Sabit B. Bajraktari

FIJE TË PAKËPUTURA*

Me Prishtinën u takova sërish

Në një ditë të qetë korriku

Njerëz gjithandej libra zogj… mbeturina

Vajza të bukura si askund në botë

Meshkuj me dhembje qafe që vështrojnë…

Teksa ngjitesha Sheshit Nënë Tereza

Pash hijen time… nxitonte

Student i letërsisë në dorë librin Fije të pakëputura

Simpatia ime që është bërë grua e dikujt

Hijes së një miku që s’është më në këtë botë

I rashë përskaj nuk e di nëse më pa

Njëzet vite Prishtina u la nga shiu

Ngricat e dimrit e përqafuan egërsisht

Erdhën dhe ikën shtegtarët e dijes

Lindën dashuri

U shuan dashuri

U harruan dashuri

Kulla të Bebelit ndërtohen çdo ditë

Zoti diku në kozmos luan bixhoz

Me endacakët e pashpresë

Tashmë koha e ka bërë të veten

S’u shfaq te shkallët e Filologjikut Doruntina

Ku e di në cilën stinë jeton ajo

Cilët sy admirojnë sytë e saj

Cilën dorë shtrëngon dorë e saj

Nga mëngjesi deri në drekë u ndjeva njëzet vjeç

Magjia e këtij qyteti eliksir

Bukuri e brishtë kryeqyteti

Takimi pas kaq vitesh me Prishtinën u bë portret

I fshehur në gjethet e pemëve

Me degët e varura deri në trotuar

Dashuri bënin pemët dhe rrugët

Në sy të një qeni endacak

Shikonte drejtë e në sy kalimtarët

Sikur lutej për ca thërrime bukë

Për një përkëdhelje

Teksa e pija një ekspres të hidhët

Përballë dy flamujve të një ambasade…

Lexoja një thënie në një copëz letre

Që e solli kamarjeri

Si një vizitor jashtëzakonisht i rrallë

E lashë Prishtinën aty ku e gjeta

Hipa në makinën me xhama të pluhurosur

Që të kthehem në kohën time

Me kujtime të ndërlikuara

E shpirt të ndarë në mes

* Fije të pakëputura, titull i një libri të Agim Vinces.

(Prishtinë, 19 korrik 2024)