Pablo Neruda

DO TË TË DËRGOJ NJË PUTHJE ME ERËN…

Do të të dërgoj një puthje me erën,

E di që do ta ndjesh,

Do të kthesh kokën… pa më parë,

Por unë aty do të jem

Jemi të përbërë prej të njëjtës

substancë ëndrrash ne të dy

Do të doja të isha një rè e bardhë në qiellin

e pafund për të të ndjekur kudo,

për të të dashur pareshtur, çdo çast…

Nëse je ëndërr mos më zgjo,

Dua të jetoj në frymën tënde,

Ndërsa të vështroj vdes ngadalë në ty,

Ëndrra jote do të jetë me mua të ëndërrosh

Të dua pse të shoh reflektuar

në gjithçka të bukur që ekziston

Më thuaj, ku je sonte?

Ende në ëndrrat e mia…

Ndjeva një përkëdhelje në fytyrë

të mbërrinte drejt e në zemrën tënde

Do të doja t’i ngjitesha qiellit

me rrezet e diellit, për të të shkruar

prej s’andejmi “Të dua”

Do të doja që era të të flandronte

ndër flokë çdo ditë, për të ndjerë

edhe prej së largu parfumin tënd

Do të doja të bëja me ty,

atë çka bën pranvera me qershitë…

(Përktheu Ervina Toptani)