Neviana Shehi

FUNDI I KËPUCËVE TË VJETRA

Tani që udhët u janë këputur në mes

dhe lëkura dikur e shndritshme iu është tharë

qetësia e tyre të fut dridhmat

Qëndrojnë të vetmuara

në bodrumin ku i kanë flakur

me lidhëse të zgjidhura e të ngrëna nga mola

Asnjeri s’ vjen t’i shohë

asnjeri nuk ju flet

ndërsa errësira e bodrumit

sa vjen dhe bëhet më e zezë dhe viskoze

Ka pasur një kohë

kur ato ishin gjithmonë në lëvizje

një kohe të artë që e quanin rini

Atëherë bashkë me të zotin

nuk linin rrugë pa përshkuar

gjithmonë në lëvizje

drejt misteresh pa fund

Me pas iu ra vrulli

filluan të lodheshin më shpesh

dhe fillimi i fundit zuri të ndihej në ajër

Ditën kur së bashku me të zotin

vizituan dyqanin e këpucëve të reja

ato e kuptuan se çdo të ndodhte më pas

edhe sendet si njerëzit

e nuhasin shpesh fundin e tyre

Fundi i udhëtimit të këpucëve

është edhe fundi i tyre

Nesër e zonja e shtëpisë

do të zbresë ta pastrojë bodrumin

dhe ato do ta pranojnë

qetësisht fatin e tyre

Ndonjëra prej tyre edhe mund të ankohet

por kjo s’ndryshon gjë

fati i këpucëve dhe i rrugëve

nuk janë kurrë paralel…