Fatmir Gjata

TESPIA

Numëroj një e nga një duke lozur me tespi

një për hequr të gjithë hallet edhe një për dashuri

Një për shokët ku kanë humbur edhe mbyllën atë derë

Një për miqtë që nuk janë më në kët’ botë plotë vrerë.

Një për motet e kaluar që kur isha vetë i ri

Një për vajzat që u plakën në oborr me shall të zi

Një për shenjtët që s’na deshën dhe na lanë vetëm pa zot

Një për zogjtë në prag të dimrit kur shkojnë bredhin nëpër botë.

Një për veten pse ngadalë del papritur tjetër thinjë

Një për njerëzit e varfër edhe një për zotërinj

Një për njerëzit e sëmurë, për ata që s’kanë shërim

Një të fundit s’po e luaj, po e lë për shpirtin tim.