Ramë ORACA
APOKALIPTIKE
secili më i pashpresë se tjetri
udhëtojmë kah e nesërmja
e njëjta stinë na përcjellë
me të vetmen këngë që zor këndohet
nga etja e madhe
tani çdo gjë duket e pakryer
rrëzohesh e qohesh nëpër udhët tua
që tinës ta kthejnë shpinën
dikur e gjen një pikëtakim
të humbur diku në shesh të kryengritjes
përmallshëm të thërret një zë
sa i ëmbël aq i hidhur
sa i largët aq i afërt
sa i njohur aq i panjohur
sa i ngrohtë aq i ftohët
sa i ulët aq i lartë
sa urdhëror aq paqësor
sa dëgjohet aq largohet
sa i gjallë aq i vdekur
sa zë burri aq zë gruaje
të thërret me krejt zërin që ka
kush e shprushi zjarrin e fshehur
në procesin e mëkatit
për të bukurën e dheut
që mbet përtej urës pa udhë
midis dy etjeve
asnjë udhë nuk na priu deri në fund
krejt bojëgjake rrëzohemi
si gjethe të vyshkura
biem mbi fatin e paemër
edhe sot mbi hirin e plagëve të djegura
fluturojnë zogj me emra tanë
të gdhendur në rrasa shekujsh.
POEZIA
vetëm gjëma e saj gjallëron fjalën
që të marrim udhë me këngën e pafund
ajo vjen si rigë shiu
vjen prej atje ku s`mundi të fluturojë
as zogu i diellit
kushedi sa herë e kemi ëndërruar veten
duke pritur etjen e saj
për një fjalë të pathënë
mijëra këngë e vaje ia përcollëm
e ajo bëhej edhe ma e bukur
larg syve tanë
secili prej nesh e duam për vete
shpesh i vëmë vetes dhe flatra engjëjsh
nga krimbat bëhemi flutura
e nuk dihet në sa mënyra
shndërrohemi në çfarëdolloj
derisa të dehemi nga mungesa e saj
madje bëhemi dhe të çmendur
veten e pagëzojmë me emra hyjnish
që lindin e vdesin brenda nesh
ajo të gjithëve na e fali zjarrin e dashurisë
që t`i bëjmë dritë fjalës së pathënë
për ta nisur këngën e këputur
përherë etja e saj do të na mbajë zgjuar
me sy kah sythat e dritës
për të arritur deri te kroi i saj
përditë duhet të vdesësh nga pak
e të ringjallesh i etur për një puthje.
DOLLIA E NATËS SË FUNDIT
hape atë perde akulli e dashur
i sheh të huajit si vijnë madhështorë
dhe kërkojnë burime të reja gjaku
për ta emëruar fatin tonë
a jemi të përgjumur a zgjuar
e sheh majën e kodrës së bajrakut
feniksi paska ngre çerdhen e jetës
me cukla të shpirtit tonë
mos më lër kokëvarur në dritare
shkunde më atë tel të ndryshkur kitare
nisma këngën e këputur për të bukurën e dheut
se herët do me të plakë liria
e sheh e dashur fatin e fatit tonë
sa lehtë e valëvit era në pëlhurë të huaj
e ne ruajmë shtegun e urës pa udhë
që është bërë kryq e tërthor
s`di cilën etje ta përpijë
si me çengel diçka më tërheq teposhtë
e ata vijnë që t`na e shpërlajnë ajrin
nga riciklimi i mbeturinave vendore
s`di si u bëmë gati të huaj nën këtë kulm
as puthjet s`janë më puthje
e gjithë kjo shtrëngatë pa stinë
kërkon plumbin e humbur në plagën tona
mos më lër t`më zë gjumi e dashur
sonte do të festojmë bashkë me engjëj
le të gëzohet edhe zoti
sonte do të pimë në emër të dashurisë.
PËR TY
me afshin e frymës për ty
përnatë i gjallëroj fjalët e heshtura
që më rrinë pezull
në portën e galtinës sime
ti erdhe si zog i trembur nga ëndrra
që fluturon nëpër të tria kohët
e nuk të shteron drita
ti nuk je ajo
që iu shkrumbuan buzët
nga etja në kuvli
kushedi sa herë
i kemi rrëfyer njëri-tjetrit
për fatin e pafat
për frymën e humbur
për ujin e vdekur
për sytë e shpresës
të gdhendur në galinë
ti erdhe andej nga s`vjen njeriu
tejpërtej i çave shtrëngatat
pas mijëra vjetësh
me të njëjtën fytyrë
erdhe që t`i kthehesh vetvetes
në sytë e mi të vyshkur
tani kam drojë të shuhet ky kujtim
pa e nxjerr ofshamën e fundit
që ta shkund brymën e zemrës
të lidhur për frymën tënde
nuk e di me çka ta shuaj etjen
pa i trembur hijet tona
që duan të hyjnë në njëra-tjetrën.
XHUBLETA
(kostum engjëjsh me emra arbëror)
si kambanë që e tundin shtrëngatat
me një rubë të lëshuar mbi supe
valëzon etshëm me flatra engjëjsh
që frymojnë me emra tanë
fund e krye
si mozaik ngjyrash me copa shajaku
ajo i lidh të gjitha breznitë
që të gjallëroi lirshëm
hijeshia e të bukurës së dheut
me shirita ma t`bardhë se bora
si kandila me pigment ilir
ajo i ndriti të gjitha kohët
që mos t`i mbuloi mortja
damarët e rrënjës sonë
e qëndisur me gajtan mëndafshi
të erëzuar me lule xhamadani
si fije drite
lulëzon në sytë tanë
me kushedi sa pulla sermi
e thurur me liq e shpatë
ajo u bë vello nusërie
për dasmën e madhe
me krushq dardan
në valle me zana mali
ajo i prinë këngës kreshnike
si flamur fushëbetejash
krahëhapur para syve të zotit
valëvitet palë-palë xhubleta jonë.