Luan Rama
VENDI IM
Vendi im është një rrëfenjë
e vjetër sa bota,
është një shpat që zbret poshtë
në krahë të thyer shqiponje,
është një lumë lotësh
që derdhet në një det hidhërimi,
është një pranverë e hidhur dhe e mardhur.
Vendi im është ofshama ime që çpon qiejt
është një tokë e thatë, e lënë djerrë,
një shpirt i mpiksur nga ngashërimi
në dritë qiriri,
është gjethja e ullirit që tundet fillikate në erë
mbi varret e vjetër, me gurët pa emër,
vendi im është një fshat i braktisur
me puse të heshtur dhe dyer të kyçur.
Vendi im është një poemë e pambaruar.
Është bujtina në rrugën malore
e zbrazët, e verbët, pa njeri,
është vreshta e shkretuar, pylli i prerë rrafsh,
dhe kobi i tokës së braktisur,
është një emigrant me letrën e nënës
mbetur në xhep me fjalë premtimi,
është një kthim i vonuar nën një diell të verbuar.
Mjerisht vendi im është kthyer në plaçkë tregu
i atyre që duan aq shumë pushtetin
që zgjohen e ngrysen me të në shtrat,
është një orgji politikanësh pa skrupull
që dinë veç të premtojnë parajsën.
Por vendi im është dhe një lojë fëmijësh
që kapërcejnë litarin në rrugët e shpresës,
është dhe një ëndërr e dielltë
që shkon ngadalë në hapat e një vajze të re
me një gjoks të njelmët, të kërcyer,
është puthja e ëmbël e fqinjës së dashuruar
dhe dasma që do të bëhet në vjeshtë,
vendi im është dhe mbetet gjithnjë rrëfenjë
që më mban të robëruar gjithnjë…