Teki Dërvishi

LETRA E DYTË E NJË PËRPILUESI

1.

Nganjëherë e pyes veten pse jam

kaq i vetmuar

A jam i lënë, apo unë gjithmonë

kam ikur

Pse dera e shtëpisë sime rri vazhdimisht e mbyllur

Për shkak se askush nuk vjen aty

Apo kur bie zilja në derë

Unë nuk ngrihem ta hap derën

Të gjithë më kanë dashur

Si mund të vijnë tek unë ata që më duan

Njerëzit asnjëherë nuk kanë arritur atë që duan

Nëse s’e hap derën për mysafirë

Si t’u them

Se ajo që preket si ushqimi

Nuk është higjienike

Ajo që preket sikur kur e prek lulen

Është e destinuar të vyshket

Unë dua të vdes vetëm

Se vetëm vdesin vetëm elefantët dhe njerëzit.

2.

Do të vijë së shpejti një kohë

Kur mua dhe ty do të na pushojnë të gjitha dhembjet e shpirtit

Do të rrimë së bashku diku

Në një kafene Parisi

Pranë nesh do të kalojnë

Qindra njerëz që nuk do t’i shohim

Por çdo të bëjmë?

Prapë si sot do të heshtim

Se fjalët tona kaherë më janë shumë të varfra

T’i shprehim ato më bukur se heshtja

3.

Frederiku ka thënë

Aty ku ka varre ka ringjallje

Unë di të them

Të gjitha vuajtjet e mia kanë mbaruar

Mund të më ndodh vetëm vdekja

Assesi ringjallja

Derisa jetoj buzë varri

Çka do të bëj unë pa Ty

Pa Ty që sot të fillon jeta

4.

Një ditë unë dhe ti

Do t’i paketojmë gjërat nëpër valixhe

Dhe do të dalim në oborr përballë njëri-tjetrit

Duke e pyetur njëri-tjetrin me sy

Ku do të nisemi tash

Kur askush askund nuk na pret

Me rraqet tona

Ne do të nisemi diku

Do të nisem unë e para më the ti

Që të ketë kush të të pret Ty

5.

Jo nuk po dua të dal

I kam zbathur këpucët

Edhe pak e do të më zë gjumi

Jo nuk po dua të dal

I kam shkelur të gjitha rrugët e botës

Dhe derisa erdha këtu

Askund nuk të gjeta

Jo nuk po dua të dal

Pasi që nuk do të mund të të gjej askund

Ti je vetëm në ndonjë rast

Troket dera ime e banesës

(10 shkurt 2008)