Agim Spahiu

UNË, I ZAKONSHMI YT

Shpesh shpërthej e dal prej gjoksit tim

si Drini në vjeshtë,

shpesh, sa shpesh!

Ki durim! Jam në mrekullinë e krijimit.

Nga shtegtim’ i vrullshëm shpejt do kthej

te i zakonshmi yt i drojtur. Ki durim!

Asgjë e ligë s’del prej gjoksit tim.

Ki durim dhe besim,

edhe pse je e lodhur më ofro fisnikëri e mirësi

(Pak, oh sa pak!)

Dhe shih: kur të jem qetësuar një mal do të jap…

Dora jote mbi ballë,

një përkëdhelje dridhëse, e dashura ime,

një shëtitje dashamirëse e gishtërinjve

mbi vullkanin tim në shpërthim,

një fjalë e mirë… Heshtje, heshtje e mençur.

Dhe shih,

nga çasti solemn i krijimit do të kthejë

i mrekulluar e i çliruar dhjetëfish,

i drojturi, i treturi, i zakonshmi yt.