Sadik Krasniqi

MBRËMJET E ËMBLA

Sapo mbrëmja e prushtë merrte Prishtinën

fshatarët e mi bëheshin hije

ecnin të kërrusur mbi rrugët e fjetura

si mbi plugun e brazdës së thatë

dikush mbante dy qese sheqer në duar

njëri një shalqi  ndër sqetull si kokë bajlozi të vrarë

e tjetri një sofër të re mbi shpatull si gur  Sizifi

me hapa të rëndë dhe të rrallë ecnin ata

kurrë nuk ecnin  me hapa të imtë dhe të shpejtë

si homoseksualët e Romës e koprracët e Stambollit

Kur shtinin duart në xhepa

sheqerkat lara-lara

si zebrat e  trembura nga lumit

binin mbi duart tona të vogla

mbrëmje të ëmbla ishin ato