Neviana Shehi
FUNDI I KËPUCËVE TË VJETRA
Tani që udhët u janë këputur në mes
dhe lëkura dikur e shndritshme iu është tharë
qetësia e tyre të fut dridhmat
Qëndrojnë të vetmuara
në bodrumin ku i kanë flakur
me lidhëse të zgjidhura e të ngrëna nga mola
Asnjeri s’ vjen t’i shohë
asnjeri nuk ju flet
ndërsa errësira e bodrumit
sa vjen dhe bëhet më e zezë dhe viskoze
Ka pasur një kohë
kur ato ishin gjithmonë në lëvizje
një kohe të artë që e quanin rini
Atëherë bashkë me të zotin
nuk linin rrugë pa përshkuar
gjithmonë në lëvizje
drejt misteresh pa fund
Me pas iu ra vrulli
filluan të lodheshin më shpesh
dhe fillimi i fundit zuri të ndihej në ajër
Ditën kur së bashku me të zotin
vizituan dyqanin e këpucëve të reja
ato e kuptuan se çdo të ndodhte më pas
edhe sendet si njerëzit
e nuhasin shpesh fundin e tyre
Fundi i udhëtimit të këpucëve
është edhe fundi i tyre
Nesër e zonja e shtëpisë
do të zbresë ta pastrojë bodrumin
dhe ato do ta pranojnë
qetësisht fatin e tyre
Ndonjëra prej tyre edhe mund të ankohet
por kjo s’ndryshon gjë
fati i këpucëve dhe i rrugëve
nuk janë kurrë paralel…