Pedro Salinas

PRANI E AMSHUESHME

Nuk ka rëndësi nëse s’të kam,

nëse s’të shoh.

Kohë më parë të rrokja,

t’kundroja,

t’kqyrja krejt,

të dëshëroja të gjithën.

Sot nuk u kërkoj më

as duarve, as syve,

të fundmet dëshmi.

Të më qëndroje përbri

të lypja kohë më parë,

po, pranë meje, po,

po, veçse diku aty jashtë.

Dhe gazmohesha

kur ndjeja duart e tua

më dhurëtonin duart e tua,

e që syve të mi

u besonin praninë.

T’kërkoj tash

më shumë, shumë më shumë,

se sa puthje apo kundrim:

t’kërkoj t’më qëndrosh më pranë,

t’kërkoj brenda meje.

Siç era është e padukshme,

edhe pse jetë i jep qiririt.

Siç drita është

e qetë, e paqtë, e palëvizshme,

duke shërbyer si qendër

që kurrë nuk lëkundet

nga trupi dridhës

prej zjarri që përkundet.

Siç ylli është,

i pranishëm e i pandërdymë,

i pazëshëm e që nuk çik,

në zemrën e hapur,

të kthjellët, të liqenit.

T’kërkoj

që ti të jesh

brenda damarëve të mi

veçse shpirti i shpirtiti tim,

gjaku i gjakut tim.

Të qëndrosh brenda meje

siç zemra ime

që nuk do mundem ta shohë e ta prekë askurrë

dhe rrahjet e palodhshme të së cilës

jetë do më japin

derisa të vdesë.

Siç skeleti eshtërak,

e fshehta e thellë

e qenies time,

që veç dheu do ma shohë,

por që në të gjallë

kujdeset të mbajë peshën time,

prej mishi e ëndrre,

prej gazmimi e dhimbje

fshehurazi

pa sy përgjues.

T’kërkoj

që mungesa e përkohë trupore

t’mos jetë për ne harresë,

as arratisje, as mungesë:

por t’jetë për mua

sundim i plotë

i shpirtit të largët,

prani e amshueshme.

(Shqipëroi Klodeta Dibra)

Leave a Reply

Your email address will not be published.