Poezi
Nuri Plaku
DIELLI I LYPSARËVE
Sot, dielli në qytetin tim
Lindi nga një kosh plehrash
Dhe ndriçoi fytyrën e djaloshit lypsar,
Që vraponte nëpër ag
Me një trastë hekurishtesh mbi shpinë
Dhe një grepç teli në dorë
Për të puruar dallgët e ditës,
Që i ngulnin dhëmbët e urisë mbi trup.
Pas tij dielli ndriti fytyrën e një plaku të verbër,
Mbledhur galiç pas hirit të vatrës.
Ndriti dhe fytyrën e një plake të gërmuqur
Dhe fytyrën e një nuseje të dobësuar,
Që ushqente foshnjën, mbështetur pas muri.
Sot, dielli lindi nga një kosh plehrash
Dhe ishte thjesht
Një bukë gruri.
KËMBANA
Mbrëmë, tek porta e qytetit
Hingëlliti një kalë i vdekur
Me zë të kobshëm.
Askush nuk e mori vesh nga erdhi
Por thonë se është shenjë e mirë origjine.
Kur hingëllinin kuajt dikur, njerëzit vishnin këpucët e udhëve
Por tashmë udhët e kuajve janë bërë litar pluhuri
E i mbajnë ngjacuar
Në livadhin e përrallave.
Në mëngjes, kali u bë kambanë kishe
Dhe ra fortë, e fortë
Si për ditë pashke.
Njerëzit mbanin këmbët e bënin kryq
Ka kohë që në qytet
Nuk janë dëgjuar kaq shumë kambanat.
Më parë, kur qyteti ishte i vogël
Ato binin për çdo vdekje njeriu,
Ndërsa tashmë
Nuk i ndjekin dot njerëzit që ikin.
Dhe vjen ti përcjellë
Një kalë i vdekur…
DITAR ME VIZATIM
Ajo vizatoi një dritare me kanata të mbyllura
Dhe një fije bari,
Që fëshfërinte mbi xham.
Natën
U zgjat tinëzisht një dorë misterioze
Dhe vrau fijen e brishtë.
Vajza qau dhe vizatoi përsëri dritaren me kanata të mbyllura
Dhe një fije bari të vdekur.
Herën tjetër vizatoi dritaren me kanata të mbyllura
Dhe një flutur të qeshur mbi parvaz.
Natën
U shfaq dora misterioz
Dhe flutura u gdhi e vrarë.
Vajza qau dhe e vizatoi sërish dritaren me kanata të mbyllura
Me një flutur të vdekur pranë.
Pastaj vizatoi një tjetër dritare me kanata të mbyllura
Dhe një zog me pupla cicërime.
Atë natë
Edhe zogu heshti i vrarë.
Vajza qau dhe vizatoi një tjetër dritare me kanata të mbyllura
Dhe një zog të vdekur.
Pastaj i mblodhi të gjitha vizatimet
Dhe ju vuri përsipër
Një titull intim.
I dashur
Qyteti im!
QIRIRI PREJ UJI
Ky lum është një qiri prej uji
Që pret të digjet në altarin e qytetit.
Por askush nuk guxon
Të shkrepi një xixë zjarri.
Ah! U mundova njëherë ta ndizja
Me xixën e një vetëtime
Po Zoti tështiti atë çast
Dhe xixa u shua në dorën time.
Lumi mblodhi 1000 shira
E vërshoi brenda meje me tërbim.
Tashmë
Edhe unë jam një lum
Që pres të digjem
Në altarin e qytetit tim.
ZAMBAKËT ÇELIN ME NGJYRA TË VJEDHURA
Në qytetin tim
Zambakët çelin me ngjyra të vjedhura.
Kur veson nata
Zambakët vjellin mëkatin e ditës
Dhe të nesërmen bëhen ndryshe.
Të jesh ndryshe në këtë qytet, do të thotë të jesh i zi
Kur e zeza digjet bëhesh sërish ndryshe
Atëherë je i bardhë…
I zi, i bardhë
I bardhë, i zi
Kudo kutërbonjnë ngjyra të djegura…
Në qytetin tim
Zambakët çelin
Me ngjyra të vjedhura.
MALLKIMI I QYTETIT
Tri herë më mallkove o qytet
Pa më parë në sy
Dhe mua mu duken
Si tri këngët e një gjeli në mesnatë.
Kurrë se besova mallkimin tënd prej ati
Dhe ndeza tri qirinj në altarin e kishës
Të përcillja te Zoti
Tri lutje për ty.
Tri lutje o qytet
Për tu parë
Sy më sy.
E ti prapë nuk munde…
Në dritën e qiririt të tretë
Mu shfaq emblema jote
Në dhëmbët e një Jude.
PËLLUMBAT E TREMBUR
Mbi sheshin “Nënë Tereza” të qytetit tim
Fluturojnë pëllumba të trembur.
Kalimtarët i ndjellin me ushqime
Por ata çukisin në ajër
Mbi frikën e tyre.
Vetëm hijet përpëliten të qeta mbi shesh
Hijet dhe ca pendë të përgjakura
Si trofe e egër e fitores.
Pëllumbat e trembur në sheshin “Nënë Tereza,”
Ende nuk e njohin,
Paqen e shenjtores!
