

vjeshtës që ia ha breshka

shermenin e fundit.

Ajo,

Nana jonë,

një ditë do të na çlirojë nga ëndrrat të gjithëve…

Një ditë

ajo do të na gjejë

në një fletë fluture, në këtë kerubin,

në këtë herbarium,

i cili rri mbyllur

në bodrum

me merimanga e mëllaga.

TE AI GUR KU RRI TI

S’dëgjohen më

zërat e zogjve të avllisë së shtëpisë.

Te ai gur ku rri ti,

koha është ndalur. Përgjithmonë.

Asgjë s’ka mbetur nga zëri i klerikut

me kumtin e shuarjes së yllit tënd të jetës.

Jo. Dhjetë vjetë kanë kaluar tashmë.

Nanë,

ai lot i largët i yti, i vjetër

(për mua i – fundmi, i vetmi,

më i madhi ogur),

përherë do të mbetet i ri:

Orë e Madhe të shkëputjes sonë

(athua, për t’u rilidhur?).

Dhjetë vjetë kanë kaluar.

Ti tashmë po rrin atje, larg,

në fronin me engjuj.

Po unë që s’jam syri i Aladinit dhe as turjela

që mund ta zhbirojë kronotopin

e gjithçkasë të ndalur mes nesh

dhe që rrin ulur

galuc,

unë pra, mu unë,

të shoh, të prek, të ndjej

thellë si diçka që je prush duke vluar

brenda aortës sime,

duke më drejtuar kah lumi i Letesë,

që ja,

kotnasikoti, na mat e na vëzhgon, të dyve.

Ah Nanë,

ti avull toke që më grish

me ngrohtësi dhe terr

përnjëherësh!

Ti rruga ime e lagësht,

ti drita dhe manjeti që s’lejon të zhbëhem.

Ti, gjithçka.

Nana ime, ti përherë e gjallë

edhe pas dhjetë vjet

vdekjeje!