Shqiponja Axhami

ATDHEU IM MË SHTIE FRIKË 

Mik, atdheu im më shtie frikë;

s’më bëri kurrë të pasur,

por, oh, mik,

kjo s’më bën ta dua më pak:

ia përkëdhel me sy yjet e ftohtë,

kullat e heshtura,

fshatrat e largët,

frutat e egra,

ashtu të rrudhura,

kodrinën ku endet akoma ndonjë tufëz,

detin e çmendur,

palmat që nuk kanë zënë akoma rrënjë,

të ftohtat varre,

qeramikat e muzeve…

Mik, atdheu im më shtie frikë…

S’më bëri kurrë të pasur,

por nuk e di, një si polen lozonjar

me endet nëpër deje,

shpërthen prej kurmit tim

në një, si ta them, shqiponjë,

duke më detyruar të kris vezë

mbi një shkëmb gri imagjinate,

poshtë të cilit, një liman i butë

shpërthejnë fije orizi në lulnajë….

Mik, ndoshta të gjithë Atdhetë

kanë nga pak frikë dhe magji brenda…