Edlira Xhani Velaj

LEMENJTE

Lëmenjtë e fshatit tim

janë të pavdekshëm.

Më shumë se kurrë struken

në ëndrra të çuditshme që

lindin ndaj agimit.

Lëmenjtë e fshatit tim

janë të larë në pika vese

,në brishtësinë

e mëngjeseve të kuqërremta.

Janë të zhytura në djersën e burrave

dhe në bykun e fijeve të flokëve

të artë të grave .

Ku cepi i shamisë u ka lëvizur padashur .

Janë ditët e shkuara nëpër kohë

si të qeshurat pafund të njerëzve

zjarret e ndezura bri tyre .

Cila perëndi zbriste netëve ,

hapte kraharorin ,

ata jetonin në gjuhet e flakëve .

Lëmenjtë e fshatit tim

janë qendra e botës .

Janë dashuritë,

që realizoheshin vetëm njëherë.

Nën yjet e zjarrtë

si për tu dhënë kohë

të bukurave të dheut

se për të arritur atë që doni

duhet të bëni mëkatet e tyre këtu .

Lëmenjtë e fshatit tim .

Janë dëshmitare të trupave të qelqët

që zhyteshin netëve të grinjta

në heshtjen e frikshme

e të fshehtën e fshihnin në heshtje varri .

Janë pika takimi midis të vdekurish dhe të gjallësh

në fjalë kujtimesh .

Si një vazhdë e gjatë gjaku

lulëzon mbi dhe .

Si grumbulli i kallëzave

të bëra kurorë në flokë grash

me fytyrën e pjekur nga dielli ,

tek sa hedhin në erë grurin .

Të bukura deri në pafundësi !

Të ëmbla deri në vdekje,

në sytë e burrave sybukur!

Lëmenjtë e fshatit tim.

Një grumbull kujtimesh, në duar zotash !