Poezi

Primo Shllaku

EUTANAZI

Kam ardhë pranë teje

te kryet e shtratit,

afër t’jam qasë,

mbi të njajtin jastëk kryet e kam pshtetë

e pranë gojës tande veshin kam vu

që ta ndigjoj plotësisht unë grahmën,

ecejakën e ashpër të frymës

ndër korridore mushknish të plasarituna.

Prej ktu ku jam

gjithçka është nji botë zani.

Rropama ndigjoj, kuajt e erës, hingëllimat e shtrëngatës.

Krisma e akullit

si falangë e pamposhtur

kërcënueshëm avancon mbi kaçurrela engjëjsh

e lapa pleqsh,

mbi lëkurën e nxehtë

e ernat e athta të trupit,

mbi telat e kitarës

e partiturën e djegun.

Të gjitha tërhiqen për nji kputje të njiçastshme

e këtë pritje të tendosun,

ma s’e duroj këtë pritje,

si pritjen para plasjes së minës.

Ktu në dorë i kam dekoratat.

Nji nga nji po t’i ve në gjoks.

Karficat në mish t’i ngula

se rroba s’ke,

je lakuriq.

Ato të takojnë

vetë i fitove

si kampion i hjedhjes me krye teposhtë

ndër hone të thata.

Jeta jote – fluturim i pakputun

teposhtë

me sytë e mbyllun

drejt tehut të shkambit.

Nji jetë që balli yt

frikshëm i afrohet thepit ma të mprehtë…

E s’e takon,

e s’e takon…

Kjo jeta e jote, ky fluturim i lirë,

ky ballë që kërkon nji thep,

ky thep që driblon nji ballë…

Gjak nuk të qiti

lëkura,

as mishi.

Karfica u ngul e shurdhët

e dekoratat përpëliten tashti

me dallgën e grahmës tande.

Tash fryma jote kahen e ndrroi.

Te dyert e gojës

nji turmë e madhe fjalësh

zhurmon e shtyhet.

Kur ishte koha

ti flisje me gjeste,

me të pakta gjeste ose me fjalë njërrokëshe.

Të dinim për memec.

Ma afër ta solla veshin te goja,

që ndonji fjalë prej tyne

veshi të ma kapë

e amanetin ta marr

si kurrnji ma i afërt

në këtë ditë solemne.

Shpellat e akullit

e ligjet e borës

i more në gojë e fjalët u ngrinë.

U ndie mbas pak krisma e akullit

e plasja e fjalëve.

Nji fjalë desha prej teje

e atë s’ma dhe.

Më qerase akull të plasun

e fjalë të tejdukshme.

Vetëm pak përpara

të gjitha ato fjalë

t’i shkallmonin prej brenda dhambët

për me dalë deri në buzë.

Faqe më faqe me ty jam shtri.

Mes nesh po ngrihet xhami.

Tash që s’ke asgja për me thanë,

tash që s’kam asgja për me ta dhanë,

pranë teje do rri deri në fund.

Do të pres sa të zbrazesh,

do të pres sa të ftohesh.

Në nji jastëk jemi mprehun,

prej ktu nuk iki.

Le të shkojë sa të shkojë.

Ngadalë do të të ndihmoj

që të vdesësh…